ဒီေခါင္းစဥ္ေလးကုိ တင္ျပဖုိ႔ စဥ္းစားထားတာ ၾကာပါၿပီ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ တင္ျပခ်င္တာလဲဆုိေတာ့ ကမၻာေပၚမွာရွိေသာ လူသားအားလံုးရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ဟာ ဘာလဲဆုိေတာ့ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔က အဓိက Main ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတာ္လူေကာင္းဆုိတာ ဘယ္လုိအရာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့လူေတြကုိ ေခၚတာလဲဆုိတာလည္း မသိတဲ့လူေတြကလည္း သိခ်င္ၾကမွာျဖစ္သလုိ သိတဲ့လူေတြလည္း ထပ္ၿပီးျပည့္စံုသေလာက္ရွိေအာင္ မိမိသိသေလာက္ေလးကုိ အေထာက္အထားေလးေတြနဲ႔ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
ဒီစာေတြကုိ ေရးတာဟာ မိမိကုိယ္တုိင္ သိလုိ႔ေရးတာ မဟုတ္သလုိ ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္လုိ႔ ေရးတာလည္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ စာဖတ္သူတုိ႔ ယံုၾကည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလူေတာ္လူေကာင္းေခါင္းစဥ္ကုိ ေရးသားရာ၌ မွားယြင္းမျပည့္စံုမ်ား ေတြ႕ရွိခဲ့လွ်င္ “က်ေရာက္ျမဴသြင္၊ အျပစ္ျမင္က၊ တင္၍ႏႈတ္သာ၊ ကဲ့ရဲ႕ပါႏွင့္၊ လ်င္စြာေထာက္ကူ၊ ျပင္ေတာ္မူရွင့္”ဟု အရွင္ပညာတိကၡ ေရးသားထားသည့္အတုိင္း အျပစ္မျမင္အမွန္ျပင္၍ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈေစလုိပါသည္။
ကမၻာေပၚရွိ လူသားတုိင္းမွာ အလုိအပ္ဆံုးေသာ အရာသည္ ဘာလဲဟု ေမးလွ်င္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ျဖစ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးသည္ဟု ေျဖဆုိရသည္ရွိေသာ္ လြဲမည္မထင္ပါ။ ေလာကရွိလူသားတုိ႔သည္ မိမိကသာ “လူေတာ္လူေကာင္း”မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳေပါင္းေဖာ္လုိၾကတယ္။ မိမိကုိယ္ကုိေတာ့ “လူေတာ္လူေကာင္း”တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစရန္အတြက္ “လူေတာ္လူေကာင္း”၏ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းရန္ကား မလုပ္ခ်င္ၾကသလုိ မသိၾကသည့္က မ်ားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခဲ့လွေသာ လူ႔ဘ၀လူ႔အျဖစ္ကုိရေနခုိက္မွာ “လူေတာ္လူေကာင္း”တုိ႔၏ အရည္အေသြးမ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းၾကရန္ အေရးႀကီးပါတယ္။
လူေတာ္လူေကာင္းမ်ားသည္ ေလာကီေလာကုတၱရာဥစၥာမ်ားကုိ ရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မ်က္ေမွာက္တမလြန္ဘ၀အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ လူသားတုိင္းအတြက္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ျဖစ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးပါေပတယ္။
မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ “လူေတာ္”ဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ကမၻာေပၚမွာ မ်ားစြာရွိပါေသာ္လည္း “လူေကာင္း“ဆုိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အလြန္ရွားပါးေနသည္ကုိ လူတုိင္းေတြ႕ရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ “လူေတာ္”ႏွင့္“လူေကာင္း”တြင္ “လူေကာင္း”ျဖစ္ဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။
“လူေတာ္”ဆုိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာ အက်ိဳးရွိေသာလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အက်ိဳးမဲ့ေသာကိစၥမ်ားကုိလည္း ေဆာင္ရြက္တတ္ပါတယ္။ အက်ိဳးရွိေသာကိစၥမ်ားကုိ ျပဳလုပ္တတ္ရန္ဖုိ႔ရန္အတြက္ “လူေတာ္”ဆုိေသာ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ “လူေကာင္း”ဟူေသာ အက်င့္တရားျဖင့္ အနားကြက္ထားရန္ လုိအပ္လွပါတယ္။
လူ႕ေလာက၌ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရေသာ လူ႕ဘ၀ကုိ ပီျပင္ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိသုိ႔ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာလူကုိ ေပါင္းရမည္၊ မည္က့ဲသုိ႔ေသာလူကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္ဟူေသာအခ်က္သည္ အဓိကက်လွပါေပတယ္။ “လူေတာ္လူေကာင္း”ႏွင့္ ေပါင္းသင္းမွသာလွ်င္ ဘ၀တုိးတတ္၍ အက်ိဳးရွိပါေပမယ္။ လူဆုိးလူမုိက္ႏွင့္ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းမိပါက “ဘ၀မုိးေမွာင္ ဆင္းရဲေခါင္း၍ ေနာင္ခါေနာင္တြင္မက ”သံသရာအတြက္ပါ ဒုကၡေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
လူဆုိးလူမုိက္ႏွင့္ေပါင္းသင္းမိလွ်င္ မ်က္ေမွာက္တမလြန္ဘ၀တုိ႔၌ အက်ိဳးမ့ဲေစၿပီး “လူေတာ္လူေကာင္း”ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္မွသာလွ်င္ ပစၥဳပၸန္,သံသရာတုိ႔၌ အက်ိဳးရွိေစမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ကုိ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းႏုိင္ရန္ႏွင့္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း လုိက္နာက်င့္သံုးႏုိင္ရန္ “လူေတာ္လူေကာင္း”လကၡဏာ,အရည္အခ်ည္းမ်ားကုိ တက္ႏုိင္သမွ် စုစည္းတင္ျပေပးပါမည္။
ကမၻာေပၚတြင္ လူဦးေရမ်ားစြာရွိသည္အနက္ လူေတာ္မဟုတ္ လူေကာင္းမဟုတ္ေသာသူမ်ားသည္ စားကာအိပ္ကာျဖင့္ တန္ဖုိးရွိေသာ လူ႕ဘ၀ကုိ အလဟႆျဖဳန္းတီးပစ္ၿပီး ေသဆံုးသြားသည္က မ်ားပါသည္။ အသံုးမ၀င္ေသာ သစ္ပင္မ်ားေသာ္မွ ၿပိဳးလဲပ်က္စီးသြားၿပီးေနာက္ ေျမၾသဇာအျဖစ္ အသံုး၀င္ပါေသးသည္။ လူေတာ္မဟုတ္ လူေကာင္းလည္းမဟုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အက်ိဳးရွိေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မလုပ္သည့္အျပင္ အက်ိဳးမဲ့ေသာကိစၥမ်ားကုိသာ ျပဳလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ လူျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္ေလာက္မွ် အသံုးမ၀င္ေသာ လူပုိလူရႈပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတုိင္း လူမ်ိဳးတုိင္းမွာ “လူေတာ္လူေကာင္း”ပုဂၢိဳလ္မ်ား အလြန္လုိအပ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔လုိအပ္ေသာေၾကာင့္ ”လူေတာ္လူေကာင္း”၏ အရည္အခ်င္း၊ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ တက္ႏုိင္သမွ် ေရးေပးခ်င္ပါသည္။
ယခု မိမိေဖာ္ျပလတၱံ႕ေသာ “လူေတာ္လူေကာင္း”၏ အခ်က္အလက္တုိ႔ကုိ က်င့္သံုးမည္ဆုိလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ တမလြန္ႏွစ္ျဖာလံုး၌ မိမိေရာ သူမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကပါေစဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
လူေတာ္လူေကာင္းဟူေသာ ေ၀ါဟာရကုိ ျမန္မာအဘိဓာန္အက်ဥ္းခ်ဳပ္က အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ အရည္အခ်င္းႏွစ္ရပ္လံုး ျပည့္စံုေသာသူဟူ၍ ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။
ေမာင္အံ့ မဟာ၀ိဇၨာ(ဘံုေဘ)၏ ဗုဒၶ၏လူမႈေရးလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား စာအုပ္တြင္မႈ “လူေတာ္လူေကာင္း”ႏွင့္ပတ္သတ္၍ “ေတာ္ႏွင့္ေကာင္း”ဆုိေသာ ၀ိေသသနဂုဏ္ပုဒ္ႏွစ္ခုရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိ ရွင္းလင္းထားသည္မွာ “ေတာ္”ဟူေသာ ျမန္မာစကားသည္ “ေတာ္ျခင္း၊ တတ္ျခင္း၊ အသိဉာဏ္ပညာရွိျခင္း”ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ “ေကာင္း”ဟူေသာစကား၏ အဓိပၸာယ္မွာ “ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊ အျပစ္ကင္းျခင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္း၊ အက်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စံုျခင္းစသည္တုိ႔”ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိေရးသားထားပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ညဏ္ပညာရွိသူကုိ “လူေတာ္”ဟုေခၚၿပီး အက်င့္သီလစင္ၾကယ္သူ၊ အက်င့္စာရိတၱႏွင့္ျပည့္စံုသူကုိ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚဆုိရပါမည္။
လူေတာ္လူေကာင္း လူေကာင္းလူေတာ္ဟု ေျပာဆုိေနၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႕ျမင္ၾကားသိ ေနရေသာေၾကာင့္ ထုိႏွစ္ခု၏ အမွားအမွန္ကုိလည္း ခြဲျခားသိဖုိ႔ရန္ စဥ္းစားရခက္ေနသူတုိ႔အတြက္ ရွင္းလင္းခ်င္ပါေသးသည္။
တခ်ိဳ႕က လူေတာ္မွလူေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားေတြးေခၚႀကံဆ၍ “လူေတာ္လူေကာင္း”ဟု ေျပာဆုိသကဲ့သုိ႔ တခ်ိဳ႕က လူေကာင္းမွလူေတာ္ျဖစ္မည္ဟု စဥ္းစားေတြးေခၚကာ “လူေကာင္းလူေတာ္“ဟု ေျပာဆုိေနၾကပါသည္။
လူေတာ္လူေကာင္းႏွင့္လူေကာင္းလူေတာ္ ႏွစ္ခု၏ အမွားအမွန္ကုိ အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ ရွင္းျပရမည္ဆုိလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကုိယ္တုိင္ေတာ္တုိင္ ပါဠိေတာ္၌ “၀ိဇၨာစရဏ သမၸေႏၷာ”ဟု ေဟာၾကားထားခဲ့သည္ကုိ ေထာက္ဆလွ်င္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ဟု ေျပာဆုိေရးသားျခင္းက ပုိမုိမွန္ကန္သင့္ျမတ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
၀ိဇၨာ-ဆုိသည္မွာ အတတ္ပညာျဖစ္၍ စရဏ-ဆုိသည္မွာ အက်င့္သီလျဖစ္ၿပီး သမၸႏၷ-ဆုိသည္မွာ ျပည့္စံုျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတတ္ပညာႏွင့္ျပည့္စံုသူကုိ “လူေတာ္”ဟု ေခၚ၍ အက်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စံုသူကုိ “လူေကာင္း”ဟု ေခၚဆုိေသာေၾကာင့္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ဟု အစဥ္အတုိင္း ထား၍ ေျပာဆုိေရးသားျခင္းသည္ ပုိမုိသင့္ျမတ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါကလည္း လူတစ္ေယာက္သည္ လူေတာ္ဟူေသာ အသိဉာဏ္ပညာ ဗဟုသုတ အရည္အခ်င္းမ်ားရွိမွသာလွ်င္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ရန္ လုိက္နာက်င့္သံုး ေစာင့္ထိန္းရမည့္ က်င့္၀တ္မ်ားကုိ သိရွိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔သုိ႔မဟုတ္ဘဲ လူေတာ္ဆုိေသာ အသိဉာဏ္မရွိပါက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ က်င့္၀တ္မ်ားကုိ မသိနားမလည္ေသာေၾကာင့္ လူေတာ္မျဖစ္၍ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
ဥပမာ-ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္သည္ မိမိေစာင့္ထိန္း က်င့္သံုးလုိက္နာရမည့္ ငါးပါးသီလေလာက္ကုိမွ မသိနားမလည္ သေဘာမေပါက္ ဗဟုသုတမရွိပါက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေတာ္မွလူေကာင္းလည္း ျဖစ္လာႏုိင္မွာမုိ႔ “လူေတာ္လူေကာင္း”ဟု အစဥ္တက် ေျပာဆုိျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္မွန္ကန္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း လူေတာ္ဟူေသာ အသိဉာဏ္ရွိၿပီး လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္နာက်င့္သံုးျခင္း မရွိသူမ်ားလည္း ရွိေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ လူေတာ္ျဖစ္ေသာ္လည္း လူေကာင္းျဖစ္မလာရျခင္းမွာ မိမိ၏ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္တုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းမႈမရွိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အသိဉာဏ္ပညာ အသံုးးခ်မႈ လြဲေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မွားယြင္းေသာ အယူအဆရွိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း လူေကာင္းျဖစ္မလာရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ အသံုးခ်တတ္မည္ဆုိလွ်င္ လူေတာ္ဟူေသာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ လူေကာင္းဟူေသာ ကုိယ့္က်င့္သီလတုိ႔သည္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
မည္သုိ႔မည္ပံု အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳၾကသလဲဆုိေတာ့ အသိဉာဏ္ပညာေၾကာင့္ အက်င့္သီလတုိ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းရမွန္းသိသလုိ အက်င့္သီလကလည္း အက်င့္သီလကုိ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္ ေစာင့္ထိန္းသေလာက္ ဉာဏ္ပညာတုိးတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါသည္။
ပညာႏွင့္သီလ အျပန္အလွန္ တစ္ခုကုိတစ္ခု ေက်းဇူးျပဳၾကပံုကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “ေသာဏဒ႑”သုတ္ေတာ္မွာ ေဟာၾကားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ထုိသုတ္ေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေသာဏဒ႑အမည္ရွိေသာ ပုဏၰားႀကီးအား “ပုဏၰားႀကီး အဘယ္အဂၤါရပ္တုိ႔ႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူကုိ ျဗဟၼဏဟူ၍ ေခၚဆုိၾကပါသနည္း ဟု ေမးေတာ္မူေသာအခါ ပုဏၰားႀကီးက....................
၁။ မိဘက္ဖဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္တုိင္ေအာင္ အမ်ိဳးဇာတ္သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရမည္။ အမ်ိဳးဇာတ္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း မရွိရ။
` ၂။ ေဗဒင္သံုးပံုကုိ ႏႈတ္ငံုေဆာင္ႏုိင္ရမည္။ ေဗဒင္သံုးပံုမွၾကြင္းေသာ ေ၀ယ်ာကရုဏ္းကုိ သင္တတ္ရမည္။ ေလာကာယတက်မ္းျဖစ္ေသာ ဘုရားရွင္တုိ႔၏လကၡဏာကုိ ျပတတ္ေသာက်မ္းတုိ႔၌လည္း အၾကြင္းမဲ့တတ္ေျမာက္ရမည္။
၃။ အဆင္းအလြန္လွပၿပီး ႐ႈ႕ခ်င္ဖြယ္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိရမည္။ ခႏၶာကုိယ္ေျပျပစ္လွပရမည္။ ေရႊအဆင္းႏွင့္တူေသာ အဆင္းရွိရမည္။
၄။ အက်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး ေကာင္းေသာစကားကုိသာ ဆုိတတ္ရမည္။
၅။ ပစၥဳပၸန္ သံသရာႏွစ္ျဖာကုိသိေသာ ပညာႏွင့္ျပည့္စံုရမည္။ ကိေလသာတုိ႔ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ေသာ ပညာႏွင့္လည္း ျပည့္စံုရမည္။
`ဤအဂၤါငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူကုိ ပုဏၰားတုိ႔သည္ ျဗဟၼဏဟူ၍ သတ္မွတ္ပါသည္ ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ထုိအဂၤါငါးပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိပယ္၍ ေလးပါးေသာအဂၤါတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူကုိ ျဗာဟၼဏဟူ၍ ေခၚဆုိႏုိင္ပါသလား”ဟု ေမးေသာအခါ..........
ပုဏၰားႀကီးက-“အရွင္ဘုရား.......အဆင္းလွပျခင္းကုိပယ္၍ ေလးပါးေသာအဂၤါတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူကုိ ျဗာဟၼဏဟု ေခၚဆုိျခင္းငွာ ထုိက္ပါေသး၏။ အဆင္းလွပျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးမရွိေသာေၾကာင့္ အဆင္းမလွလွ်င္လည္း ျဗာဟၼဏဟု ေခၚဆုိျခင္းငွါ ထုိက္ပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
တဖန္ ဘုရားရွင္က-“အဂၤါေလးပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိပယ္၍ သံုးပါးေသာအဂၤါတုိ႔ႏွင့္ျပည့္စံုလွ်င္ ျဗာဟၼဏဟု ေခၚဆုိႏုိင္ပါသေလာ”ဟု ထပ္ ၍ေမးေသာအခါ............
“အရွင္ဘုရား-ေဗဒင္သံုးပံု မႏၱာန္တုိ႔ကုိပယ္၍ သံုးပါးေသာအဂၤါတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုလွ်င္လည္း ျဗာဟၼဏဟု ေခၚဆုိႏုိင္ပါသည္။ ေဗဒင္မႏၱာန္တုိ႔ မရွိလွ်င္လည္း အက်ိဳးမယုတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ပယ္၍ရပါေသာေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
တစ္ခါ ဘုရားရွင္က-“ထုိအဂၤါသံုးပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိပယ္၍ ႏွစ္ပါးေသာအဂၤါတုိ႔ႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူကုိ ျဗာဟၼဏဟူ၍ သတ္မွတ္ႏုိင္ပါေသးသေလာ”ဟု ေမးေလရာ
ပုဏၰားႀကီးက-အရွင္ဘုရား......အမ်ိဳးဇာတ္သန္႔ရွင္းျခင္းကုိပယ္၍ က်န္ႏွစ္ပါးႏွင့္ျပည့္စံုလွ်င္ ျဗာဟၼဏဟု ေခၚဆုိႏုိင္ပါေသးသည္။ ဇာတ္မ်ိဳးႏြယ္သန္႔ရွင္းျခင္းျဖင့္လည္း အက်ိဳးမရွိပါ။ ဇာတ္မ်ိဳးႏြယ္သည္ အဓိကမက်ေသးေသာေၾကာင့္ ပယ္၍ရပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားႀကီးက ျဗာဟၼဏဟု သတ္မွတ္ႏုိင္ေသာ အဂၤါငါးပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးခ်င္းေလ်ာ့ခ်၍ ေျဖဆုိသြားေသာအခါ ပုဏၰားႀကီး၏ တပည့္မ်ားက ”ငါတုိ႔ဆရာႀကီးသည္ ဤသုိ႔တစ္ပါးခ်င္းေလ်ာ့ခ်၍ ေျပာဆုိျခင္းငွါ မသင့္။ ဆရာႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူ၀ါဒေနာက္သုိ႔ လုိက္ၿပီးေျဖဆုိေနသည္”ဟု ကဲ့ရ႕ဲစကား ေျပာၾကေလ၏။
ထုိအခါ ပုဏၰားႀကီးသည္ ပရိသတ္အလယ္၌ထုိင္ေနေသာ သူ၏တူျဖစ္ေသာ အဂၤကလုလင္ကုိ ညႊန္ျပၿပီးလွ်င္ ”အဂၤကလုလင္သည္ အဆင္းလွ၏၊ ေဗဒင္မႏၱာန္တုိ႔ကုိ တတ္၏၊ အမ်ိဳးဇာတ္သန္႔ရွင္း၏၊ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ သူတစ္ပါးအသက္ကုိ သတ္မည္၊ သူတစ္ပါးမေပးေသာ ဥစၥာကုိခုိးယူမည္၊ သူတစ္ပါးသားမယားကုိ ဖ်က္ဆီးမည္၊ မုသားစကား ေျပာဆုိမည္၊ ေသရည္အရက္ ေသာက္မည္ဆုိလွ်င္ အဆင္းလွျခင္း၊ ေဗဒင္မႏၱာန္တတ္ျခင္း၊ အမ်ိဳးဇာတ္သန္႔ရွင္းျခင္းတုိ႔သည္ အဘယ္မွာ အက်ိဳးရွိေတာ့လိမ့္မည္နည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အက်င့္သီလႏွင့္ပညာႏွစ္ပါးသာလွ်င္ အဓိကက်၍ ထုိႏွစ္ပါးႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူကုိ ပုဏၰားတုိ႔သည္ ျဗာဟၼဏဟူ၍ သတ္မွတ္ၾကကုန္၏”ဟု ရွင္းျပေလသည္။
` ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားႀကီးက သူ၏တပည့္မ်ားကုိ ရွင္းျပၿပီးေသာအခါ ”ပုဏၰားႀကီး.......ထုိႏွစ္ပါးေသာအဂၤါတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိပယ္၍ က်န္တစ္ပါးေသာအဂၤါႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူကုိ ျဗာဟၼဏဟူ၍ ေခၚဆုိႏုိင္ပါေသးသေလာ”ဟု ထပ္၍ေမးျပန္ရာ........................
` ပုဏၰားႀကီးက-“အရွင္ဘုရား......ထုိႏွစ္ပါးေသာအဂၤါတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိမွ်ပယ္ျခင္းငွါ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘုရား။ ပညာသည္သီလေၾကာင့္ တုိးတတ္လာရသကဲ့သုိ႔ ပညာေၾကာင့္လည္း သီလျဖဴစင္ရပါသည္။ လူတစ္ဦးမွာ ပညာရွိရင္ သီလရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သီလရွိရင္လည္း ပညာရွိႏုိင္ပါသည္။ ပညာႏွင့္သီလကုိသာလွ်င္ ေလာက၌ အျမတ္ဆံုးဟု သတ္မွတ္ၾကပါကုန္၏” ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ပညာႏွင့္သီလတုိ႔သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးျပဳေနၾကပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ တင္ျပရေသာ္.....လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ က်န္လက္တစ္ဖက္ကုိ ေဆးရသကဲ့သုိ႔ ေျခတစ္ဖက္ျဖင့္လည္း က်န္ေျခတစ္ဖက္ကုိ ေဆးရပါသည္။ ဤနည္းအတူပင္ ပညာရွိမွသာ ကုိယ့္က်င့္တရားသီလတုိ႔သည္ ေကာင္းေသာအရာ ကုိယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးရွိေသာအရာဟုသိၿပီး သီလေစာင့္ထိန္း လုိက္နာႏုိင္သလုိ သီလရွိေသာပုဂၢိဳလ္သည္လည္း သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္ ေစာင့္ထိန္းသလုိ ပညာကုိ တုိးတတ္ေစႏုိင္ပါသည္။ စာက်က္ေနေသာပုဂၢိဳလ္သည္ စာက်က္ရာ၌ စိတ္တည္ၿငိမ္မွသာ ကုိယ့္က်က္မွတ္ေနေသာစာကုိ အလြယ္တကူ ရပါသည္။ မိမိစိတ္သည္ မတည္ၿငိမ္ပါက တရားမွတ္ၿပီး စာက်က္ပါက လ်င္ျမန္စြာ မွတ္မိပါသည္။
သီလႏွင့္ပညာ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳပံုကုိ သိသာထင္ရွားေစရန္ သာဓကမ်ားျဖင့္ တင္ျပလုိပါသည္။
ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္သည္ သီလကုိ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ကာလပတ္လံုး မက်ိဳးမျပတ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္း၍ေနခဲ့၏။ ထုိသီလေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္သည္ ေသခါနီးအခါ၌ အလံုးစံုေသာကိေလသာတုိ႔ကုိ ပတ္သတ္၍ သီလျဖင့္ပညာကုိ ေဆးေၾကာၿပီးလွ်င္ အရဟတၱဖုိလ္ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ကုိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
` ထုိကဲ့သုိ႔ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းကုိ သာဓကအေနျခင့္ တင္ျပရေသာ္.......
ကႏၵရသာလပရိ၀ုဏ္၌ သီတင္းသံုးေနေသာ ၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရေသာ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါးသည္ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေရာဂါေ၀ဒနာျပင္းထန္စြာခံစားရ၍ ကုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းၿပီး ေ၀ဒနာ၏ဒဏ္ကုိ သည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ခံစားေနရေသာအခါ မိမိေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ သီလတုိ႔ကုိ အေျခခံၿပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရေသာ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကုိ အနိစၥ-မၿမဲတဲ့ခႏၶာကုိယ္ႀကီးပါလား၊ ဒုကၡ-ဒီခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ဆင္းရဲမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါလား၊ အနတၱ-ငါ့ခႏၶာကုိယ္ဟု ထင္ေနေသာ္လည္း ခုေတာ့ အစုိးမရလုိ႔ စြန္ခြာရေတာ့မွာပါလားဟု သံုးသပ္ေသာ ၀ိပႆနာပညာတရားျဖင့္ ဆင္ျခင္လုိက္ေသာအခါ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟစတဲ့ကိေလသာတုိ႔ကုိ ပယ္ခြာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ကိေလသာကုန္ခမ္း၍ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလသည္။
ထုိမေထရ္ႀကီးသည္ မိမိေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ သီလတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး ၀ိပႆနာပညာကုိ အားထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လ်င္ျမန္စြာ တရားထူးရခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သီလက ပညာကုိ တုိးပြားေအာင္ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ သီလျဖင့္ ပညာကုိ ရရွိေအာင္ျပဳလုပ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ပညာျဖင့္လည္း သီလတရားတုိ႔ကုိ ရရွိေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္ပါသည္။ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သီလေစာင့္ထိန္းျခင္း မရွိခဲ့ပါေသာ္လည္း ေလးပါဒမွ်သာရွိေသာ ဂါထာ၏အဆံုး၌ ပညာျဖင့္သီလကုိ ေဆးေၾကာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါးႏွင့္တကြ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းကုိ သာဓကအေနျဖင့္ တင္ျပရမည္ဆုိလွ်င္......ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါက သႏၱတိအမည္ရွိေသာ အမတ္ႀကီးတစ္ေယာက္သည္ ပုန္ကန္ေသာင္းက်န္ေနေသာ ပစၥႏၱရစ္ရြာကုိ ၿငိမ္းေအးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေကာသလဘုရင္က သူ႔ကုိ ခ်ီးေျမွာက္သည့္အေနျဖင့္ (၇)ရက္ပတ္လံုး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္တကြ ကေခ်သည္မ တစ္ဦးကုိပါ ေပးခဲ့၏။
အမတ္ႀကီးသည္ (၇)ရက္ပတ္လံုး ေသရည္ေသာက္ကာ မူးယစ္ေန၏။
ကေခ်သည္မကလည္း သီဆုိကျပဖုိ႔ရန္အတြက္ ခႏၶာကုိယ္ေျပျပစ္လွပေစရန္ (၇)ရက္ပတ္လံုး အစာအနည္းငယ္သာစားၿပီး သီဆုိကျပေလသည္။ ထုိသုိ႔ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနစဥ္ ကေခ်မ၏ ၀မ္းတြင္း၌ ေလသင္ဓုန္းမ်ားထ၍ ႏွလံုးသားကုိ ခြဲျဖတ္လုိက္သျဖင့္ ထုိခဏ၌ပင္ ပါးစပ္ဟလ်က္ မ်က္စိပြင့္ရက္ျဖင့္ ေသသြားေလ၏။ အမတ္ႀကီးသည္ ကေခ်သည္မ ရုတ္တရက္ေသသြားသည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ား ျဖစ္သြားေလသည္။
ထုိအခါ အမတ္ႀကီးသည္ သူ၏ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ား ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မည့္ ျမတ္စြာဘုရားထံသုိ႔ သြားေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အမတ္ႀကီး မစုိးရိမ္ပါနဲ႔၊ မထိတ္လန္႔ပါနဲ႔၊ မေၾကာက္ရြံ႕ပါနဲ႔၊ သင္သည္ လြန္ေလၿပီးေသာဘ၀တုိ႔၌လည္း ဤကေခ်သည္မအတြက္ျဖင့္ ငိုခဲ့ရေသာ သင္၏မ်က္ရည္တုိ႔သည္ သမုဒၵရာေလးစင္းတုိ႔၏ေရထက္ သာ၍မ်ားေပသည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေလးပါဒမွ်သာရွိေသာ ဂါထာတစ္ခုကုိ ေဟာၾကားေလ၏။
အမတ္ႀကီးသည္ ထုိဂါထာကုိ နားၾကားရသည္ရွိေသာ္ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သီလတုိ႔ကုိ လ်င္ျမန္စြာသိၿပီး သီလေစာင့္ထိန္းေလသည္။ သီလေစာင့္ထိန္းၿပီးေနာက္ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကုိ လ်င္ျမန္ေသာဉာဏ္ပညာျဖင့္ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားေသာအခါ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးႏွင့္တကြ ကိေလသာကုန္ခမ္းကာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလသည္။
အထက္ပါ သာဓကတုိ႔သည္ “သီလႏွင့္ပညာကုိ အျပန္အလွန္ တုိးတတ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာ သာဓကမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ သီလႏွင့္ပညာသည္ လူတစ္ေယာက္မွာ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာအရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေသာဏဒ႑ပုဏၰားႀကီးသည္ သီလႏွင့္ပညာတည္းဟူေသာ အဂၤါႏွစ္ပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးေသာအဂၤါကုိမွ် ပယ္ျခင္းငွါ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “လူေတာ္လူေကာင္း”ျဖစ္ရန္ သီလႏွင့္ပညာသည္ အဓိကျပည့္စံုရမည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ “လူေတာ္လူေကာင္း”မ်ားျဖစ္ဖုိ႔ရန္အတြက္ သီလႏွင့္ပညာကုိ ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ “လူေတာ္လူေကာင္း”မ်ားျဖစ္မွသာလွ်င္ မ်က္ေမွာက္ တမလြန္ ႏွစ္ျဖာလံုး၌ သူတစ္ပါး အတြက္ အက်ိဳးရွိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္သကဲ့သုိ႔ မိမိအတြက္လည္း ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမွန္သမွ်တုိ႔ကုိ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ခံစားရပါလိမ့္မည္။
ထပ္မွန္၍ “လူေတာ္လူေကာင္း” လကၡဏာ အရည္အခ်င္းတုိ႔ကုိ အက်ယ္တ၀င့္ ေရးသားတင္ျပလုိပါသျဖင့္ မိမိသိသေလာက္ မိမိဉာဏ္မွီသေလာက္ ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ လူသားအာလံုးတုိ႔သည္ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ႔အခါအလုိက္ “လူေတာ္”ဟု သတ္မွတ္ခ်က္တုိ႔ မ်ားစြာရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိသတ္မွတ္ခ်က္တုိ႔သည္ သတ္မွတ္ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္အလုိက္ ကြဲျပားျခားနား၍ ေျပာဆုိေရးသားၾကပါသည္။
ဥပမာ........လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတတ္ပညာ အလုပ္ကိစၥတတ္ကၽြမ္းေသာသူကုိျမင္လွ်င္ ထုိလူကုိ “လူေတာ္”ပဲဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။
လူသားတုိ႔တြင္ အတန္းပညာ၊ အားကစားပညာ၊ စက္မႈလက္မႈပညာစသည္ျဖင့္ အတတ္ပညာတုိ႔ ကမၻာေပၚမွာ မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိအလုပ္ကိစၥမ်ား၌ အမ်ားတကာထက္ ထူးခၽြန္ေသာသူကုိ “လူေတာ္”ဟု အမ်ားစုက သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။
လူသားတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာ အတတ္ပညာ အလုပ္ကိစၥခ်င္း မတူညီေသာေၾကာင့္ သူ႔အတတ္ပညာ သူ႔အလုပ္ကိစၥမွာျဖင့္ “လူေတာ္လူတတ္ႀကီး”ျဖစ္ေနၾကေပသည္။ လယ္သမားသည္ လယ္ယာႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အလုပ္ကိစၥမွာ “လူေတာ္”ျဖစ္ပါသည္။ အားကစားသမားသည္ ကစားေသာေနရာမွာ “လူေတာ္”ျဖစ္ပါသည္။ စာေပသင္ၾကားေနေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ စာေပႏွင့္ပတ္ေသာကိစၥမွာ “လူေတာ္”မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အႏုပညာရွင္မ်ားသည္ အႏုပညာႏွင့္ပတ္သတ္ေသာကိစၥမွာ “လူေတာ္”မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အလုပ္ကိစၥခ်င္း အတူလုပ္ေနရေသာသူတုိ႔တြင္ အသာဆံုး အျမတ္ဆံုး ကၽြမ္းက်င္နာလည္ဆံုးေသာ သူကုိ အမ်ားတကာထက္ေတာ္ေသာေၾကာင့္ “လူေတာ္”ဟု အမ်ားအားျဖင့္ သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆုိၾကပါသည္။
ဥပမာ..........စာသင္ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ အတတ္ဆံုး အေတာ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ကုိ “လူေတာ္”ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လူသားတုိ႔သည္ မိမိႏွင့္တန္တူျဖစ္ေသာသူတုိ႔ထက္ သာလြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ျပႏုိင္မွသာလွ်င္ “လူေတာ္”ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ မိမိသည္ မိမိလုပ္ေနေသာ အလုပ္ကုိ သူတစ္ပါးတုိ႔ထက္ သာလြန္ထက္ျမတ္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာ “လူေတာ္”တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရန္ လုိပါသည္။
လူေတာ္ဆုိသည္မွာ အတတ္ပညာ အရည္အခ်င္းႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ေလာကရွိလူသားတုိ႔သည္ ေလာကီ ေလာကုတၱရာႏွင့္ဆုိင္ေသာ ဘြဲ႔တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရေသာသူကုိျဖစ္ေစ၊ အျခားေသာအတတ္ပညာတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာသူကုိျဖစ္ေစ “လူေတာ္”ဟု သတ္မွတ္ေျပာဆုိၾကပါသည္။
အမွန္မွာ မည္သည့္ပညာရပ္ အတတ္ပညာကုိမဆုိ အမွန္စင္စစ္ တတ္သိနားလည္ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိသာလွ်င္ “လူေတာ္”ဟု သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚသင့္ပါသည္။ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ားရ၍ ပညာတတ္လူေတာ္မ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ဘြဲ႕ဒီဂရီမရရွိေသာ ပညာတတ္လူေတာ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ အတတ္ပညာကုိသာသင္ေပး၍ ဘြဲ႕ဒီဂရီမ်ား မေပးေသာအတတ္ပညာမ်ားလည္း ရွိပါေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဘြဲ႕ဒီဂရီကုိ ပဓာနထား၍ “လူေတာ္” ဟုတ္ မဟုတ္ ဆံုးျဖတ္၍မရပါ။ အတတ္ပညာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္မႈအေပၚမွာၾကည့္ၿပီး “လူေတာ္”ဟုတ္ မဟုတ္ဆံုးျဖတ္ျခင္းက ပုိမုိသင့္ျမတ္မွန္ကန္ပါလိမ့္မည္။ လူသားတုိ႔ဆုိင္ရာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာ ပညာရပ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါသည္။
ဥပမာ....လူတစ္ေယာက္သည္ စာအုပ္စာေပဖတ္ရႈေလ့လာ၍ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာ အတတ္ပညာ ဆရာမ်ားထံမွသင္ယူ၍ ရရွိေသာအတတ္ပညာ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆ၍ရေသာ အတတ္ပညာ သူတစ္ပါးထံမွျမင္ၾကား၍ ရရွိေသာအတတ္ပညာ စသည္္ျဖင့္မ်ားစြာရွိပါသည္။
ထုိပညာရပ္တုိ႔တြင္ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ျဖင့္ ေတြးေခၚႀကံဆ၍ရေသာ အတတ္ပညာမွတစ္ပါး က်န္ေသာအတတ္ပညာမ်ားကုိ အဘိဓမၼာအလုိအရ သုတမယဉာဏ္ဟု ေခၚပါသည္။ သုတမယဉာဏ္ ဆုိသည္မွာ ေမြးဖြားလာၿပီးမွ တတ္ေျမာက္ေသာပညာမ်ားကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစား၍ရေသာပညာကုိမႈ အဘိဓမၼာက ပညာဟု ေခၚပါသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ လူသားတုိ႔သည္ ၀ိဇၨာပညာ သိပၸံပညာမ်ားျဖစ္ေသာ သုတမယဉာဏ္ပညာ ကုိ “ပညာ”ဟု ေခၚဆုိသံုးႏႈန္းၾကပါသည္။ အမွန္စင္စစ္မွာ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းသိျမင္ေသာ ပညာသည္သာလွ်င္ ပညာအစစ္အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ ထုိပညာသည္ ပဋိသေႏၶႏွင့္အတူပါလာေသာ ပညာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ပညာျဖစ္သကဲ့သုိ႔ အရာရာကုိ ဆင္ျခင္လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ ပညာလည္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိပညာရွိမည္ဆုိလွ်င္ ေလာကီေလာကုတၱရာပညာမ်ားကုိ အလြယ္တကူျဖင့္ တတ္ေျမာက္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ တရားအားထုတ္ရာ၌လည္း တရားထူးရရွိႏုိင္ပါသည္။
သုတမယဉာဏ္ပညာသည္ ေမြးဖြားလာၿပီးမွ သင္ယူတတ္ေျမာက္လာေသာ ပညာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင္ယူမည္ဆုိလွ်င္ လူသားတုိင္းရႏုိင္ေသာ ပညာျဖစ္ပါသည္။ ထုိပညာရပ္ႏွစ္မ်ိဳးကုိၾကည့္ၿပီး ေလာက၌ ဉာဏ္ရွိသည္ႏွင့္ပညာရွိသည္ဟု ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားၿပီး ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိသံုးႏႈန္းေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဉာဏ္ရွိသည္ဆုိသည္မွာ ပဋိသေႏၶပါပညာျဖစ္ေသာ ထုိးထြင္းသိမႈကုိ ေခၚပါသည္။ ဥပမာ...လူတစ္ေယာက္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ မိမိဘာသာထုိးထြင္းသိၿပီး လုပ္တတ္သည္ကုိျမင္လွ်င္ ထုိသူကုိ “ဉာဏ္ရွိသူ”ဟူ၍ ေလာက၌ ေျပာဆုိၾကပါသည္။ ပညာရွိသည္ဆုိသည္မွာ သင္ယူ၍ရေသာပညာျဖစ္ပါသည္။
ဥပမာ.....လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးမွာ ဘြဲ႕ဒီဂရီစေသာ အတတ္ပညာသင္၍ရရွိေသာ ပညာတစ္ခုခုကုိျမင္လွ်င္ ထုိသူကုိ “ပညာရွိသူ”ဟူ၍ ေလာက၌ ေျပာဆုိေနၾကပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ “လူေတာ္”ဆုိသည္မွာ ပညာရပ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ကုိယ္တုိင္အမွန္တကယ္ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ေသာသူသည္သာလွ်င္ “လူေတာ္”အစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါသည္။
လူသားတုိ႔တြင္ စာအုပ္စာေပဖတ္၍ “လူေတာ္”ျဖစ္သြားေသာသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ စာအုပ္စာေပကုိ ဖတ္ရႈ႕ေလ့လာရာ၌ မိမိႏွစ္သက္ေသာစာ မိမိအတြက္ပညာရ၍ အက်ိဳးရွိေသာစာဟု ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိပါသည္။ ထုိႏွစ္မ်ိဳးထဲတြင္ မိမိအတြက္အက်ိဳးရွိၿပီး ပညာရေစေသာစာမ်ားကုိသာ ပဓာနထား၍ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရႈ႕ သင့္ပါသည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ မိမိသည္ ထုိစာထဲမွ အတတ္ပညာမ်ားရရွိၿပီး “လူေတာ္”တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။
စာထဲတြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ပါရွိေပသည္။ ထုိအမ်ိဳးအမ်ိဳးပါရွိေသာစာထဲမွ မိမိအတြက္ အသံုး၀င္မည့္စာမ်ားကုိ မွတ္သားထားရပါမည္။ စာကုိဖတ္ရံုသာဖတ္ၿပီး အသံုးမခ်တတ္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အလြဲကုိအသံုးခ်လွ်င္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေလာကတြင္ “မျပဳေကာင္းသည္သာရွိ၍ မတတ္ေကာင္းသည္ မရွိေပ။ မတုပေကာင္းသည္သာရွိ၍ မျမင္ေကာင္းသည္ မရွိေပ။ မလုိက္စားေကာင္းသည္သာရွိ၍ မသိေကာင္းသည္ဟူ၍ မရွိပါ”။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စာကုိပညာရေအာင္ ဖတ္ရပါမည္။ စာဖတ္၍ရေသာပညာတုိင္းကုိ ျပဳလုပ္သင့္ မျပဳလုပ္သင့္ သည္ကုိေတာ့ ေရြးခ်ယ္တတ္ဖုိ႔ရန္ လုိေပသည္။ ဥပမာ....ခါးပုိက္ႏႈိက္ယူပံုကုိ ဖတ္ၿပီးရေသာပညာျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ထြက္၍ ခါးပုိက္ႏႈိက္ရန္ မလုိေပ။ မိမိအတြက္ ကာကြယ္ရန္ရရွိေသာ ပညာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာရေပမည္။
စာကုိဖတ္ရႈ႕ျခင္းေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ မသိေသးေသာ မႀကံဳဖူးေသးေသာ အတတ္ပညာအေၾကာင္း အခ်က္မ်ားကုိ လူေပါင္းမ်ားစြာက ေရးသားထားျခင္းေၾကာင့္ ထုိသူတုိ႔၏ အသိပညာႏွင့္အတတ္ပညာမ်ားကုိ မိမိအတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေလ့လာမွတ္သားရေပမည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔က ေရးသားခဲ့ေသာ စာေပသုိက္ထဲတြင္ အသံုး၀င္ေသာ ရတနာမ်ားစြာရွိေပသည္။ တစ္ေယာက္အားႏွင့္ယူ၍ မရႏုိင္သည့္ အဆင့္ဆင့္ေသာ ပညာရပ္မ်ားရွိပါသည္။ ထုိပညာရပ္မ်ားထဲမွ မိမိအတြက္ အသံုး၀င္မည့္ပညာရပ္ကုိ ေသခ်ာက်နစြာ ေလ့လာမည္ဆုိလွ်င္ “လူေတာ္”တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါသည္။
စာဖတ္သူႏွင့္စာမဖတ္သူတုိ႔၏ ဗဟုသုတပညာ အတတ္ပညာခ်င္း မတူပါ။ စာဖတ္သူသည္ စကားေျပာရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ႀကံစည္ေတြးေခၚရာတြင္လည္းေကာင္း စာမဖတ္သူထက္ သာလြန္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာအုပ္စာေပမ်ားကုိ လူသားတုိ႔၏ “ဆရာတစ္ဆူ”ျဖစ္သည္ဟု ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိၾကပါသည္။
ေလာကရွိ လူသားတုိ႔တြင္ စာအုပ္စာေပမ်ားကုိ ဖတ္ရႈ႕ေလ့လာ၍ရေသာပညာျဖင့္ “လူေတာ္”ျဖစ္သြားေသာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ “လူေတာ္”ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္သာလွ်င္ ေနရာတကာ၌ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ႏုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ အသိပညာ ဗဟုသုပညာမရွိပါက ေနရာတကာ၌ ေရွာင္ဖယ္ေနရၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေနသြားရပါလိမ့္မည္။
ဆက္လက္ေရးသားပါအုန္းမည္။
