ႏုိက္ကလပ္မွ ျမတ္ဗုဒၶ

အပုိင္း(၁)
http://ashinayethaka.com/index.php?option=com_content&view=article&id=133:2010-12-28-00-20-44&catid=35:2010-11-13-06-53-37&Itemid=66

အပုိင္း(၂)

http://ashinayethaka.com/index.php?option=com_content&view=article&id=134:2010-12-28-20-20-03&catid=35:2010-11-13-06-53-37&Itemid=66

စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလုိ ဗဟုသုတ အတုယုဖြယ္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ မွ်ေ၀တင္ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တကယ့္ကုိ ဘာသာေရးအတြက္ အေရးပါေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

လူ႔ေလာက၏ ခ်မ္းသာသုခ(၄)မ်ိဳး

ေလာကရွိ လူသားတုိ႔သည္ ခ်မ္းသာတယ္။ ဆင္းရဲတယ္စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနၾကေသာ္လည္း တကယ့္အစစ္အမွန္ခ်မ္းသာသည္ (၄)မ်ိဳးပင္ ရွိေပသည္။ ၎တုိ႔မွာ

၁။ သူတစ္ပါး ႏွစ္သက္တပ္မက္ေလာက္၍ လုယက္ခုိးယူႏုိင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား မရွိသူသည္ သူ႔မွာ သိမ္းဆည္းသုိးမွီစရာမလုိေသာေၾကာင့္ စိတ္ပူပန္ပူမရွိ၊ သြားခ်င္ရာသြားႏုိင္ၿပီး ေနာက္ကုိလွည့္ၾကည့္ ေတြးေတာပူပန္စရာမလုိဘဲ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေသာ ခ်မ္းသာသုခ။

၂။ မိမိမွာ ပစၥည္းဥစၥာျပည့္စံု၍ လွဴခ်င္တိုင္းလွဴ၊ ေပးကမ္းခ်င္တုိင္း ေပးကမ္းႏုိင္ကာ သံုးခ်င္သလုိသံုးႏုိင္ေသာ ခ်မ္းသာသုခ။

၃။ သူတစ္ပါးကုိ ေပးကမ္းႏုိင္ေအာင္လည္း မခ်မ္းသာ၊ သူတစ္ပါးထံမွ အေၾကြး ယူေလာက္ေအာင္လည္း မဆင္းရဲဘဲ အလယ္အလတ္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ေနႏုိင္စားႏုိင္၍ အေၾကြးမတင္ အေၾကြးေတာင္းခံရျခင္းမွ ကင္းေ၀းေသာ ခ်မ္းသာသုခ။

၄။ မေကာင္းမႈလုပ္ၿပီးမွ စားေရး၀တ္ေရး ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္ေျပမွာမဟုတ္၊ လူ႔ဘ၀ေလးရရွိခ်ိန္မွာ မေကာင္းမႈလုပ္မွ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ရမည္ဆုိတာ လက္မခံဘဲ အသက္ရွည္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးကုိ မေကာင္းမႈမလုပ္ဘဲ ေကာင္းမႈမ်ားသာလုပ္ၿပီး အသက္ရွင္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ မေကာင္းမႈမွေရွာင္ၾကဥ္ေသာ ခ်မ္းသာသုခ။

လူသားတုိင္းတြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ခ်မ္းသာ(၄)မ်ိဳးအနက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေသာ္ လည္းေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးေသာ္လည္းေကာင္း ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္စံုေနေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိမွာ ခ်မ္းသာသုခ ရွိတယ္ဆုိတာ မေမ့သင့္ပါ။

သုိ႔ရာတြင္ တကယ္ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးရရွိေနခ်ိန္ သိႏုိင္ခဲတဲ့ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတမ်ား ရွိေနတဲ့လူ႔ဘ၀ေလး တခဏတာ ရွင္သန္ေနခ်ိန္တြင္ အထက္ပါခ်မ္းသာ(၄)မ်ိဳးမွ နံပါတ္(၄)အခ်က္ကုိ အဓိကထား၍ ျပည့္စံုေအာင္ လုိက္နာ က်င့္သံုးရန္ အထူးလုိအပ္ပါလိမ့္မည္။

တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ခဏေလးပါ။ ဒီခဏတာ ရႏုိင္ခဲတဲ့ ဘ၀ေလးမွာ မိမိအတြက္ပါမည့္ ေကာင္းမႈမ်ားမလုပ္ဘဲ မေကာင္းမႈမ်ားလုပ္ၿပီး ကုန္ဆံုးသြားမည္ဆုိလွ်င္ လူသားတုိ႔ကုိလည္း အက်ိဳးမျပဳ မိမိကုိယ္ကုိလည္း အက်ိဳးမရွိ၍ အလဟႆ ဆန္ကုန္ေျမေလးေသာ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ကာ လူ႔ဘ၀၏တန္ဖုိး ႏွေျမာစရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မည္နည္း။

ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတတ္၍ ေနာင္တလုိ႔ေခၚဆုိေသာ္လည္း သတိမရွိ တရားမရွိ ဉာဏ္ပညာနည္းပါးသူတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားလံုးဟု သတ္မွတ္ကာ ငါသည္ လူ႔ဘ၀၏တန္ဖုိးကုိ ဒု၊ သ၊ န၊ ေသာ သူေဌးသားေလးေယာက္ကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဘ၀ မေကာင္းက်ိဳးခံစားရမွ ေနာင္တမရေအာင္ ယခု ရေနတဲ့လူ႔ဘ၀ေလးကုိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်မည့္ဟု စိတ္ဆႏၵမ်ား ဆံုးျဖတ္ကာ ျပဳလုပ္လုိက္နာက်င့္သံုးၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ရေပသည္။

သီရိလကၤာႏုိင္ငံႏွင့္ရဟန္းခံ

သီရိလကၤာႏုိင္ငံသည္ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူသည့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွတဆင့္ သာသနာထြန္းကားခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ေပသည္။ ဤႏုိင္ငံ၌ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးလွေသာ ရဟန္းခံရန္သိမ္၀င္ရသည့္ ေကလနိယီအမည္ရွိေသာသိမ္သည္ ယခုထက္တုိင္း ရွိေနေပသည္။

ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံလြန္ေတာ္မူၿပီး (၃)ရာစုမွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၌ တတိယသဂၤါယနာတင္ၿပီးေနာက္ ကုိးတုိင္းကုိးဌာနသုိ႔ အေသာကမင္ႀကီး၏ အကူအညီျဖင့္ ရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္သည္ သာသနာျပန္႔ပြားရန္ သာသနာျပဳေစလႊတ္ခဲ့ရာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံစေသာႏုိင္ငံတုိ႔သည္ သာသနာထြန္းကားခဲ့ေပသည္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသည္ သာသနာထြန္းကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ထက္တုိင္း ရဟႏၱာသီတင္းသံုးခဲ့ေသာ ေနရာဌာနမ်ား၊ ဘုရားရွင္ၾကြေရာက္ခဲ့ေသာ ေနရာဌာနမ်ား ရွိေနေပသည္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ သာသနာထြန္းကားခ်ိန္တြင္ ရဟႏၱာမ်ား၏ စ်ာန္ပ်ံသြားလာမႈေၾကာင့္ စပါးမ်ားေနလွန္ရာတြင္ စပါးမေျခာက္ႏုိင္ေအာင္ ရဟႏၱာမ်ား၏အရိပ္က လႊမ္းမုိးထားသည္ဟု က်မ္းဂန္မ်ား၌ မွတ္တမ္းတင္ခံခဲ့ရေပသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ ပဲခူးၿမိဳ႕၌ရွိေသာ ကလ်ာဏီသိမ္ဆုိသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီရိလကၤာႏုိင္ငံေရာက္ရွိခ်ိန္၀ယ္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ရွိေသာ ေကလနိယျမစ္ကုိ သိမ္သမုတ္ကာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ရဟန္းခံေပးခဲ့၍ ထုိျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ျမန္မာျပည္သုိ႔ေရာက္ရွိခ်ိန္ (၁၅)ရာစုေခတ္တြင္ ထုိရဟန္းမ်ားမွ တဆင့္ သိမ္သမုတ္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကလ်ာဏီသိမ္ဟု နာမည္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ ရဟႏၱာမ်ား သိမ္သမုတ္ေပးခဲ့ေသာ သိမ္မ်ားစြာအနက္ ေကလနိယျမစ္အနီးရွိ ေကလနိယသိမ္သည္ ယခုေန႔ထက္တုိင္း ထင္ရွားစြာရွိေနေပသည္။ ထုိသိမ္ရွိရာေက်ာင္းေတာ္၌ မဟာေဗာဓိပင္လည္း ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ညေနခ်ိန္အတြင္း သီရိလကၤာျပည္သူမ်ားသည္ ဆီးမီးပန္းနံ႔သာမ်ားျဖင့္ ေန႔စဥ္၀တ္ျပဳၾကေပသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ သာသနာနဲ႔ပတ္သတ္သည့္ ထူးျခားေသာဌာနမ်ားရွိရာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ ဖရီးေမာင့္ၿမိဳ႕၌ ေနထုိင္ၾကေသာ ျမန္မာဒါယိကာမမ်ား ဘုရားဖူးေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ ထူးျခားလွသည့္ ရဟႏၱာမ်ားသိမ္သမုတ္ခဲ့သည္ ေကလနိယသိမ္ကုိ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရေသာအခါ သူတုိ႔၏သႏၱာန္၌ ရခဲလွစြာေသာ သာသနာ့ဒါယကာ၊ ရဟန္းအမဆုိသည့္ဘြဲ႕ကုိ ထူးျခားသည့္သိမ္တြင္ ျပဳလုပ္ေပးခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကလနိယသိမ္ရွိရာ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔သြားေရာက္ၿပီး သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ဦးစကၠပါလႏွင့္ဦးေ၀ပုလႅ ရဟန္းႏွစ္ပါးအား အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ ဘုရားဖူးလာေရာက္သူ ေျခာက္ဦးထဲမွ ေဒၚညႊန္႔ညႊန္႔ၾကည္၊ ေဒၚျမျမဦး၊ ေဒၚသင္းသင္းဦးတုိ႔ သံုးဦးမွ ကံထပ္ျခင္းမဂၤလာကုိ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ၾကေပသည္။ ကံထပ္ျခင္းမဂၤလာျပဳလုပ္ေသာအခါ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သိမ္ရွိရာေက်ာင္းေတာ္မွ ကုလားဘုန္းႀကီးတစ္ပါး စုစုေပါင္း(၁၄)ပါးျဖင့္ ကံထပ္ျခင္းမဂၤလာကုိ ထူးျခားသည့္ ေကလနိယသိမ္၌ ျဖစ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ၾကေပသည္။

ျမတ္ဗုဒၶကလည္း သာသနာ့အေမြခံ ရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမဆုိသည့္ အမည္သည္ ဒါနေကာင္းမႈမ်ား မည္မွ်ပင္ျပဳလုပ္ေစကာမႈ ရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမ ျပဳလုပ္ျခင္းေလာက္ မျမတ္ပါဟု မိန္႔ခဲ့ေပသည္။ အေသာကမင္းႀကီးသည္ ေရတြင္းေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ ေက်ာင္းေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ ဇရပ္ေပါင္းရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္၊ ေရကန္ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ လွဴခဲ့ေသာ္လည္း ရဟန္းခံေပးျခင္းဆုိတဲ့ ရဟန္းဒါယကာဘြဲ႔ေလာက္ မျမတ္ေသးသည့္အတြက္ သူ႔၏သားကုိ ရဟန္းခံေပးျခင္း မဂၤလာျပဳလုပ္ေပခဲ့သည္။

ရဟန္းခံေပးျခင္း၊ ကံထပ္ေပးျခင္းဆုိသည့္ ရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမဘြဲ႔အမည္ကုိ ရဖုိ႔ရန္အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶက မိမိမွျဖစ္ေသာသားကုိလည္းေကာင္း သူတစ္ပါးကုိလည္ေကာင္း ျပဳလုပ္ေပးရန္ တုိက္တြန္းခဲ့ေပသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ရခဲလွသည့္ရဟန္းဒါယကာ ဒါယိကာမဘြဲ႔အျပင္ ႀကံဳရခဲသည့္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ရွိခ်ိန္ ေကလနိယသိမ္၌ ကံထပ္ေပးျခင္းကုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ ဖရီးေမာင့္ၿမိဳ႕၌ ေနထုိင္ၾကေသာ ဒါယိကာမ်ား ျပဳလုပ္ႏုိင္ျခင္းကုိ စာေရးသူမွ မွတ္တမ္းတင္ကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဆန္နီေနမင္း အေမးအေျဖ

ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္က ယူေအအီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္သိခ်င္တာေလးရွိလုိ႔ပါ။ တပည့္ေတာ္ကို ဒီက ဘာသာၿခားတေယာက္က ေမးပါတယ္။ ေထရ၀ါရႏွင့္မဟာယာန ဘာကြာၿခားလဲ။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့သူက ဆက္ေမးပါတယ္။ ဘာလုိ႔ဘုန္းၾကီးေတြဟာ ဆြမ္းခံစားရတာလဲတဲ့ တပည့္ေတာ္ တတ္သေလာက္ေတာ့ ရွင္းၿပပါတယ္သိပ္လဲမရွင္းၿပရဲဘူး မွားရင္ကိုယ့္ဘာသာကို တလြဲထင္မွာဆိုးလို႔ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုရွင္းၿပရင္ အတိုဆံုးနဲ႔အထိေရာက္ဆံုး ၿဖစ္မလဲဆိုတာ တပည့္ေတာ္ကို ကူညီပါဦးဘုရား။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာဆုိသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးေနာက္ (၃)လအၾကာမွာ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြေတာ္ကုိ အရွင္အာနႏၵာအစရွိတဲ့ ရဟႏၱာ(၅၀၀)က စုစည္းကာ စုေပါင္းရြတ္ဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။


ေနာက္ပုိင္း ႏွစ္(၁၀၀)ၾကာလာတဲ့အခါ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္ေတြက ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတြထဲမွ အနည္းငယ္ေသာ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ျပင္ဆင္က်င့္သံုးၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္လာတဲ့အခါ အရွင္ယသအပါအ၀င္ ရဟႏၱာ(၇၀၀)ကေန ဒုတိယအႀကိမ္ စုေပါင္းရြတ္ဆုိၾကပါတယ္။ အဲဒါလုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ရဟႏၱာေတြ စုေပါင္းရြတ္ေပါင္း ရြတ္ဆုိတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကုိ ျပင္ခ်င္တဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြ အခ်ိဳ႕ဟာ သူတုိ႔ဘာသာ သီးသန္႔စုေပါင္းရြတ္ဆုိပြဲ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကေနစၿပီး ရဟႏၱာေတြ စုေပါင္းရြတ္ဆုိတာကုိ လက္မခံ သူတုိ႔ျပင္ခ်င္တာျပင္ခ်င္တဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြဟာ သူတို႔ဘာသာ စုေပါင္းရြတ္ဆုိပြဲလုပ္ၿပီး စတင္၍ ကြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ရဟႏၱာေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ထိန္းသိမ္းရြတ္ဆုိခဲ့တာကုိ ယေန႔ခ်ိန္ထိ လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ဘာသာကုိ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာလုိ႔ေခၚၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတြထဲမွ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြ ျပင္ခ်င္တာျပင္ ထည့္ခ်င္တာထည့္ၿပီး က်င့္သံုးတဲ့ဘာသာကုိ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဆုိၿပီး ကြဲျပားသြားပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆြမ္းခံစားရသလဲဆုိေတာ့ ရဟန္းေတြဟာ သံသရာမွလြတ္ေၾကာင္း ကိေလသာေတြကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္ေအာင္ အက်င့္ေတြကုိ က်င့္ေနတဲ့အတြက္ ကုိယ္တုိင္လည္း စီးပြားမရွာရ၊ ကုိယ္တုိင္လည္း ခ်က္ျပဳတ္မစားရပါ။ ကုိယ္တုိင္ရွာေဖြျခင္း၊ ကုိယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းမ်ား လုပ္ေနရလွ်င္ အခ်ိန္ကုန္၍ တရားအားထုတ္ခ်ိန္ နည္းသြားသလုိ အဓိကက်တဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းပါးေအာင္ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ္တုိင္ရွာေဖြလွ်င္ ရလာတဲ့စည္းစိမ္းကုိ စုထားခ်င္တဲ့ ေလာဘစိတ္ေတြျဖစ္မယ္။ ကုိယ္တုိင္ခ်က္စားလွ်င္ မနက္ညစာ ေနာက္တစ္ေန႔စာစသည့္ ေလာဘမသတ္ႏုိင္သည့္ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ေနမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းေတြဟာ ဆြမ္းခံ၍ရလာတဲ့ စားစရာမ်ားကုိ ညစာေနာက္တစ္ရက္စာဟူ၍ မထားရပါ။

ေနာက္ၿပီး ယခုလုိ အက်င့္ျမတ္အက်င့္ေကာင္းေတြကုိ က်င့္သံံုးေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ က်င့္သံုး၍ တရားထူးမ်ားရေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ လွဴဒါန္းေပးကမ္းလွ်င္ အလြန္တရာ အက်ိဳးႀကီးမားတာေၾကာင့္ သူတုိ႔လုိ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား တစ္ဖက္တလွမ္းကရေအာင္ဆုိၿပီး အက်င့္ျမတ္ေတြက်င့္ေနတဲ့ ရဟန္းေတြဟာ မိမိအလုပ္ မပုိေအာင္လည္ေကာင္း၊ ကုိယ္တုိင္ရွာေဖြစားေသာက္လွ်င္ ေန႔စာညစာစသည့္ကိေလသာ စိတ္မ်ား ျဖစ္ေနမည္ဆုိးေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သူတုိ႔လုိ မက်င့္ႏုိင္သည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမ်ားကုိ အက်ိဳးထူးမ်ား ရေစခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္လည္းေကာင္းစသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားေၾကာင့္ ေရွးေရွးကမၻာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာက ပြင္ခဲ့သည့္ ဘုရားမ်ားႏွင့္ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ယခု ပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းခံ၍ စားရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဒီေလာက္ဆုိ ရွင္းမည္ထင္ပါသည္။ မရွင္းပါက ဆက္လက္ေမးျမန္းပါေလ။

အသံုးက်မဲ့ ေဆာ့၀ဲေလးပါ။

http://www.kzarboworld.com/profiles/blogs/5098850:BlogPost:14088

ဆန္နီေနမင္း အေမးအေျဖ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးအဓိပၸါယ္

အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္အား ေသျခင္း(၄)မ်ိဳးကို ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုသတ္ေသရျခင္းသည္အမ်ားေျပာေနၾကတဲ ့၀႗္ေၾကြးရွိလို႔ ခံရတာ အဖန္ငါးရာငါးကမာၻခံရလိမ့္မယ္။ ထိုင္ရပ္ေသရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါကေတာ့ ေနာက္ဆံုးဘ၀ပဲ ၀႗္ကုန္ၿပီ. အစရွိသည္ျဖင့္ေျပာေနၾကတာေတြဟာ ဘုရားေဟာနဲ႔ ကိုက္ညီမူရွိမရွိ တပည့္ေတာ္သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရား က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး သာသနာ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစဘုရား။

အင္း။ ေသျခင္း (၄)မ်ိဳးကေတာ့
၁။ အသက္ကုန္၍ ေသျခင္း။ ဥပမာ- မီးဇာကုန္၍ မီးခြက္ၿငိမ္းသလုိ ေသရမည့္ သက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္း။

၂။ ကံတရားကုန္၍ ေသျခင္း။ ဥပမာ- မီးခြက္တြင္းရွိ ဆီကုန္၍ မီးခြက္ၿငိမ္းသလုိ မိမိ၏ေရွးကုသုိလ္ကံသည္ ဤအရြယ္ေလာက္ေနရမည့္ကံပါ၍ ေသဆံုးျခင္း။

၃။ အသက္ေရာ ကံတရားေရာကုန္၍ ေသျခင္း။ ဥပမာ- မီးခြက္တြင္းရွိ ဆီေရာ မီးဇာေရာ ႏွစ္ပါးလံုးကုန္၍ မီးခြက္ၿငိမ္းသလုိ လူတုိ႔သက္တမ္းကလည္း ဤမွ်ေလာက္ပဲ ေနာက္ဆံုးသက္တမ္းျဖစ္၍လည္းေကာင္း မိမိ၌ပါလာေသာ ကံတရားကလည္း ဤမွ်နဲ႔ပဲ နိဂံုးသတ္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေသျခင္း။

၄။ လူတုိ႔သက္တမ္းလည္း မျပည့္ေသး၊ ကံတရားကလည္း အသက္ရွည္ရန္ ရွိေနပါေသာ္လည္း မိမိ၏ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ၌ တစ္ခုခုေသာဘ၀မွာ သူတစ္ပါးကုိ မထင္မွတ္ဘဲ သတ္ျခင္းစတဲ့ ဥပေစၧဒကကံရွိေန၍ ရုတ္တရက္ ကားတုိက္ျခင္းစသည့္ ေသဆံုးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေသျခင္း။ ဥပမာ- မီးခြက္၌ မီးဇာေရာ ဆီပါရွိေနေသာ္လည္း အျပင္က ရုတ္တရက္တုိက္လာေသာ ေလေၾကာင့္ မီးခြက္ၿငိမ္းသြားသလုိ မိမိ၌ လူသက္တမ္းလည္း မျပည့္ေသး၊ ကံတရားကလည္း မကုန္ေသးဘဲ ရုတ္တရက္ကပ္၍ျဖတ္ကာ ေသေစ တတ္ေသာ ကားတုိက္းျခင္း၊ ကားေမွာက္ျခင္း၊ ဓါးထုိးခံရျခင္းစသည့္ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ေသျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေသဆံုးျခင္းဟူ၍ ေသျခင္း(၄)မ်ိဳး ရွိေပသည္။

ထုိတြင္ နံပါတ္(၁)သည္ လူတုိ႔ (၇၅)ႏွစ္ သက္တမ္း၌ ေမြးဖြားလာလွ်င္ (၇၅)ႏွစ္ျပည့္၍ ေသျခင္း။ နံပါတ္(၂)သည္ သက္တမ္း(၇၅)ႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားပါေသာ္လည္း မိမိ၏ ေရွးကုသုိလ္ကံ နည္းပါးမႈေၾကာင့္ မိမိကံတရားကပါလာသည့္အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ေသျခင္း။ နံပါတ္(၃)သည္ သက္တမ္းကလည္း (၇၅)ႏွစ္ျပည့္၊ ကံတရားကလည္း ဒီခ်ိန္ေသရမည့္ကံပါလာ၍ ေသျခင္း။ နံပါတ္(၄)သည္ မိမိ၏ ေရွးေရွးေသာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ဥပေစၧဒကကံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္မထင္မွတ္ဘဲ ေသျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

တကယ္ေတာ့ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာခံရမည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တုိက္ရုိက္ေဟာထားျခင္း မေတြ႕ရေပ။ သုိ႔ေသာ္ ရခဲ့လွစြာေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္၍ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေသာ လူ႔ဘ၀ေလးကုိ ရရွိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ လူ႔ဘ၀ကုိ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ အဆံုးမသတ္ၾကဖုိ႔ရန္ ေရွးေရွးလူေတြက ထြင္၍ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။

လူ႔ဘ၀သည္ အလြန္တရာမွ ရခဲလွပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိယ္တုိင္က လူ႔ဘ၀ကုိ ရဖုိ႔ရာမွာ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္း ေအာက္ကုိခ်လုိက္လွ်င္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေထာင္ထားေသာ အပ္ႏွင့္ျဗဟၼာျပည္က က်လာေသာအပ္တုိ႔ ထိပ္တုိက္ထိဖုိ႔ရန္ကမွ လြယ္ေပအုန္းမည္၊ ျဖစ္ႏုိင္ေပအုန္းမည္။ လူ႔ဘ၀ကုိ ရဖုိ႔ရန္သည္ ထုိထက္ ခဲယဥ္းလွသည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

တစ္ခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လူ႔ဘ၀ကေန လူျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါႏွင့္အပါယ္ဘံုသုိ႔ က်ေရာက္သတၱ၀ါ မည္သူက မ်ားသနည္းဆုိသည့္ ျပႆနာကုိ ကမၻာေျမေပၚ၌ရွိေသာ သဲမ်ားႏွင့္ ျမတ္ဗုဒၶ၏လက္၀ါးေပၚ၌ရွိေသာ သဲအေရအတြက္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပခဲ့ပါသည္။ လက္၀ါးေပၚမွာရွိေသာ သဲမ်ားက လူ႔ဘ၀ကေနေသၿပီး လူျပန္ျဖစ္တဲ့သတၱ၀ါတဲ့။ က်န္တဲ့ေျမႀကီးေပၚမွာရွိတဲ့ သဲမ်ားကေတာ့ လူ႔ဘ၀ကေနေသၿပီး အပါယ္ဘံုသုိ႔ ျဖစ္ၾကတဲ့သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ျပင္ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ လူ႔ဘ၀၏ ရခဲပံုကုိ သိႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေသာ တိရစၧာန္မ်ားႏွင့္လူမ်ားကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မည္သူက ပုိမ်ားသနည္း၊ လူ႔ဘ၀ကုိရဖုိ႔ရန္ မည္မွ်ခက္ခဲသနည္းဆုိတာကုိ သိႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အပါယ္(၄)ဘံုျဖစ္တဲ့ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကယ္ဆုိသည့္ (၄)ဘံုထဲမွ က်န္သည့္(၃)ဘံုကုိ အသာထားပါ။ တိရစၧာန္ဘံုႏွင့္လူ႔ဘံုႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ ဘယ္ဘံုက ရရွိဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္းသည္ကုိ သိႏုိင္ေပသည္။

တိရစၧာန္ဘံုေတာင္မွ ျမစ္ပင္လယ္ေခ်ာင္းမ်ား၌ရွိေနေသာ တိရစၧာန္ေတြ ေတာေတာင္မ်ားေနေသာ တိရစၧာန္ေတြကုိ မၾကည့္ပါနဲ႔အုန္း။ မိမိတုိ႔ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ ေနရသည့္ ျခင္၊ ယင္၊ ပုရြက္ဆိတ္စသည့္ တိရစၧာန္မ်ားနဲ႔ လူသားတုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ လူ႔ဘ၀ကရဖုိ႔ရန္ ပုိ၍ခက္ခဲလွပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရခဲလွတဲ့လူ႔ဘ၀ေလးရလာတဲ့အခါမွာ မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသေသာသူသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ မုိက္မဲမည္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

၎ျပင္ လူ႔ဘံုသည္ အျခားေသာဘံုေတြထက္ ေကာင္းမႈျပဳရန္ ပုိ၍လြယ္ကူေသာ ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းမ်ားသည္ပင္ လူ႔ဘ၀ရရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ား၌ ပါရမီမ်ားကုိ ျဖည့္က်င့္ရေပသည္။ လူ႔ဘ၀သည္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ျပဳလုပ္၍ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သလုိ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္လုပ္၍ ေအာက္ဆံုးအထိေရာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာ ဘံုဘ၀ျဖစ္ေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကုိ သတ္မေသၾကရန္အတြက္ မိမိကုိယ္ကုိသတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာခံရသည္ဟု ေရွးလူႀကီးမ်ားက ေျပာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရခဲလွစြာေသာ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ ျပဳလုပ္သင့္သည္ ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ကာ တန္ဖုိးရွိတဲ့လူ႔ဘ၀မွာ တန္ဖုိးရွိေသာလူ႔တစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ တန္ဖုိးရွိေသာလူ႔ဘ၀ကုိ အသံုးခ်ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္ အထူးအထူးပင္ လုိအပ္ပါေပသည္။

သီရိလကၤာႏုိင္ငံႏွင့္တရားပြဲ

အင္း ယခုတင္ျပထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကေတာ့ သီရိလကၤာႏုိင္ငံရဲ႕ တရားပြဲအေျခအေနေလးပါ။ သံဃာေတြကုိ ပင့္ဖိတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နမႈနာယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မီးေတြဆင္ၿပီး က်က်နန ပင့္ဖိတ္ပါတယ္။ တရားနာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ဓေလ့ထံုစံအတုိင္း ေျခဆင္းထုိင္ျခင္းစသည္တုိ႔ျဖင့္ သင့္သလုိ ထုိင္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ကြာတာကေတာ့ အဲဒီေျခဆင္းထုိင္ျခင္းပါပဲ။ အင္း တစ္ခ်ိဳ႕က နေဘးအုတ္ေျခရင္းမွာ ျဖစ္သလုိထုိင္ၿပီးလည္း တရားနာၾကပါတယ္။

သီရိလကၤာျပည္သူမ်ားသည္ တရားပြဲကုိ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူသာ က်င္းပေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ေတာ့ တရားပြဲမ်ား မေပါမ်ားလွေပ။ တရားနာသူလည္း ျမန္မာျပည္ေလာက္ လူမမ်ားေပ။ တရားပြဲက်င္းပရာ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူမ်ားသာ တရားနာလာၾကသည္ဟု ထင္ပါသည္။ သီရိလကၤာျပည္သူမ်ားသည္ တရားပြဲမွ တရားနာ၍ လိမ္မာၾကျခင္း မဟုတ္သလုိ မိဘမ်ား၏ သြန္သင္မႈေၾကာင့္ လိမ္ၾကေနၾကသည္ မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ Sunday school ေခၚ Dhamma school တက္ေရာက္သင္ၾကားထားျခင္းေၾကာင့္ လိမ္မာယဥ္ေက်း အသိဥာဏ္ျပည့္စံုေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

သူတုိ႔သင္ၾကားေလ့လာထားေသာ ဗုဒၶစာေပမ်ားသည္ အေတာ္ေလးကုိ အဆင့္ျမင့္ေအာင္ သင္ၾကားထားၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရွိပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ Sunday school အေၾကာင္း စာအုပ္ထုပ္ရန္ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ သူတုိ႔သင္ထားတဲ့ စာေပသည္ စာေရးသူတုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြေတာင္ မသိေသးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားထိ ပါေနသည္ကုိေတြ႕ရသျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ စာေရးသူ ေလးစားမိေပသည္။ ဒီအဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ သူတုိ႔သင္ၾကားထားၾကပါလားဟု ေတြးေတာကာ သူတုိ႔ကေတာင္ ကုိယ့္ထက္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ သိေနၾကပါလားဟု အံ့ၾသျခင္းမ်ား ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္မိပါသည္။

ဆက္လက္၍ Sunday school အေၾကာင္း ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ထူးျခားသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ စာေရးသူ ျမန္မာျပည္မျပန္ခင္ တင္ျပေပးသြားပါမည္။ ယခုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ နားပါရေစ။

ကုိးပါးသီလ အဓိပၸါယ္

ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္ ကုိးပါးသီလရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ အက်ယ္တ၀င့္သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖဆုိေပးေတာ္မူပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ရွစ္ပါးသီလသာ သိၾကၿပီး ကိုးပါးသီလကုိ ေသခ်ာမသိၾကပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကုိ ေျဖၾကားေပးေစခ်င္ပါတယ္ဘုရား။

အင္း တကယ္ေတာ့ ဦးဇင္းလည္း စာေမးပြဲေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းမေျဖေပးႏိုင္ေသးတာပါ။ ခုေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးၿပီမုိ႔ ေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။

ကုိးပါးသီလ၏ အဓိပၸါယ္မွာ

၁။ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၂။ သူတစ္ပါး ကုိယ္ႏႈတ္ျဖင့္ မေပးေသာ ဥစၥာကုိ ခုိးယူလုယက္ မတရားေသာနည္းလမ္းျဖင့္ ယူျခင္း။
၃။ ေမထုန္အက်င့္မွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၄။ မုသားေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၅။ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ အရာမ်ားကုိ ေသာက္စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၆။ ညစာ စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၇။ ပန္း နံ႔သာစေသာ ေမႊးေစတတ္ေသာ အရာမ်ားကုိ လိမ္က်ံသံုးစြဲျခင္းႏွင့္ ကျခင္း သီဆုိျခင္း တီးမႈတ္ျခင္းတုိ႔ ျပဳလုပ္နားဆင္ၾကည့္ရႈ႕ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၈။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေနရာထုိင္းခင္းတုိ႔ေပၚထုိင္ျခင္းႏွင့္ မိမိထက္ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးမားသူတုိ႔ထက္ အေပၚမွ ထုိင္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၉။ သက္ရွိသတၱ၀ါ အားလံုးတုိ႔ကုိ ေမတၱာပြား၍ ေနထုိင္ျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

တကယ္ေတာ့ ကုိးပါးသီလဆုိသည္မွာ ရွစ္ပါးသီလထဲမွ အက်ိဳးပုိမုိရေစရန္ ေမတၱာပြားဖုိ႔ တစ္ပါးအပုိအေနျဖင့္ ေမတၱာကုိ ထည့္ေပးထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဒီေလာက္ဆုိ ရွင္းမည္ထင္ပါသည္။ မရွင္းပါက ဆက္လက္ေမးျမန္းႏုိင္ပါသည္။

ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္လွ်င္

အင္း စာေမးပြဲၿပီးျပန္ေတာ့ ကုိယ့္လုပ္ေနတဲ့ အမ်ားအက်ိဳးရွိမဲ့ ဗဟုသုတစာေလးေတြ အေမးအေျဖစာေလးေတြကုိ ျပန္လည္၍ စတင္ေရးသားလုိက္ပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔လုပ္ေနတဲ့ Sunday School ကိစၥလည္း ဆက္လက္၍ လုပ္ေဆာင္ရအုန္းမယ္။ အင္း ခုေတာ့ ေရးစရာရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါတယ္။

ေလာကရွိ လူသားတုိ႔သည္ ႀကီးပြားတုိးတက္ျခင္းကုိ လုိခ်င္တပ္မက္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ျပဳမႈေနထုိင္လွ်င္ မည္သုိ႔က်င့္သံုးလုိက္နာလွ်င္ ႀကီးပြားတုိးတက္မည္ကုိ မသိသကဲ့သုိ႔ သိလွ်င္လည္း ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္သေလာက္ လုိက္နာက်င့္သံုးျခင္းေတာ့ မရွိၾကေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ မသိေသာသူသိေအာင္ သိေသာသူကုိ ထပ္မံ၍ သတိေပးၿပီး က်င့္သံုးလုိက္နာရန္ တုိက္တြန္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဤႀကီးပြားတုိးတက္ေၾကာင္း (၇)ပါးကုိ တင္ျပလုိက္ရေပသည္။ ႀကီးပြားတုိးတက္ခ်င္သူသည္

၁။ မပ်င္းမရိ လံု႔လရွိရမည္။

၂။ အရာရာကုိ ဆင္ျခင္တက္ေသာ သတိတရား အၿမဲထာ၀စဥ္ရွိရပါမည္။

၃။ လုပ္ငန္း၌ ျဖစ္သလုိ တာ၀န္ေက်သေဘာမ်ိဳး စိတ္မပါသလုိ မလုပ္ဘဲ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရပါမည္။

၄။ အရာရာကုိ ေရွ႕ေနာက္ဆင္ျခင္စူးစမ္း စဥ္စားကာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ရမည္။

၅။ ကုိယ္အမႈရာ အေျပာအဆုိ စိတ္အႀကံအစည္တုိ႔ကုိ သူ႕ေနရာသူ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ ႀကံစည္စဥ္စားတက္ရပါမည္။

၆။ သူတစ္ပါးပစၥည္းကုိ မသမာေသာနည္းျဖင့္ မလုိခ်င္ဘဲ မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းနဲ႔ရေအာင္ လုပ္ကုိင္ရပါမည္။

၇။ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးလုပ္ျခင္း၊ အလွဴအတန္း ေပးကမ္းရက္ေရာျခင္း၊ ေကၽြးေမြးျခင္း၊ ေမတၱာတရားထားရွိျခင္းစတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြကုိ လုပ္ေဆာင္ေပးရပါမည္။

ထုိ႔ျပင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေသာအခါ၌လည္း မိတ္ေဆြခင္ပြန္းေကာင္း (၇)ေယာက္တြင္ပါ၀င္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတက္ရန္လည္း လုိအပ္လွပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္း (၇)ေယာက္ကုိ တင္ျပေပးလုိက္ပါေပသည္။

၁။ ေပးႏုိင္ခဲေသာ သူတန္ဖုိးထားေသာ ပစၥည္း၀တၳဳကုိ ေပးသူ။

၂။ ျပဳႏုိင္ခဲစြာေသာ အမႈကိစၥလုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ လုပ္ကုိင္ေပးသူ။

၃။ သည္းခံႏုိင္ခဲေသာ အမႈကိစၥကုိမွ် သည္းခံေပးသူ။

` ၄။ မိမိလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားေသာ အမႈကိစၥကုိ သူငယ္ခ်င္းအား မလွ်ိဳ႕၀ွက္ဘဲေျပာသူ။

၅။ သူငယ္ခ်င္းက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခုိင္းေသာစကားကုိ အလြန္လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးသူ။

၆။ ေဘးဒုကၡအႏၱရာယ္နဲ႔ေတြ႕ေသာအခါ မစြန္႔ပယ္ဘဲ တက္ႏုိင္သမွ် ကယ္တင္သူ။

၇။ သူငယ္ခ်င္းမွာ စားစရာမရွိရင္ေတာင္ ျပစ္မထား မထီမဲ့ျမင္မလုပ္သူ။

ဤမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္း (၇)ပါးလံုး မျပည့္စံုလွ်င္ေသာ္မွ တစ္ပါးႏွစ္ပါးနဲ႔ျပည့္စံုသူ ပုိ၍ျပည့္စံုေသာသူတုိ႔ႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီး ႀကီးပြားတုိးတက္ေၾကာင္း အဂၤါ(၇)ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ လုိက္နာက်င့္သံုးမည္ဆုိလွ်င္ မိမိ၏ ရည္မွန္းခ်က္ဘ၀ပန္းတုိင္းကုိ လွ်င္ျမန္စြာေရာက္ရွိၿပီး ျဖစ္ေလရာမွာ အစစအရာရာ ျပည့္စံု၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာေနပါလိမ့္မည္။

အားလံုးလုိက္နာက်င့္သံုးေနထုိင္ႏုိင္ၾက၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း စာေရးသူ၏ ဘေလာ့တင္ျခင္းကုိ ျပန္လည္၍ စတင္လိုက္ေပသည္။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း

Sanninaymin@gmail.com

သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ

B.A (Buddhism)

M.A (university of Kelaniya)

ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။

ဆန္နီေနမင္း လူခ်င္းတူပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြဲျပားရသနည္း

လူခ်င္းတူပါလ်က္ အသက္ရွည္ျခင္း မရွည္ျခင္း၊ အနာေရာဂါမ်ားျခင္း နည္းျခင္း၊ ရုပ္အဆင္းလွပျခင္း မလွျခင္း၊ မိတ္ေဆြအၿခံအရံအရွိန္အ၀ါရွိျခင္း မရွိျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ဆင္းရဲျခင္း၊ အမ်ိဳးေကာင္း၌ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္း၊ ပညာဉာဏ္ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းဟူေသာ အခ်က္(၁၄)ခ်က္သည္ မတူညီၾကေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ လူသားခ်င္းတူၿပီး ကြဲျပားေနၾကပါသနည္း။

(၁) သူတစ္ပါးအသတ္ကုိ မသတ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အသက္ရွည္ၿပီး သူမ်ားအသတ္ကုိသတ္ေလ့ရွိသူသည္ အသက္တုိၾကေပသည္။

(၂) သူတစ္ပါးအား တုတ္ဓါးလက္နက္ျဖင့္ နာက်င္ေအာင္ ဒဏ္ရာရေအာင္ စိတ္ထိခုိက္ခံစားရေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အနာေရာဂါမ်ား၍ ထုိအရာမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အနာေရာဂါနည္းေပသည္။

(၃) ေဒါသႀကီးျခင္း၊ စိတ္ဆုိးလြယ္ျခင္းတုိ႔သည္ ျဖစ္ေလဘ၀၌ ရုပ္ေရအဆင္း မလွျခင္းတုိ႔ကုိ ျဖစ္ေစ၍ သူတစ္ပါးတုိ႔က စိတ္ဆုိးစရာ အမ်က္ေဒါသျဖစ္စရာမ်ားနဲ႔ ေျပာဆုိေစကာမႈ စိတ္မဆုိးေဒါသမထြက္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး သည္းခံေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ ရုပ္ရည္အဆင္းလွပၾကေပသည္။

(၄) သူတစ္ပါး ခ်မ္းသာျခင္း၊ ရုပ္ေရလွပျခင္း၊ ေက်ာ္ေစာျခင္းတုိ႔ကုိ မနာလုိျဖစ္ေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ မိတ္ေဆြအၿခံအရံအရွိန္အ၀ါနည္းပါး၍ ထုိေဖာ္ျပပါ အခ်က္မ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ မိတ္ေဆြအၿခံအရံမ်ားၿပီး အရွိန္ၾသဇာႀကီးမားေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏စကားကုိ သားသမီ ညီအကုိေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ တပည့္မ်ားက နားမေထာင္လွ်င္ ဤအခ်က္ကုိ လုိက္နာက်င့္ေဆာင္ပါေလ။

(၅) သူတစ္ပါးတုိ႔အား အထူးသျဖင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ သံုးပါးျဖင့္ ျပည့္စံုေသာအလွဴခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔အား တစ္စံုတစ္ခုေသာ ပစၥည္းကုိမွ် မေပးလွဴေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ ဆင္းရဲ၍ ေပးလွဴစြန္႔ႀကဲေပးကမ္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ ခ်မ္းသာစြာ ေနရေပသည္။

(၆) မိမိထက္ အသက္ႀကီးသူကုိလည္းေကာင္း၊ ပညာႀကီးမားေသာသူကုိလည္းေကာင္း၊ သီလရွိေသာသူကုိလည္းေကာင္း ရုိေသေလးစားျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္းမရွိဘဲ မာန္မာနေထာင္လႊားေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အမ်ိဳးယုတ္၍ မိမိထက္ အသက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပညာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သီလေသာ္လည္းေကာင္း ႀကီးမားေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္မာန မေထာင္လႊားဘဲ မာန္မာနခ်၍ ရုိေသေလးစားေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ အမ်ိဳးျမတ္ေသာ ဘ၀၌ ျဖစ္ရေပသည္။

(၇) ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ထံ၌ ဘယ္အရာသည္ ေကာင္းေသာကုသုိလ္တရား ဘယ္တရားသည္ မေကာင္းေသာအကုသုိလ္တရား၊ ဘယ္အရာသည္ က်င့္သံုးရမည့္အရာ၊ ဘယ္အရာသည္ မက်င့္သံုးသင့္ေသာတရား၊ မည္သုိ႔ေသာအရာသည္ အျပစ္ရွိ၍ မည္သုိ႔ေသာ အရာသည္ အျပစ္မရွိပါသနည္း စသည္ျဖင့္ မိမိသိသင့္ သိထုိက္သည့္ တရားမ်ားကုိ မစူးစမ္းမေလ့လာ မေမးျမန္း မေဆြးေႏြး မက်င့္သံုးေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ ဉာဏ္ပညာနည္းပါး၍ ထုိအရာမ်ားကုိ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ထံခ်ဥ္းကပ္ၿပီး စူးစမ္းေလ့လာ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ေသာသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀၌ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေပသည္။

အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားကုိ သိရွိၿပီးၿပီဆုိလွ်င္ မိမိ၌ေသာ္လည္းေကာင္း တစ္ပါးေသာသူ၌လည္းေကာင္း ထုိအခ်က္မ်ားထဲက တစ္ခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းလွ်င္လည္းေကာင္း ျပည့္စံုလွ်င္လည္းေကာင္း တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ပါက မည္သည့္အခ်က္ေၾကာင့္ မည္ကဲ့သုိ႔ျဖစ္ေနသည္ဟု စမ္းစစ္ၾကည့္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ ယခုဘ၀၌ အထက္ပါ အခ်က္မ်ားထဲမွ မေကာင္းေသာအခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနလွ်င္ ေနာက္ေနာင္ဘ၀မ်ား၌ မျဖစ္ရေလေအာင္ ယခုကတည္းက ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တာေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး လုိက္နာက်င့္သံုးသင့္တာ လုိက္နာက်င့္သံုးရန္ လုိအပ္လွေပသည္။

သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ကံသာလွ်င္ မိမိဥစၥာရွိကုန္သည္။ ကံ၏ အေမြခံတုိ႔ ျဖစ္ကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ အေၾကာင္းရွိကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးရွိကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ မွီခုိရာ ရွိကုန္သည္။ ကံသာလွ်င္ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ အယုတ္အျမတ္စသည္တုိ႔ ခဲြျခား၍ ဖန္တီးေပးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လူသားမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ အႀကံအစည္ အေျပာအဆုိ အလုပ္အကုိင္တုိ႔ကုိ ေကာင္းေသာအရာမ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္ အထူးလုိအပ္ပါေပသည္။ ထုိမိမိႀကံစည္မႈ ေျပာဆုိမႈ လုပ္ကုိင္မႈတုိ႔သည္ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္၍ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရေပမည္။ မေကာင္းလွ်င္ မေကာင္းက်ိဳးျဖစ္၍ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားၾကရေပမည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသည္ မိမိကုိယ္ကုိခ်စ္တယ္ႏွစ္သက္တယ္ဆုိလွ်င္ အႀကံအစည္(မေနာကံ) အေျပာအဆုိ (၀စီကံ) အလုပ္အကုိင္ (ကာယကံ)တုိ႔ကုိ ေကာင္ေသာအရာမ်ားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ရန္ လုိအပ္လွေပသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ရာေရာက္ေပမည္။ လူသားအားလံုး မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလွ်က္............။

(မဇၥ်ိမနိကယ္၊ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ ၀ိဘဂၤ၀ဂ္၊ စူဠကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္)

စာေရးသူ စာေမးပြဲနီးေနပါသျဖင့္ ပုိ႔စ္တင္ျခင္းႏွင့္ ေမးျမန္းခန္းမ်ားကုိ ေခတၱရပ္ဆုိင္းခြင့္ ျပဳပါရန္။ ဒီဇင္ဘာ (၆)ရက္ေန႔မွ (၁၈)ထိ ေျဖဆုိရမည့္ စာေရးသူ၏ M.A စာေမးပြဲၿပီးမွသာလွ်င္ ျပန္လည္၍ ပုိ႔စ္တင္ျခင္း၊ ေမးခြန္းမ်ား ေျဖေပးျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ေပးပါရေစ။ အကယ္၍ သိခ်င္တာမ်ား ရွိပါက အီးေမးလ္ေတာ့ ပုိ႔ထားႏုိင္ပါသည္။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း

Sanninaymin@gmail.com

သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ

B.A (Buddhism)

M.A (university of Kelaniya)

ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။

ဆန္နီေနမင္း အေမးအေျဖ စ်ာန္နဲ႔ပတ္သတ္၍

တပည့္ေတာ္သည္ စ်ာန္ကို အေၿခခံေသာ အဘိဉာဏ္၏အစြမ္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္ကို အထူးပင္ စိတ္ဝင္စားပါသည္ဘုရား။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ဝင္စားကာ သမာပါတ္ရွစ္ပါး အႏုလံုပဋိလံုဝင္စားၿခင္းအားၿဖင့္ ပထဝီကသိုဏ္းကိုတည္ၿပီး ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ ရုပ္သည္မည္မွ် အရွည္ၾကာဆံုး တည္ႏိုင္ပါမည္လဲဘုရား။ အဓိဌာန္သမွ် တည္သည္ဆိုလွ်င္ အဓိ႒ာန္ေသာပုဂၢိဳလ္က ၾကာရွည္ေလးၿမင့္စြာတည္တံ့ေနေအာင္ အဓိဌာန္ေသာ္ၿငားလည္း သူ၏စ်ာန္ကြယ္ေသာ ခဏမွာ ထုိအဖန္ဆင္းခံရုပ္၏ လားရာသည္ မည္သို႔ၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္လဲဘုရား။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို တပည့္ေတာ္သည္ မပစ္ပယ္ပါ။
သို႔ေသာ္လည္း ဗကၿဗဟၼာေလာင္း ရေသ့ၾကီး၏ လူအမ်ားကို ကယ္တင္ေသာထံုးကိုနွလံုးမူၿပီး ယခုရဟန္းသူၿမတ္၊ လူသူေတာ္ ၿမတ္တို႔သည္ သတၱဝါတို႔၏ဆင္းရဲေၾကာင္းကို တန္ခိုးအစြမ္းၿဖင့္ ဟန္႔တားႏိုင္စေကာင္းပါသလား အရွင္ဘုရား။ ထုိ႔ၿ႔ပင္ သူ႔မယားလုိခ်င္ သူ႕လင္လွံၿဖင့္ထိုး ပံုဝတၳဳထဲမွကဲ့သို႔ မေကာင္းေသာသူအား သိၾကားမင္းသည္ သူ၏ကၠဳဒိပါဒ္အစြမ္းၿဖင့္ ပယ္ရွားေပးသကဲ့သို႔ ယခုမ်က္ေမွာက္ေလာကတြင္ စ်ာန္တန္ခိုးသည္ အေၿဖတစ္ခု ၿဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား အရွင္ဘုရား။

အေၾကာင္းႏွင့္အက်ိဳးတြင္ ကံသည္အားၾကီးေသာ အေၾကာင္းၿဖစ္ေသာ္ၿငားလည္း ကံတစ္ခုတည္းသက္သက္ၿဖင့္ မၿပည့္စံုေသာအခါ ၿပင္ပမွအေၾကာင္းတရားမ်ားၿဖင့္ ပံ႔ပိုးေပးရသည္ဟု မွတ္သားဖူးသၿဖင့္ ထိုအေၾကာင္း တရားသည္ စ်ာန္တန္ခိုး ၿဖစ္စေကာင္းပါသလားဘုရား။ တပည့္ေတာ္သည္ မၿဖစ္ႏိုင္ေသာ မဟာလူစြမ္းေကာင္း အၿဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ၿခင္းမဟုတ္ပါဘုရား။ ၿဖစ္ႏိုင္သည္ဟု အတိအက် ေဖာ္ၿပခဲ့ၿပီး ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔ထံုးကို နွလံုးမူကာ နွလံုးသြင္းဆင္ၿခင္ၿခင္းမွ်သာ ၿဖစ္ပါသည္ဘုရား။

ထို႔ၿပင္ စိတၱသံယုတ္မွ ေႏြရာသီအၿပန္လမ္းတြင္ ႏြမ္းနယ္ၾကေသာမေထရ္ၿမတ္တို႔အား ပင္ပန္းၿခင္းကို ေၿဖေဖ်ာက္စိမ့္ေသာငွာ မိုးေၿပးကေလးရြာေစသာအရွင္ၿမတ္ကဲ့သို႔ လူ႕၇ြာေလာကအား စ်ာန္တန္ခိုးသည္ လုိအပ္ေသာေနရာမ်ားတြင္ ေၿဖရွင္းခ်က္(solution) တစ္ခုၿဖစ္ႏိုင္စေကာင္းပါသလားအရွင္ဘုရား။ ကရုဏာေရွ႕ထား ေၿဖၾကားေပးေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။ လက္အုပ္ခ်ီမိုးရွိခိုးလ်က္။

အင္း ဒကာေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြက အဘိဓမၼာကုိ ျပန္ၾကည့္မွ ရွင္းေအာင္ေျဖလုိ႔ရမယ္ ဒကာ။ ဦးဇင္းလည္း ခု သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းတတ္ေနတာဆုိေတာ့ စာအုပ္ကလည္း ဒီမွာမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး အင္တာနက္မွာ လုိက္ရွာဖုိ႔ မအားေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ စာေမးပြဲကလည္း ဒီဇင္ဘာ(၆)ရက္ေန႔ဆုိ ေျဖရေတာ့မွာေလ။


အဲဒီေတာ့ ဒကာသိခ်င္တဲ့အထဲက တစ္ခုကုိေတာ့ ေျဖေပးလုိက္ပါမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက စ်န္တရားတန္ခုိးေတြကုိ လူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ မလုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ မသံုးရဘူးလုိ႔ မိန္႔ခဲ့တယ္။

စ်ာန္တန္ခုိးကုိဖန္ဆင္ရာမွာ မိမိရဲ႕စိတ္အာရံုက်က္စားမႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လ်င္ျမန္ေအာင္ ဖန္ဆင္အသံုးခ်ႏုိင္ပါတယ္။ စ်န္တန္ခုိးကုိဖန္ဆင္းမယ္ဆုိရင္ စ်န္တရားကုိ ျပန္ၿပီးအာရံုျပဳၿပီးမွ ဖန္ဆင္းလုိ႔ရပါတယ္။ မိမိက စ်ာန္တန္ခုိးကုိ အျမန္အသံုးခ်ႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေလ့က်င့္မႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အေႏွးအျမန္ ကြာျခားပါမယ္။ စ်ာန္တန္ခုိးကုိ တကယ္လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာသာ သံုးဖုိ႔ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

ရွင္ေမာဂၢလာန္က လူသားေတြ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျမႀကီးကုိလွန္ၿပီး ေအာက္ကေျမၾသဇာေတြကုိ အလြယ္တကူစားလုိ႔ရေအာင္ ဖန္ဆင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ဘုရားရွင္က လူသားေတြအတြက္ မိမိကုိယ္ကုိ အားက်ိဳးခ်င္ေသာစိတ္ေတြ ေပ်ာက္မယ္၊ လူသားေတြရဲ႕၀ီရိယေတြ ေလွ်ာ့ပါးသြားေစမယ္ဆုိၿပီး တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူသားေတြဟာ ေျမႀကီးကုိလွန္ေပးလုိက္ရင္ အစားအစာကုိ အလြယ္တကူစားလုိ႔ရရင္ မိမိကုိယ္ကုိ အားကုိးခ်င္တဲ့စိတ္ေရာ လူသားေတြရဲ႕၀ီရိယအားထုတ္မႈေတြေရာ ေလွ်ာ့သြားမွာမုိ႔ ဘုရားရွင္က ခြင့္မျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက နဂါးက ရဟန္းေတြၾကားမွာ လူဟန္ေဆာင္ကာ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဂဠဳန္ကနဂါးကုိျမင္သြားၿပီး နဂါးကုိဖမ္းမယ္လုပ္ေတာ့ ကုိရင္တစ္ပါးက သူ႕၏လ်င္ျမန္ေသာစ်ာန္တန္ခုိးျဖင့္ နဂါးေပၚမွာ ဂဠဴန္ထက္ႀကီးမားေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးလုပ္၍ ကာကြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူတစ္ပါးကုိ လွ်ပ္တျပက္ကူညီေပးခ်င္တဲ့အခါမွာေတာ့ စ်ာန္တန္ခုိးကုိ အသံုးျပဳလုိ႔ရပါတယ္။ စ်ာန္တန္ခုိးကုိ ဖန္ဆင္းသူ၏ အဓိ႒ာန္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး ၾကာရွည္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ စ်ာန္တန္ခုိးဖန္သူ၏ အဓိ႒ာန္အေလွ်ာက္ စ်ာန္တန္ခုိးဟာ ျဖစ္ေပးပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ပါေတာ့။ က်န္တာကုိေတာ့ ေနာက္မွပဲ ေအးေဆးေျဖေပးပါမယ္။ ယခုေတာ့ ဤမွ်နဲ႔နားပါရေစ။

ဆန္နီေနမင္း အေမးအေျဖ အက်ိဳးေပးကြာျခားပံု

ဘုန္းဘုန္း တပည့္ေတာ္မ စာေရးလိုက္ပါတယ္ဘုရား။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ တရားနာပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕တရားေတာ္ကိုနာပါတယ္ဘုရား။ အခု တပည့္ေတာ္မလည္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး စိတ္ေတြမမြန္းက်ပ္ေတာ့ဘူးဘုရား။ ဘုန္းဘုန္းကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မလည္း ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနပါတယ္ဘုရား။

ဘုန္းဘုန္ုးကုိမသိတာေလး ေမးပါအုံးမယ္ဘုရား။ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက ႏြားတို႔ဆိတ္တို႔ သတ္တဲ့စေနဒိုင္ေပါ့။ သူေသသြားေတာ့ သူဟာ လူ၀င္စားျဖစ္တယ္တဲ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ သူေဌးသား ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဟိုဘ၀က အကုသိုလ္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာင္ဘ၀မွာေကာင္းစားေနတယ္။ ေနာက္လူ တစ္ေယာက္က ဘုရားတရားကိုင္းရႈိင္းတယ္ ေကာင္းမႈ႕ကုသိုလ္ေတြပဲအျမဲလုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေသေတာ့ ေခြး၀င္စားျဖစ္တယ္တဲ့။ လူအမ်ားအိမ္ကႏွင္ထုတ္ခံရတဲ့ ေခြးျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ တပည့္ေတာ္ဆိုလိုတာကေတာ့ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကြာျခားခ်က္ကဘာလဲဘုရား။ တပည့္ေတာ္မရွင္းပါဘူးဘုရား။ ေျဖရွင္းျပ ပါဘုရား။ ရိုေသစြာျဖင့္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕တပည့္မ

အင္း အဲဒီလုိအက်ိဳးေပး ကြာျခားခ်က္မႈမ်ားကုိ ကံ(၄)ပါးနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ သိပါလိမ့္မယ္။ ကံ(၄)ပါးကား (၁) မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အက်ိဳးေပးသာကံ၊ (၂) ဒုတိယဘ၀မွ အက်ိဳးေပးေသာကံ၊ (၃) တတိယဘ၀မွစ၍ ေနာက္ဆံုးနိဗၺာန္ရသည့္ ဘ၀တုိင္ေအာင္ အခြင့္သာတုိင္း အက်ိဳးေပးေသာကံ၊ (၄) အက်ိဳးေပးရမည့္ကာလ၌ အက်ိဳးေပးခြင့္မရဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေသာကံဆုိၿပီး ကံေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ မိမိလုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈသည္ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ မေရတြက္ႏုိင္ေသာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းကံမေကာင္းကံေတြကလည္း မိမိမွာ ရွိေနတယ္ေလ။

ေနာက္ၿပီး ကံအျပား(၄)ပါးဆုိတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကံအျပား(၄)ပါးကေတာ့ (၁) ပဋိသေႏၶတည္ရံု ပဋိသေႏၶတည္ၿပီး ျဖစ္ရမည့္ဘ၀မွာ ဆက္လက္ျဖစ္ေအာင္ ျဖစ္ေစတတ္ေသာပ၀တၱိကံ။ (၂) ျဖစ္လာတဲ့ဘ၀မွာ ေနာက္ကေန ေကာင္းက်ိဳးမေကာင္းက်ိဳးကုိ ေထာက္ပံ့ေပးေသာကံ။ (၃) ကပ္၍ႏွိပ္စက္တတ္ေသာကံ။ ဥပမာ-လူအျဖစ္ကုိရပါေသာ္လည္း အမ်ိဳးယုတ္ျခင္း၊ အဂၤါမစံုျခင္းစေသာကံ။ (၄) ကပ္၍ျဖစ္တတ္ေသာကံ။ ဥပမာ-သက္တမ္းမကုန္ဘဲ ေရာဂါနဲ႔ျဖစ္ေစ တစ္ခုခုေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ေသရျခင္းစသည္ကံဆုိၿပီး ကံအျပားေလးမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မိမိရဲ႕ ေကာင္းကံမေကာင္းကံသည္ ဘယ္လုိခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိေတြအက်ိဳးေပးမယ္ဆုိတာ ေျပာလုိ႔မရေလ။

ေနာက္ၿပီး ေကာင္းကံမေကာင္းကံ အက်ိဳးေပးကြဲျပားျခားနားရတဲ့ ကံအျပား(၄)ပါး ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ (၁) အမိသတ္ျခင္း၊ အဖသတ္ျခင္း၊ ရဟႏၱာကုိသတ္ျခင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ သံဃာေတာ္အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္လုပ္ျခင္းဆုိတဲ့ ဂရုကံကုိလုပ္ျခင္း။ (၂) ေသခါနီးကာလ၌ကပ္ၿပီး ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ေကာင္းကံမေကာင္းကံႏွင့္ ေသခါနီး အာရံုထဲ၌ မိမိလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းကံမေကာင္းကံတုိ႔ စိတ္ထဲေပၚလာျခင္း။ (၃) ေန႔စဥ္မျပတ္ ေလ့က်င့္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိေသာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပင္ ျပဳလုပ္မိေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ အၿမဲစြဲေနေသာ ေကာင္းကံမေကာင္းကံ။ (၄) ေရွးေရွးဘ၀က ျပဳခဲ့ဖူးေသာကံဆုိၿပီး ကံေလးပါးရွိပါေသးတယ္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔လုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းကံမေကာင္းမ်ားသည္ မေရတြက္ႏုိင္ေသာဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကံမ်ားရွိသလုိ ယခုမ်က္ေမွာက္ေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ေနေသာ ကံမ်ားစြာလည္း ရွိေနသည္မုိ႔ ကံတရားသည္ ဒီဘ၀မွာ ေကာင္းတာျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဘ၀မွာ ေကာင္းတာဆက္ျဖစ္မယ္လုိ႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ အရင္ဘ၀ေတြကလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံမ်ားစြာကလည္း အက်ိဳးေပးဖုိ႔ က်န္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုခ်ိန္ကံေကာင္းေနေပမဲ့ ေတာ္ၾကာ ကံဆုိးခ်င္ ဆုိးပါတယ္။

ယခုဘ၀တြင္ ေကာင္းတာမ်ားလုပ္ေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀၌ ေကာင္းေသာဘံုမွာျဖစ္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ခံစားရမည္ဟု ေသခ်ာမေျပာႏုိင္သလို ယခုဘ၀တြင္ မေကာင္းတာမ်ားလုပ္၍ ေနာက္ဘ၀၌ မေကာင္းေသာဘံုမွာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ခံစားရမည္ဟုလည္း ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိတုိ႔ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္သည္ အမွားအမွန္ကုိ မခြဲျခားတတ္ေသး၍ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းကံမေကာင္းကံတုိ႔ ေရာေႏွာ၍ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အရိယာမျဖစ္ေသးေသာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အမွန္အမွားကုိ ေသခ်ာမခြဲျခားတတ္ေသာ ဒိ႒ိႏွင့္ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ၀ိကိစၧာႏွစ္ပါးရွိေနေသးသည္။

ယခုဘ၀တြင္ ေကာင္းတာလုပ္မႈမ်ားေသာ္လည္း တစ္ခ်ိဳ႕သည္ ေသခါနီးကာလ၌ မေကာင္းမႈအနည္းငယ္ေလးကုိပင္ အာရံုထဲေပၚလာတက္၍ မေကာင္းေသာဘံုမွာ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္သလုိ တစ္ခ်ိဳ႕သည္ မေကာင္းတာလုပ္မႈမ်ားေသာ္လည္း ေသခါနီးကာလ၌ ေကာင္းမႈအနည္းငယ္ကုိ အာရံုထဲေပၚလာ၍ ေကာင္းေသာဘံုမွာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ခံစားရသည္လည္း ရွိတက္ေပသည္။

ထုိ႔ျပင္ ယခုဘ၀၌ ေကာင္းမႈမ်ားေသာ္လည္း အရင္အရင္ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက မေကာင္းမႈမ်ားခဲ့လွ်င္လည္း အရင္ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးမ်ားကုိ ဆပ္ရန္က်န္ေသးသည့္အတြက္ မေကာင္းေသာဘံု၌ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရတတ္ေပသည္။

အေရးႀကီးသည္မွာ မိမိတုိ႔သည္ ေသခါနီးအခ်ိန္တြင္ အဓိကက်ေနေသာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔စိတ္ထဲ၌ အၿမဲစြဲေနေအာင္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကုိ ေန႔စဥ္မျပတ္ျပဳလုပ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးပါသည္။ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈမ်ားတြင္ မိမိ၏ခြန္းအား ဉာဏ္အား ေငြအားမ်ားျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုိ အဓိကအေနျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ အၿမဲေအာက္ေမ့ေနေပးပါ။ မိမိတြင္ အရင္ဘ၀ေတြက မေကာင္းမႈမ်ားခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေပးသြားမည္ဆုိလွ်င္ မိမိမွာ ေကာင္းမႈမ်ားေန၍ မေကာင္းမႈမ်ားသည္ ေကာင္းမႈမ်ားသာ ဆက္တုိက္အက်ိဳးေပးေနသျဖင့္ အက်ိဳးေပးခြင့္မရဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔သည္ ယခုလုိ လူ႔ဘ၀မွာေကာင္းမႈမေကာင္းမႈကုိ ခြဲျခားတက္ေသာအသိဉာဏ္ရွိေနခ်ိန္တြင္ ေကာင္းမႈမ်ား ေန႔စဥ္မျပတ္ျပဳလုပ္ရန္ အခါေကာင္းေရာက္ေနေလးခ်ိန္၌ မေကာင္းမႈမ်ားအား တက္ႏုိင္သမွ်ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ေမြ႕ေလ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ အထူးလုိအပ္ပါေပသည္။

ယခုေတာ့ ဤမွ်နဲ႔နားပါရေစ။

နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းလား၊ ဘာမွမရွိျခင္းလား

ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ လူ႔ဘဝ၌ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ဘဝကုန္ဆံုးၿပီး ဘာမွမရွိျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလား။ (မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အဘာဝပညတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာမွမရွိပါဘူး။ နားေထြး သြားပါသလား။ ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီသဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။ မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။ ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာမေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။ ‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့တရား”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။ ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။ ‘အသခၤတ’ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သဘာဝပါ။ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီအသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့တရားျဖစ္လို႔ မူလသဘာဝအေနနဲ႔ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။ အဲဒီအရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာသခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။

႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။ ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။ အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။ ဒီဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာမဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။ အျဖစ္တရားမဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္းေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။ အသခၤတေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းမရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲနိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း “ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊ သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။ အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊ နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။”လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။ ဒီဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာဌာနမရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာနမရွိတဲ့တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိစတဲ့တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့တရား၊ ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒီကိေလသာေတြရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။ ဒီကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။ ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒီ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခေခၚတဲ့ တကယ္အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းကရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။ သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းကရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။

အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝႀကီးပါ။ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ ရွိေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။

ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထားစီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာ မဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား)

အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ)မဟုတ္။ မူလကတည္းကရွိေနတဲ့အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။

တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။ အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။

ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။ မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါးပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းကရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။

ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္ ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကားမဟုတ္ေပ။”လို႔ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။ ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ =အၿမဲရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရားျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ ပါတယ္။

အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။ မီးခိုးကို မျမင္မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။ အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရမွာပဲ။ ဒီ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကိုလိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္ ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီတပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဲဒီဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။

ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ျဖစ္လာတယ္။ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။ (ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ဘုရား။) ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။) က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။ (ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား။) ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။ (ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ဘုရား။)

ကဲ...ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူေသခ်င္သလဲ။ (ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါဘုရား။) ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။ (ရွင္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။) ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေနတာ ေျပာတာမဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။) အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူလိုခ်င္မလဲ။ (ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါဘုရား။) ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။ “အမယ္ေလး...ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က (၁၀)တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တားထားရတယ္” လို႔။

ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္...သူေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။ (မရွိပါဘုရား။) ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။ (မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။) အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။) အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ဆိုတဲ့ ရွင္မႈျဖစ္ရတာ။ စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။ ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။)

အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္နာမ္အသစ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။ (ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။) ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာဘာလဲ။ (သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါဘုရား။) လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။)

ဒီေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္ႏွစ္သက္တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္းမသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲမဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။) “အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္းေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္းေခၚတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။ တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္ရတယ္။

စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။ “ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ..(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။) ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကိုပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ရွိမွာပဲ။ ဒီေတာ့ လိုခ်င္တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ တဏွာသမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡအပါအဝင္ ေလာကမွာေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ=ဆင္းရဲ အမွန္ေတြပဲ။

ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။ အဲဒီ လိုခ်င္တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။) မေသခ်ာဘူးလား။ (ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား။) ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခုမရွိရင္ အဲဒီတဏွာေၾကာင့္ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခုၿငိမ္းတာပဲ။

ကိုင္း....ေမးမယ္။ ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိသလား။ (မရွိပါဘုရား။) မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ စိုးရိမ္စိတ္ရွိပါ့မလား။ (မရွိပါဘူးဘုရား။) ဘာေၾကာင့္မရွိသလဲ။ (ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါဘုရား။) ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာတပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။ (မရွိပါဘုရား။) အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာတပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။ (ၿငိမ္းပါတယ္ဘုရား။) တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။)

ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သားဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။ (ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။) အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။ ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီးမရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။ (မရွိပါဘုရား။) အဲဒီတဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။ (ၿငိမ္းပါတယ္ဘုရား။) ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။ (ၿငိမ္းပါတယ္ဘုရား။) အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။)

ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။ သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။ အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသအားလံုး ၿငိမ္းတယ္။ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ရေတာ့ က်န္တဲ့ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။

အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။ (ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။) မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။ (ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။) ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။ တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာတပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။ (ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါဘုရား။) မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။ (က်န္ေနပါတယ္ဘုရား။) က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။ (ရွိပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့နိဗၺာန္=သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။ ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။ (ရပါတယ္ဘုရား။) ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။

အဲဒီ ရဟႏၲာပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာမရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။ (မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။) မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။ (မရွိပါဘုရား။) မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲအားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။ (ၿငိမ္းသြားပါတယ္ဘုရား။) အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။

ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွမရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။ ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။) ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။ (ရွိေနပါတယ္ဘုရား။) ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။ (ရွိတာပါဘုရား။) ဘာရွိတာလဲ။ (ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါဘုရား။) ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။ (ဘာမွ မရွိပါဘုရား။) ရွိတယ္။

မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝမရွိဘူးလား။ (ရွိပါတယ္ဘုရား။) မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။ (ပူပါတယ္ဘုရား။) အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။ (မပူေတာ့ပါဘုရား။) အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။ (ရွိပါတယ္ဘုရား။) အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီသခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။

ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာအားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလသဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြား တာပဲ။ အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ=ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာမဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းသာခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ =ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ=ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။

ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။

အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။ (ဆင္းရဲပါဘုရား။) ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။ (မႀကိဳက္ပါဘုရား။) မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။ (ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား။) ဒါျဖင့္ အဲဒီဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ႏႈန္းဟာ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕ ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခုကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေနကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္းပ်က္။ နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။ အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။ (စဥ္းစားမိပါတယ္ဘုရား။) စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေသပါဆိုရင္ သူေသဝံ့ပါ့မလား။ (မေသဝံ့ပါဘုရား။) မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ (ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။) ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆးထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။ ည (၁၀) နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူဆင္းရဲကို သိသလား။ (မသိပါဘုရား။) မသိဘူးေနာ္။ အဲဒီအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။ (ၿငိမ္းေနပါတယ္ဘုရား။) ၿငိမ္းေနတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။ (ဘာမွ မခံစားရပါဘုရား။) ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။ (မခံစားရပါဘုရား။) ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။ (ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။) နံနက္ (၈)နာရီမွာ ႏိုးလည္းလာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ျပန္ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။

ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္။ အဲဒီ ဆင္းရဲေနတဲ့ လူမမာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးသိလ်က္ ဆင္းရဲေနတာကို သူႀကိဳက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခံစားမႈမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္မလား။ (ခံစားမႈမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္ပါတယ္ဘုရား။) အဲဒီလိုဆိုရင္ ခံစားမႈမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့သေဘာဟာ မလိုလားအပ္ဘူးလား။ (လိုလားအပ္ပါတယ္ဘုရား။)

အဲဒါ ဘုန္းႀကီး ဥပမာ ေျပာတာ။ ခုနက အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းအၿပီးသတ္ ၿငိမ္းေနတဲ့သေဘာပဲ။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေတာ့ ခ်မ္းသာရေနတာ ေပါ့။ ခံေတာ့မခံစားရဘူး။ ေဝဒယိတသုခ = ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာမရွိဘူး။ သႏၲိသုခ= ၿငိမ္းခ်မ္းသာပဲ ရွိတယ္။

ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာရွိပါသလဲ။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလားတဲ့။ ကိုင္း ... ဘယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလဲ။ ဆင္းရဲတာ ဘာရွိလို႔ ဆင္းရဲေနသလဲ။ (႐ုပ္နဲ႔နာမ္ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနပါတယ္ဘုရား။) ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနတာ မဟုတ္လား။ (ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္က နာမ္ထဲက ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဝိဇၨာတဏွာ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားရင္ပဲ မခ်မ္းသာဘူးလား။ (ခ်မ္းသာပါတယ္ဘုရား။)

တဝက္မက ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ဆယ္ပံုပံုရင္ ကိုးပံု ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ တစ္ပံုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကိေလသာၿငိမ္းလို႔မို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဟာ ေကာင္းကင္မွာ ရွိတာလား။ ေျမႀကီးထဲမွာ ရွိတာလား။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာလား၊ နတ္ဘံုမွာလား။ ကိုင္း ဘယ္မွာရွိလဲ။ (ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘုရား။)

အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ မရွိေပဘူးလား။

(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)

ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။

(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)

ဟုတ္ကဲ့လား။

(ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။)

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက တစ္ခ်ိန္မွာ ေရာဟိတႆနတ္သားက ျမတ္စြာဘုရားကို ဒီလို ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟာ ေရွးဘဝတစ္ခုမွာ အလြန္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရေသ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေလးသမား ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတစ္စင္း ထန္းပင္ရိပ္တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္တဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ တပည့္ေတာ္ စၾကာဝဠာတစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ညီမွ်သည္အထိ လ်င္ျမန္လွတဲ့အဟုန္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ တပည့္ေတာ္ အသြားလ်င္ျမန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေလာက္ အသြားလ်င္ျမန္လွတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ စၾကာဝဠာအနႏၲရွိတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို ေရာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္တဲ့ အနားယူခ်ိန္၊ တပိုတပါး သြားခ်ိန္မွတပါး အခ်ိန္ျပည့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာလံုးလံုး အဲဒီေလာက္လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို မေရာက္မီ လမ္းမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက မအိုမနာ မေသရာျဖစ္တဲ့ ေလာကရဲ႕ အဆံုးကို သြားျခင္းျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ဒီလို မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ “ဣမသႎၼေယဝ ဗ်ာမမေတၱ ကေဠဝေရ သသညိမွိ သမနေက ေလာကၪၥ ပညေပမိ ေလာကသမုဒယၪၥ ေလာကနိေရာဓၪၥ ေလာကနိေရာဓဂါမိနိၪၥ ပဋိပဒံ” ခု ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာက စိတ္ရွိတဲ့ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ ေလာကကို ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္တဲ့။ (ဒုကၡသစၥာကို ဆိုလိုပါတယ္။)

ေလာကျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။ (သမုဒယသစၥာ= တဏွာကို ဆိုလိုပါတယ္။) ႐ုပ္နာမ္ဆိုတဲ့ ေလာကခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။ (ဒါ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း = နိေရာဓသစၥာကို မိန္႔ေတာ္မူတာပါ။)

အဲဒီေလာက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္က်င့္တဲ့ အက်င့္လမ္းမွန္လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။ (မဂၢင္ရွစ္ပါး မဂၢသစၥာတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။)

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာရွိသလဲ။

(ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္ဘုရား။)

အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။

(ခႏၶာကိုယ္မွာပါဘုရား။)

ေကာင္းကင္မွာလား။

(မဟုတ္ပါဘုရား။)

ေျမႀကီးထဲမွာလား။

(မဟုတ္ပါဘုရား။)

ေသခ်ာရဲ႕လား။(ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား။) နားလည္ၿပီေနာ္။

သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာက နည္းနည္း က်န္ေနပါေသးတယ္။ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ေလာကဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပါပဲ။ အဲဒီ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ ဒုကၡသစၥာတရားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကဆိုတာ ဒုကၡကိုပဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္အရ ဒုကၡ၊ သမုဒယ၊ နိေရာဓ၊ မဂၢဆိုတဲ့ သစၥာေလးပါးဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။

ဒုကၡသစၥာကေတာ့ သတၱဝါတိုင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္။ သမုဒယသစၥာကေတာ့ ဘုရား ရဟႏၲာတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ မရွိပါဘူး။ တျခား သတၱဝါမ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာသာ ရွိပါတယ္။ မဂၢသစၥာကေတာ့ ဝိပႆနာ႐ႈဆဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ခႏၶာမွာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ရွိၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ မဂ္ဖိုလ္အခိုက္မွာ အရိယမဂ္ ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ယထာလာဘ = ရသင့္သလို ယူဖို႔ရာ ေပါင္းၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ နိေရာဓသစၥာ = ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း အမွန္တရား = နိဗၺာန္။ ဒီသစၥာလည္း တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ တည္ရာဟာ ခႏၶာကိုယ္ပဲလို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ တည္ရာ မရွိတဲ့တရား မဟုတ္၊ တည္ရာရွိတဲ့ တရားလို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္ဟာ မုခ်ေဒသနာေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တင္စားၿပီး ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဥပစာေဒသနာေတာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာင္ေနတဲ့ မီး ၿငိမ္းသြားတဲ့အခါ “မီးဘယ္မွာ ၿငိမ္းသလဲ”လို႔ ေမးရင္ “ဟုိမွာၿငိမ္းတယ္”လို႔ မီးေလာင္ၿပီးရာ ေနရာကို လက္ညိႇဳးထိုးျပရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းသြားမႈကို ျမင္ရေတြ႕ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးၿငိမ္းသြားမႈ၊ မီးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနမႈကို မျမင္ရ မေတြ႕ရလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းတယ္လို႔ လက္ညိႇဳးထိုး ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ မီးၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ မၾကာမီကေလးက ရွိေနတဲ့ မီး၊ အခု မရွိဘဲ ျဖစ္သြားတာကိုပဲ ၿငိမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကရတာျဖစ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းတာကို ေျပာခ်င္ရင္ မၾကာမီက မီးရွိခဲ့တဲ့ေနရာကိုပဲ မီးၿငိမ္းတဲ့ ေနရာလို႔ တင္စား ေျပာၾကရပါတယ္။

အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းႏိုင္ဘူး။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့မွဘဲ ဆင္းရဲ လံုးဝၿငိမ္းသြားတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈဟာ ဆင္းရဲအမွန္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဆင္းရဲမၿငိမ္းမီက ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတယ္လို႔ တင္စားၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ “ေ႐ႊျပည္နိဗၺာန္ ဝင္စံေတာ္မူသည္”လို႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ အရာမွာလည္း တင္စားမႈပါပဲ။ နိဗၺာန္ဟာ တည္ေနရာ တိုင္းႀကီး ျပည္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေရာက္ခ်င္ေနခ်င္စရာ သာယာစည္ကားသလို နိဗၺာန = အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာလည္း ဆင္းရဲလံုးဝမရွိလို႔ ရခ်င္ ေရာက္ခ်င္စရာ မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္စရာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အတူျပဳၿပီး တင္စား သံုးႏႈန္းတာပါပဲ။ သဒိသူပစာ လို႔ ေခၚပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ သတိျပဳရလိမ့္မယ္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဂိုဏ္းခြဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ သုခဝတီဗ်ဴဟာဂိုဏ္းကေတာ့ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ အလြန္သာယာလွတဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီး ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ သုခဝတီနိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီနိဗၺာန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေရွးေရွး ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားမ်ား ခ်မ္းသာစြာ စံေတာ္မူလ်က္ရွိေၾကာင္း ယူဆပါတယ္။ အဲဒါ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့(၂၅)ႏွစ္ေလာက္က အၿငိမ္းစား တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးကို ေမးဖူးတာ ရွိပါတယ္။

သူက ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျပဳစုေတာ္မူၾကတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ သခၤတဓာတ္မွ အသခၤတဓာတ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ဖတ္ရ မွတ္ရပါတယ္။ နိဗၺာန္ဟာ အသခၤတဓာတ္ဆိုေတာ့ ပထဝီစတဲ့ ဓာတ္ႀကီးမ်ားလို ႐ုပ္ဓာတ္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဏဓာတ္လို နာမ္ဓာတ္ပါလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ေမးလည္း ေမးစရာပါပဲ။ နိဗၺာန္ဟာ ႐ုပ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ေစတသိက္လို နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ (ဤေနရာ၌ ‘နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး’ဆိုသည္မွာ ‘စိတ္,ေစတသိက္တို႔ကဲ့သို႔ အာ႐ုံသို႔ၫြတ္တတ္ေသာ နာမ္မဟုတ္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ မိမိသို႔ အာရမၼဏိကတရားတို႔ကို ၫြတ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ နာမ္မည္၏ဟူေသာ ဝစနတၳအရမူ နိဗၺာန္ကို နာမ္တရား၌ သြင္းယူရပါသည္။) ဓာတု =ဓာတ္ဆိုတာ သဘာဝတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အသခၤတဓာတ္ဆိုတာ အသခၤတ သဘာဝ = အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ မူလကတည္းကရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝ တရားလို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။ ကဲ ဒါေလာက္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ ေတာ္သင့္ေလာက္ပါၿပီ။

“ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “တကၠသိုလ္ဓမၼသဘင္” မွ အေမးအေျဖကုိ လူသားမ်ား သိသင့္သိထုိက္သည့္အရာမ်ားမုိ႔ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။