အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တစ္ဆယ့္ေလးမ်ိဳးဆုိသည္မွာ......
၁။ တိရစၧာန္
၂။ သီလမရွိသူ
၃။ သီလရွိသူ
၄။ စ်ာန္ရရေသ့
၅။ ေသာတာမတၱိမဂ္ပုဂၢိဳလ္
၆။ ေသာတာမတၱိဗုိလ္ပုဂၢိဳလ္
၇။ သကဒါဂါမိမဂ္ပုဂၢိဳလ္
၈။ သကဒါဂါမိဗုိလ္ပုဂၢိဳလ္
၉။ အနာဂါမိမဂ္ပုဂၢိဳလ္
၁၀။ အနာဂါမိဗုိလ္ပုဂၢိဳလ္
၁၁။ အရဟတၱမဂ္ပုဂၢိဳလ္
၁၂။ အရဟတၱဗုိလ္ပုဂၢိဳလ္
၁၃။ ပေစၥကဗုဒၶါ
၁၄။ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္ တုိ႔ျဖစ္ေပသည္။
အက်ိဳးေပးမႈမွာလည္း အဆင့္ဆင့္မ်ား၍ အက်ိဳးေပးေလသည္။
ရိုေသစြာျဖင့္
ဒကာေတာ္ေရ ဒုသနေသာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျမန္မာဇာတ္ကား ရုိက္ထားတာရွိပါတယ္ေလ။ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါတုန္းက သူေဌးသား(၄)ဦးသည္ ေယာက်္ားရွိေသာ မိန္းမမ်ားအားလည္းေကာင္း၊ ပုိက္ဆံေပးၿပီး ငွားရမ္း၍ရေသာ မိန္းကေလးမ်ားအားလည္းေကာင္း ကာေမသုမိစၧာစာရကံကုိ က်ဴးလြန္ ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီကံေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးဦးသည္ ေသလြန္ေသာအခါမွာ ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာကုိ ခံစားေနရေလတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ယခုပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ေဂါတမဗုဒၶလက္ထက္တြင္ ေကာသလအမည္ရွိေသာဘုရင္သည္ တစ္ပါးေသာေယာက်္ားရွိ မယားတစ္ေယာက္အား လုိခ်င္၍ ေယာက်္ားျဖစ္သူကုိ ေသဒဏ္ေပးႏုိင္ေအာင္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာအလုပ္တစ္ခုကုိ ခုိင္းခဲ့ေလသည္။ ထုိေယာက်္ားသည္ သူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမျဖစ္ႏုိင္သည့္ နဂါးျပည္ရွိေသာ ေျမမုန္႔ႏွင့္သစ္ပင္ကုိ နဂါးမင္း၏ အကူအညီျဖင့္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ေန႔ခ်င္းမျပန္ႏုိင္ေအာင္ ဘုရင္၏ အေထာက္ေတာ္အမတ္မ်ားက ၿမိဳ႕ရုိးတံခါးကုိ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ ပိတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူလည္း တံခါးပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာပင္ အိပ္ခဲ့ရ၏။ ေကာသလဘုရင္သည္ သူ၏ မေကာင္းေသာ အႀကံေၾကာင့္ ထုိညမွာပင္ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္၌ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကုိ က်ဳးလြန္ခဲ့ေသာ သူေဌးသားေလးဦးတုိ႔၏ ေအာ္ဟစ္သံကုိ ၾကားခဲ့ရေလသည္။ သူေဌးသားေလးဦးတုိ႔သည္ ၎တုိ႔ခံေနရေသာ ငရဲျပည္ဒယ္အုိးႀကီးထဲမွ အေပၚသုိ႔ ေခတၱေပၚလာခ်ိန္တြင္ ေနာက္တစ္ခါ ငရဲျပည္မွလြတ္၍ လူျပည္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထုိကာေမသုမိစၧာစာရကံစေသာ မေကာင္းမႈမ်ားကုိေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားကုိသာ ျပဳလုပ္မည္ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိၾကေလသည္။
ထုိေလးဦးတုိ႔သည္ တစ္ေယာက္ေပၚလာလွ်င္ တစ္ခါေအာ္ဟစ္ၾကရာ ေလးဦးလံုးေခတၱေပၚေပါက္လာခ်ိန္ သူတုိ႔ေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကုိ အကုန္ေျပာခ်င္ၾကေသာ္လည္း ငရဲအုိးထဲမွ ေခတၱမွ်သာ အေပၚသုိ႔ လည္ပင္းေပၚရံုေလးေပၚလာၿပီး ေအာက္သုိ႔ျပန္နစ္ျမဳစ္သြားၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ေျပာေသာစကား၏ အဓိပၸါယ္ကုိ ေကာသလမင္းသည္ အကုန္မၾကားရဘဲ ေလးေယာက္လံုး၏ အစဦးဆံုးတစ္လံုးစီသာ ၾကားခဲ့ရေလ၏။
ေကာသလဘုရင္သည္ အဲဒီသူေဌးသားေလးဦးတုိ႔၏ ဒုသနေသာ ေလးလံုးကုိၾကားရေသာအခါ ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ေဇာေခၽြးျပန္၍ ႏိႈးခဲ့ေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားအား သြားေရာက္ေမးျမန္းေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶက ထုိဒုသနေသာဟူေသာ အသံေလးမ်ိဳးသည္ အရင္ဘုရားရွင္လက္ထက္က ကာေမသုမိစၧာစာရကံကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ သူေဌးသားေလးဦး၏ ေအာ္သံမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ေလသည္။
ကာေမသုမိစၧာစာရကံနဲ႔ပတ္သတ္၍ သိသင့္သိထုိက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ဦးဇင္းအရင္က ကုိယ္ပုိင္ဘေဘာ့၌လည္းေကာင္း သူမ်ား၀က္ဆုိက္မ်ား၌လည္းေကာင္း တင္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိေနရာမ်ား၌သာ ဖတ္ရႈ႕ၾကပါေလ။
(ဓမၼပဒအ႒ကထာ(ပ)အုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ(၂၈၄)တြင္ အက်ယ္ၾကည့္ရႈ႕ႏိုင္ပါသည္။)အရွင္ဘုရား...အေဝးမွ ဦးတင္ပါသည္..အရွင္ဘုရား။
တပည့္ေတာ္မွာေမးစရာေမးခြန္းေတြရွိေနလို႔ေမးခြင့္ၿပဳပါဘုရား။
၁။ ေစတနာသည္ ကံၿဖစ္သည္လို႔ဖတ္ဘူးပါတယ္(ဟုတ္ မဟုတ္အရင္သိလိုပါတယ္ဘုရား) ဟုတ္ခဲ့ရင္
(က) ေစတနာေစတသိက္ပါေသာ အမွဳကိစၥအားလံုးသည္ သံသရာရွည္ေစေသာ အေၾကာင္းရင္းဟုတ္ပါသလား (အရပ္သံုးေၿပာဆိုေနၾကေသာေစတနာသည္ ေစတနာေစတသိက္ကိုပဲ ရည္ရြယ္ပါသလား)
(ခ) ဘုရားရဟႏၱာေတြရဲ႕စိတ္ေတြဟာ ၾကိယာသက္သက္ၿဖစ္တယ္လို႔လဲ မွတ္သားဘူးပါတယ္ဘုရား။ (ဟုတ္ မဟုတ္) ဟုတ္ခဲ့ရင္။
(ဂ) ၾကိယာစိတ္မွာ ဘယ္လိုေစတသိတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအမွဳကိစၥေတြေဆာင္ရြက္လဲ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
၂။ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈ ဘယ္လိုအမႈပဲၿပဳၿပဳ သဘာဝနိယာမအရ တူညီတဲ့အက်ိဳး ၿပန္လည္ သက္ေရာက္တယ္.(ေကာင္းတာေရာ..မေကာင္းတာေတြပါ..ၿပန္လည္လာမယ္)လို႔လဲမွတ္သားဘူးပါတယ္ဘုရား။ (ဟုတ္ မဟုတ္) ဟုတ္ခဲ့ရင္ ဥပမာေလးတခုနဲ႔ စိတ္တခုၿဖစ္ပံုနဲ႔ စိတ္ရဲ႕ ဘယ္အေၿခအေန ဘယ္အဆင့္မွာ ဘယ္လိုစြမ္းအားနဲ႔ (action & reaction) သဘာဝနိယာမကို ဘယ္လိုဆက္စပ္ဆင္ၿခင္ရမလဲဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ရိုေသစြာဦးတင္လွ်က္..
ေျဖ။ ။ (၁-က) ေစတနာသည္ ကံျဖစ္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္ပါေပသည္။ ေစတနာသည္ ေစတသိက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ကိစၥမွန္သမွ်သည္ ကံပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေစတနာပါေသာ အမႈကိစၥအားလံုးသည္ သံသရာရွည္ေစေသာ အလုပ္မ်ားမဟုတ္ပါေပ။ သံသရာမွ တျဖည္းျဖည္း လႊတ္ေအာင္အားထုတ္မႈနဲ႔ အျမန္လႊတ္ေအာင္ အားထုတ္မႈသာ ကြာျခားေပသည္။
ဒါနအမႈကုိျပဳလုပ္ေသာသူသည္ သံသရာတြင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာျပည့္စံု၍ ေနေသာေၾကာင့္ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ တရားဘာ၀နာကုိ ေအးေဆးစြာ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒါနအမႈကုိ မလုပ္ခဲ့၍ ဆင္းရဲေနေသာပုဂၢိဳလ္သည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္မအားေသာေၾကာင့္ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ရန္ ခက္ခဲသကဲ့သုိ႔ တရားအလုပ္ကုိ ေအးေဆးစြာလုပ္ရန္မွာလည္း မိမိမွာ မျပည့္စံုေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးဘဲျဖစ္ေနတတ္၍ တရားအလုပ္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် မျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကေပ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒါနအလုပ္သည္ သီလ ဘာ၀နာတုိ႔ကုိလုပ္ေဆာင္ရန္အတြက္ ေနာက္ခံအေထာက္အပံ့ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဘုရားရွင္သည္ ဒါနပါရမီကုိ အစဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေပသည္။
သံသရာရွည္ေစေသာတရားမ်ားသည္ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒါနလုပ္ခဲ့၍ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း သီလအလုပ္ တရားအလုပ္တုိ႔ကုိ မလုပ္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ၌ ရွည္လ်ားေနတတ္ေပသည္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ နံပါတ္(၁-က) ရွင္းလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
(ခ) ဘုရားရဟႏၱာမ်ား၏ စိတ္သည္ ႀကိယာစိတ္ျဖစ္ပါေပသည္။
(ဂ) ႀကိယာစိတ္ဆုိသည္မွာ ကုသုိလ္အကုသုိလ္မွလြတ္ေသာစိတ္ကုိ ဆုိလုိေပသည္။ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားျဖစ္တယ္ဆုိရာ၌ အေၾကာင္းတရား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္မႈေပၚမွာမူတည္ၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကေသာေၾကာင့္ ထုိမူတည္လုပ္ေသာ အမႈကိစၥအေလ်ာက္ အက်ိဳးေပးဆုိတာ ျဖစ္လာရေပသည္။
ဥပမာ-မိမိက လူတစ္ေယာက္ကို ကူညီရာ၌ သူ႕ဆီမွ ျပန္လည္၍ ကူညီမႈကုိ လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သူ႔၏ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းတစ္ခုခုကုိ လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ ထုိသူထံမွ တုန္႔ျပန္မႈကုိ မိမိက ခံစားခ်င္ေသာ ဆႏၵနဲ႔ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ထုိသူက ေကာင္းေသာတုန္႔ျပန္မႈကုိေပးလွ်င္ ေကာင္းေသာတုန္႔ျပန္မႈကုိ ခံစားရမည္။ မေကာင္းေသာတုန္႔ျပန္မႈကုိ ေပးလွ်င္ မေကာင္းေသာ တုန္႔ျပန္မႈကုိ ခံစားရေပမည္။
မိမိက လူတစ္ေယာက္ကုိ ကူညီေသာအခါ သူ႔ဆီမွ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အကူအညီ တုန္႔ျပန္မႈကုိမွ မလုိခ်င္ဘဲ ကူညီ႐ံုသက္သက္ျဖစ္လွ်င္ ထုိလူဆီမွ ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မႈလာလာ မိမိသည္ လက္မခံေသာေၾကာင့္ သူ၏တုန္႔ျပန္မႈသည္ အရာမေရာက္ေတာ့ေပ။
ထုိ႔အတူ ကိေလသာမကင္းေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကုိျပဳလုပ္ရာတြင္ အက်ိဳးတစ္ခုခုရဖုိ႔ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၿပီး ျပဳလုပ္ၾကေသာေၾကာင့္ မိမိလုပ္ေသာအေၾကာင္းတရားသည္ အက်ိဳးေပးတစ္ခုခု ရရွိေနေပသည္။ ထုိ႔ျပင္ မိမိတုိ႔မွာ အက်ိဳးေပးရန္အတြက္ အက်ိဳးေပးကုိခံစားရန္ ခႏၶာတစ္ခုခုျဖစ္ရန္လည္း ရွိေနေပေသးသည္။ ထုိအက်ိဳးေပးရန္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေနာက္ထပ္ခႏၶာကုိယ္မျဖစ္ေအာင္ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္ရာတြင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိေလသာတစ္ခုခုနဲ႔ လုပ္ေနေသးေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္အကုသိုလ္ကံ တုိ႔က အက်ိဳးေပးေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဘုရားရဟႏၱာတုိ႔သည္ အက်ိဳးေပးရန္ ခႏၶာကုိယ္ကုိလည္း ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ ပယ္သတ္ထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုကုိ လုပ္ေသာအခါ၌လည္း ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိဘဲ လူတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ကူညီ႐ံုသက္သက္မွ်သာ သေဘာထားသကဲ့သုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္ကံတုိ႔က အက်ိဳးေပးခ်င္ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပးခြင့္မရဘဲ ေျပာက္ပ်ယ္သြားရေပ သည္။ ဘုရားရဟႏၱာမ်ားသည္ မိမိခ်မ္းသာသလုိ ေနႏုိင္ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္၍ သူတုိ႔လုပ္ေပးႏုိင္ေသာအလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
(၂) ကုသုိလ္အကုသိုလ္တုိ႔ရဲ႕ အက်ိဳးေပးပံုကုိေတာ့ ဦးဇင္းေရွ႕၌တင္ျပခဲ့ေသာ ေရတြင္းထဲက ခဲလံုးကေလး ဥပမာနဲ႔ဆုိ လံုေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္ေလ။ ဒီေလာက္ဆုိ လံုေလာက္ၿပီးဟု ထင္ျမင္မိေသာေၾကာင့္ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နားပါရေစ။ မရွင္းလင္းတာမ်ားရွိပါက ထပ္မံေမးျမန္းေဆြးေႏြးႏုိင္ပါသည္။
ဒကာတစ္ဦးက ဦးဇင္းကုိ ေမးလ္ပုိ႔ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းႏွင့္အေျဖေလးကုိ လူသားအေပါင္း ဗဟုသုတရေအာင္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
ေမး။ ။ အရွင္ျမတ္္ဘုရား သဘာဝနိယာမကိုေပၚလြင္ေအာင္ရွင္းလင္းေၿပာနိုင္တဲ့ ဘုရားရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေၾကာင့္ လူသားေတြဟာ သဘာဝနိယာမတရားကို နားလည္သေဘာေပါက္လာၾကၿပီး ဆင္းရဲၿခင္းအမွန္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီး ၿဖစ္ၿခင္းပ်က္ၿခင္း ၿငိမ္းသတ္သြားနိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္ ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္းရွင္ရဲ႕ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ တစ္ဦးမွတစ္ဦး တစ္ဘာသာမွ တစ္ဘာသာ ေၿပာင္းလဲလာခဲ့ၾကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာေဘာ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးကုန္ၿပီး ေဝါဟာရ သံသရာၿပန္လည္ သြားရပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားအခ်ိန္ရရင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေမးခြန္းေလးေတြကို အရွင္းဆံုးေဝါဟာရနဲ႔ ေၿဖၾကားေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ေလ်ာက္ထားပါတယ္ဘုရား။
၁။ ကံရဲ႕သတၱိစြမ္းအားဟာ စိတ္ၿဖစ္စဥ္ဘယ္အဆင့္မွာ ေနာက္အက်ိဳးေပးဖို႔ ကိန္းေအာင္းသြားသလဲ။
ဥပမာ-ဆင္တစ္ေကာင္ကိုသတ္ၿခင္းနဲ႔ ၿခင္တစ္ေကာင္ကိုသတ္ၿခင္းတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးေပးဟာ ေဇာကြာဟမွဳေၾကာင့္ ကြဲၿပားတဲ့အက်ိဳးၿပန္လည္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္ဘုရား။ ဆင္ကိုသတ္ရာမွာ စိုက္ထုတ္လိုက္ရတဲ့ စိတ္အင္းအားကသာလြန္လို႔ အက်ိဳးေပးကလဲ ၾကီးမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕စိတ္သ႑န္မွာ ေသေစခ်င္စိတ္ေဇာေတြနဲ႔ အားထုတ္လိုက္လို႔ ေသေလာက္တဲ့အမွဳကိုၿပဳမယ္ ဆင္ကလဲေသသြားမယ္ဆိုရင္ ေသေစေလာက္တဲ့ကံသတၱိေတြက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ့သ႑န္မွာ ကိန္းေအာင္းသြားလို႔ အဆင္သင့္တဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာၿပန္လည္ခံစားရမယ္ဆိုတာ လက္ခံနိုင္ပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ ငရဲဆိုတာကဘယ္လိုဆက္စပ္ယူရမလဲဘုရား စိတ္ေဇာရဲ႕ဘယ္အဆင့္ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အေၿခအေနကငရဲက်ဖုိ႔ အေၿခအေနၿဖစ္သြားရပါသလဲဘုရား။
ရိုေသစြာၿဖင့္
ေျဖ။ ။ ဒကာေတာ္က ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးပံုကုိ သိခ်င္တာကုိး။ အလုပ္သည္ ကံျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ လူတုိင္းသိၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မိမိေစတနာအေလွ်ာက္ ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ လူသားေတြဟာ လုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိလုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း ေစတနာက ပါၿပီးသားပါ။ ေစတနာ အနည္းအမ်ား ကြာျခားမႈေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေနာ္။ စိတ္ပါတဲ့အရာဆုိရင္ ေစတနာမ်ားစြာပါၿပီး စိတ္မပါတဲ့အရာဆုိရင္ ေစတနာနည္းပါးပါမယ္။
အဲဒီေတာ့ မိမိရဲ႕ စိတ္ပါမႈ(ေစတနာပါမႈ) မပါမႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အလုပ္ကိစၥသည္ ေအာင္ျမင္မႈ က်႐ံုးမႈရွိသလုိ ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံသည္လည္း မိမိရဲ႕ စိတ္(ေစတနာ) ပါမႈ မပါမႈေပၚမွာမူတည္ၿပီး အက်ိဳးေပး နည္းမ်ား ကြာျခားသြားပါတယ္။
ပထမဦးဆံုး ကံရဲ႕အက်ိဳးေပးမႈကုိ နားလည္ေအာင္ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ ကံသည္ ဘယ္လိုအက်ိဳးေပးသလဲဆုိရင္ ေရတြင္းတစ္ခုထဲကုိ ခဲလံုးတစ္ခု ပစ္ခ်လိုက္ရင္ ခဲလံုးက်တဲ့ေနရာမွာ ေရပြက္ေလးဟာ ဗြမ္းကနဲ႔ နေဘးကုိေရလႈိင္ကေလး ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေရလႈိင္ေလးဟာ နေဘးသုိ႔ေရာက္သြားေသာ္လည္း မၾကာခင္မွာ ခဲလံုးက်တဲ့ေနရာကုိ ျပည္လည္စုစည္းၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။
အဲဒီလုိပါပဲ မိမိလုပ္လုိက္တဲ့အမႈကိစၥသည္ အက်ိဳးေပးခ်ိန္မေရာက္ေသးရင္ ေရလႈိင္းကေလး နေဘးသုိ႔ လြင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတတ္ေပမဲ့ အက်ိဳးေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ေတာ့ မိမိခဲလံုးေလးထံ ျပန္လည္ၿပီး အက်ိဳးေပးပါတယ္။ မိမိသည္ ခဲလံုးေလးနဲ႔တူၿပီး ေကာင္းကံ မေကာင္းကံသည္ ေရလိႈင္းနဲ႔တူပါတယ္။ ေလာကႀကီးသည္ ေရတြင္းနဲ႔တူပါတယ္။ မိမိလုပ္တဲ့အလုပ္သည္ မိမိကုိျပန္ၿပီး ေရာင္ျပန္ဟပ္တာပါပဲ။ လႈိင္ဂူထဲမွာ မိမိက ေဟ့လုိ႔ေအာ္လုိက္ရင္ မၾကာခင္မိမိဆီကုိ ေဟ့ဆုိတဲ့ေရာင္ျပန္သံက ျပန္ေရာက္လာသလုိ မိမိလုပ္တဲ့ေကာင္းကံ မေကာင္းကံက မိမိဆီကုိ ျပန္ေရာက္လာတာပါပဲ။
မိမိလုပ္တဲ့အားထုတ္မႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အက်ိဳးေပး နည္းမ်ားကလည္း ကြာျခားသြားပါတယ္။ ခဲလံုးကေလးကုိ လြတ္ခ်လုိက္တဲ့အခါ အားပါရင္ အားပါသေလာက္ ေရပြတ္ဟာ ႀကီးမားသကဲ့သုိ႔ ေရလိႈင္းကလည္း ႀကီးမားသြားသလုိ အက်ိဳးေပးဟာလည္း ေစတနာပါမႈအားထုတ္မႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အက်ိဳးေပးပါတယ္။
ဆင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ျခင္တစ္ေကာင္သတ္ရမွာလည္း ဆင္ကုိသတ္ရာ၌ ျခင္ထက္ ပုိမုိအားထုတ္သတ္ရေသာေၾကာင့္ အက်ိဳးေပး ကြာျခားပါတယ္။ ခဲလံုးကေလးကုိ မေရြ႕ရေသာအားထုတ္မႈနဲ႔ ေက်ာက္တံုးႀကီးကုိမေရြ႕ရေသာ အားထုတ္မႈခ်င္း မတူသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေပသည္။
ကုသုိလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးဖုိ႔ရာ မိမိေနာက္မိမိအရိပ္လုိက္သကဲ့သုိ႔ လုိက္ေနပါသည္။ အကုသုိလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးဖုိ႔ရာ ႏြားေျခရာေနာက္ လွည္းဘီးလုိက္သကဲ့သုိ႔ လုိက္ေနပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိမွာ အကုသုိလ္ကံမ်ားေနလွ်င္ အကုသုိလ္ကံက အရင္အက်ိဳးေပး၍ ကုသုိလ္ကံက ေနာက္မွအက်ိဳးေပးလိမ့္မည္။ မိမိမွာ ကုသုိလ္ကံက မ်ားေနလွ်င္ ကုသုိလ္ကံက အရင္အက်ိဳးေပး၍ အကုသုိလ္ကံက ေနာက္မွ အက်ိဳးေပးပါလိမ့္မည္။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ရွင္းလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ မရွင္းလင္းေသးပါက ထပ္မံေမးျမန္းႏုိင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ဤမွ်နဲ႔ နားပါရေစ။
ဦးဇင္းအား ေမးလ္ပုိ႔ၿပီးေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းေလးကုိ လူသားအားလံုး ဗဟုသုတရေစရန္ ပုိ႔စ္တင္၍ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေမး။ ။ ေမးထားတဲ့ေမးခြန္းေလးက....အရွင္ဘုရား အခုေခတ္မွာ စပြန္ဆာဆုိၿပီး အရမ္းေခတ္စားေနတယ္ေလ၊ မင္းသမီးေတြဆုိလဲ ဒီအတုိင္းပဲ ဘယ္သမီးကုိ ဘယ္သူက စပြန္ဆာေပးတာစသည္ျဖင့္ေပါ့ေနာ္။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆုိ အဲဒီစပြန္ဆာေပးတဲ့ လူေတြမွာ မိန္းမရွိေနတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေပးတဲ့သူေရာ လက္ခံတဲ့သူေရာ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ ထုိက္မထုိက္ သိခ်င္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထုိက္ပါသလား မထုိက္ဘူးလားဘုရားတဲ့။
ေျဖ။ ။ အင္း ဒီေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖေပးဖုိ႔က ေတာ္ေတာ္ကုိ ခက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီလုိမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ့လူေတြက အျပစ္တင္မွာဆုိးလုိ႔ေလ။ ေနာက္ၿပီး ဒီကိစၥေတြက တြင္က်ယ္စြာျဖစ္ေနၾကတာကုိ လူတုိင္းလုိလုိ သိရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ လုိရင္းပဲ ေျဖေပးလုိက္ပါမယ္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား ေယာက်္ားမိန္းမတုိ႔သည္ မိမိလင္မိန္းမမွတစ္ပါး တစ္ပါးသူနဲ႔ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္ရွိပါတယ္။
ေယာက်္ားေလးမ်ားသည္ မိမိတရား၀င္ ေတာင္းရမ္းထားသူ၊ လက္ထပ္ထားသူမွတစ္ပါး က်န္ေသာမိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ က်ဴးလြန္လွ်င္ အျပစ္ရွိေပသည္။ ျပည္တန္ဆာမနဲ႔က်ဴးလြန္လွ်င္လည္း အျပစ္ရွိေပသည္။ ျပည္တန္ဆာမသည္ ဘ၀ေပးအေျခအေန စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ေနရေသာ္လည္း သူ၏အုပ္ထိန္းသူထံမွ တရား၀င္ေတာင္းရမ္းမယူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ျပည္တန္မကုိယ္တုိင္လည္း အုပ္ထိန္းသူမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ က်ဴးလြန္ပါက အျပစ္ရွိေပသည္။ အုပ္ထိန္းသူမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိေသာ ျပည္တန္ဆာမသည္ တစ္ေယာက္သူ၏ ကမ္းလွမ္းမႈကုိ လက္ခံထားၿပီး ထုိလက္ခံထားသူအား တာ၀န္မေက်ေသးဘဲ က်န္တစ္ပါးနဲ႔ က်ဴးလြန္လွ်င္လည္း အျပစ္ရွိေပသည္။
အိမ္ေထာင္မရွိေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္မရွိေသာ ေယာက်္ားေလးနဲ႔ က်ဴးလြန္ရာ၌ အမိ၊ အဖ၊ မိဘႏွစ္ပါး၊ အကုိေမာင္၊ အမညီမ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးအႏြယ္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အုပ္ထိန္းသူ ဤမိန္းမ(၈)ဦးတြင္ပါ၀င္ပါက အျပစ္မရွိပါေပ။ သုိ႔ေသာ္ ေယာက်္ားေလးမ်ားအား ကာမရာဂထၾကြေအာင္ျပဳလုပ္လွ်င္ ထုိမိန္းကေလးသည္ တဏွာရာဂျဖစ္မူ အကုသုိလ္ျဖစ္ပါေပသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ေျပာေပလိမ့္မည္။ မိန္းကေလးက သေဘာတူ၍ ျပဳက်င့္တာ အျပစ္မရွိဟု။ တရား၀င္ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ကာမကုိ ယူျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ရွိေပသည္။ မိန္းကေလးသည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ (၈)ေယာက္စာရင္းတြင္ ပါ၀င္ပါက သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ ကာမကုိ ပုိင္ဆုိင္ေသာေၾကာင့္ အျပစ္မရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူတုိ႔၏ အုပ္ထိန္းသူထံမွ တရား၀င္ေတာင္းယူထားၿပီးပါက ထုိသူနဲ႔မွတစ္ပါး က်န္တစ္ပါးနဲ႔ က်ဴးလြန္လွ်င္ မိန္းကေလးသည္ အျပစ္ရွိပါသည္။
ဤမွ်ေလာက္ ေရးသားတင္ျပလွ်င္ ရွင္းမည္ထင္ပါသည္။ မရွင္းလင္းေသးပါက ထပ္မံေမးျမန္းေဆြးေႏြးႏုိင္ပါသည္။
ယခုတည္ရွိေနေသာ လူသားတုိ႔သက္တမ္းသည္ (၇၅)ႏွစ္ သက္တမ္းျဖစ္ေပသည္။ ထုိမွတဆင့္ခ်င္း လူသားတုိ႔ သက္တမ္းသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆုတ္ယုတ္သြားေပမည္။ မည္မွ်ထိ ဆုတ္ယုတ္သြားမည္ဆုိေသာ္ (၁၀)ႏွစ္ သက္တမ္းထိ ဆုတ္ယုတ္လာေပမည္။ ထုိသုိ႔ လူတုိ႔သက္တမ္းလည္း ဆုတ္ယုတ္လာ၍ (၁၀)ႏွစ္တမ္းတြင္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားလည္း ဆုတ္ယုတ္လာၾကကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕လွ်င္ပင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာၾကလိမ့္မည္။
ထုိသုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္၍ လူသားမ်ားအကုသုိလ္မ်ားေနခ်ိန္တြင္ လူသားတုိ႔သည္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ မေနရဲဘဲ ေတာထဲ ေတာင္ေပၚမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ပုန္ခုိးေနၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ သီလေစာင့္ တရားမ်ားက်င့္ႀကံၾကသည့္အတြက္ ထုိ(၁၀)ႏွစ္သက္တမ္းမိဘမ်ားမွ ေမြးဖြားေသာ သားသမီးမ်ားသည္ အႏွစ္(၂၀) အသက္ရွည္လာမည္။ အသက္(၂၀)မိဘမ်ားမွ ေမြးဖြားေသာ သားသမီးမ်ားသည္ အႏွစ္(၄၀) အသက္ရွည္လာၾကမည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ တစ္ဆင့္ခ်င္းတုိးၿပီး အသက္ရွည္လာၾကရာ လူသားတုိ႔သက္တမ္း ႏွစ္(၈၀၀၀၀)သက္တမ္းတြင္ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ပါလိမ့္မည္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လူသားတုိ႔သည္ နတ္သားနတ္သမီးမ်ားကဲ့သုိ႔ ေခ်ာေမာလွပၿပီး အနာေရာဂါမ်ား အကုန္ကင္းရွင္းၾကလိမ့္မည္။ ဘုရားရွင္၏ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေၾကာင့္ ေန႔ညခြဲ၍မရေအာင္ လင္းထိန္းေနေပလိမ့္မည္။ ၾကက္တြန္းသံကုိ အမွတ္အသားျပဳ၍ ေန႔ညခြဲၾကရေပမည္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လူသားတုိ႔သည္ စားစရာ ၀တ္စရာ ေနစရာမ်ားလည္း ျပည့္စံုေန၍ ပင္းပန္းစြာ အလုပ္မလုပ္ရေပ။ ထုိအခ်ိန္၌ ေလာဘကာမစိတ္ျဖစ္ျခင္း၊ အုိမင္ရင့္ေရာ္ျခင္း၊ ဆာေလာင္ျခင္းဟူေသာ အခ်က္သံုးခ်က္သည္သာ ေရာဂါဟု သတ္မွတ္ၾကရေပမည္။
ယခုတည္ရွိေနေသာ ဘဒၵကမၻာသည္ ေနာက္ပြင့္လာမည့္ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္၏ သာသနာကြယ္ၿပီးေနာက္ လူသားမ်ား သက္တမ္းယုတ္ေလွ်ာ့လာမည္။ ထုိ႔ျပင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားေပ်ာက္၍ အကုသုိလ္မ်ား ထူေျပာလာကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကေပလိမ့္မည္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတြ႕လွ်င္ပင္ သတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သည့္အထိ အကုသုိလ္မ်ား ေပါမ်ားလာခ်ိန္တြင္ ကမၻာ့ေစာင့္နတ္မ်ားမွ လူသားမ်ားကုိ ကမၻာ့ေျမႀကီး ပ်က္စီးေတာ့မည္။ သီလမ်ား ေစာင့္ထိန္းၾကပါ။ တရားဘာ၀နာမ်ား ပြားမ်ားၾကပါဟု တုိက္တြန္းစကား ေျပာၾကပါလိမ့္မည္။
အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားမ်ားသည္ ကမၻာေစာင့္နတ္တုိ႔၏ အသိေပးမႈအေပၚ သတိသံေ၀ဂရ၍ ေတာေတာင္ထဲတြင္ သီလေစာင့္ၿပီး တရားအားထုတ္ၾကရာ ေလာကီစ်ာန္အဘိညာဥ္ရရွိၾကသျဖင့္ အထက္အရူပေလးဘံု၌ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။ သီလမေစာင့္ တရားအားမထုတ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အ၀စီငရဲသုိ႔ ေရာက္ရွိ၍ သြားၾကေပလိမ့္မည္။
ထုိသုိ႔ ကမၻာေစာင့္နတ္သားမ်ား၏ သတိေပးၿပီး မ်ားမၾကာမီတြင္ ေနမ်ား ေလမ်ား ေရမ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ယခုတည္ရွိေနေသာ ဘဒၵကမၻာႀကီးသည္ အထက္နတ္ျပည္မ်ား ေအာက္ကငရဲေသးေလးမ်ားပါမက်န္ ပ်က္စီးသြားပါသည္။ နိဗၺာန္သုိ႔ မေရာက္ရွိေသးေသာ သတၱ၀ါမွန္သမွ်တြင္ ေကာင္းမႈရွိသူတုိ႔က အထက္ျဗဟၼာဘံု၌ ျဗဟၼာႀကီးမ်ားျဖစ္၍ ေကာင္းမႈမရွိသူတုိ႔က ေအာက္အ၀ီစိတုိ႔တြင္ ငရဲသားမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္မည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကာလအေတာ္ၾကာေသာအခါမွ ေနာက္ကမၻာေျမႀကီးတစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ရန္အတြက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ဆက္စပ္တည္ရွိၿပီး ေရေျမေတာင္ေတာင္မ်ားျဖင့္ ဓါတ္ေျမၾသဇာအဆီအႏွစ္မ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုေသာ ကမၻာေျမႀကီးတစ္ခု ျပန္လည္၍ ျဖစ္ေပၚလာပါမည္။ ကမၻာေျမႀကီးျဖစ္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ျဗဟၼာျပည္မွ သက္တမ္းကုန္ေသာ ျဗဟၼာမ်ားက လူျပည္၌ လူသားလာ၍ ျဖစ္ၾကသည္။
ကမၻာေျမႀကီးျဖစ္ေပၚလာၿပီး လူသားတုိ႔စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံုကုိ အရင္တင္ထားေသာ ``လူသားစတင္ ျဖစ္ေပၚလာပံု´´ေဆာင္းပါး၌ ဖတ္႐ႈ႕ၾကပါေလ။ ခုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နားပါရေစ။ (ဤေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အက်ယ္တ၀င္း ဖတ္ရႈ႕ခ်င္ပါက ပါထိက၀ဂ္ပါဠိေတာ္၊ စကၠ၀တၱိသုတ္ေတာ္တြင္ ၾကည့္႐ႈ႕ႏုိင္ပါေၾကာင္း။)
လူသားသည္ ေမ်ာက္ဘ၀မွ စတင္ျခင္းမဟုတ္သလုိ ဖန္ဆင္ရွင္ေတြက ဖန္ဆင္ေပးတာလည္း မဟုတ္ပါ။ ကမၻာတစ္ခုပ်က္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကမၻာအသစ္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ျဗဟၼာျပည္က သက္တမ္းကုန္ေသာ ျဗဟၼာမ်ားသည္ လူ႕ဘံု၌ အထီးအမ မခြဲျခားေသးဘဲ လူသားမ်ား ျဖစ္လာၾကေလသည္။
ျဗဟၼာျပည္ကေန လူ႕ျပည္၌ လူလာျဖစ္ၾကေသာ ျဗဟၼာေတြမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုသုိလ္ကံ ဘုန္းတန္ခုိးအရွိန္ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္မွာဘာမွလုပ္စရာမလုိဘဲ စားစရာ အသီးအပင္မ်ား ၀တ္စရာအ၀တ္အထည္ပင္မ်ားသည္ ပေဒသာပင္သီးကုံးထားသကဲ့သုိ႔ အလုိလုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီအပင္ေတြကေန အသာေလး ယူစား၀တ္ဆင္ရံုပါပဲ။ ထုိ႔ျပင္ ပထ၀ီေျမဓါတ္ႀကီးဟာလည္း သန္႔ရွင္စင္ၾကယ္ၿပီး အဆီၾသဇာတုိ႔နဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့အတြက္ စားခ်င္သဖြယ္ ရွိေနေပသည္။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္သည္ ေျမႀကီးကုိလက္နဲ႔ကေလာ္ၿပီး လွ်ာေပၚတင္ၾကည့္ရာ အရသာတစ္မ်ိဳးခံစားရေသာေၾကာင့္ ထုိရသေပၚ၌ ခံစားရေသာ ရသတဏွာစတင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေပသည္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မွ စတင္စားလုိက္တာ က်န္တဲ့လူသားအားလံုးလည္း လုိက္စားၾကသည့္အတြက္ ေလာဘအကုသုိလ္စိတ္ေတြျဖစ္ကုန္က်တာနဲ႔ အလုိလုိသီးပြင့္ေပးေနတဲ့ ပေဒသာပင္ေတြသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေပသည္။ ေျမႀကီးေပၚက အဆီၾသဇာေတြကုိ စားေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ထဲကေန အပုတ္အသုိးေတြ ယုိးစီးဖုိ႔ရန္ အဂၤါအေပါက္ေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ကုသုိလ္ကံအလုိက္ ေယာက်္ားမိန္းမ ကြဲျပားလာခဲ့ေပသည္။
ဒီလုိနဲ႔ ေျမအဆီအႏွစ္မ်ားကုိ ယူစားရင္း ေလာဘႀကီးသူေတြက တစ္ေန႔စာအျပင္ ေနာက္တစ္ရက္စာ ယူထားၾကလုိ႔ သူ႔ေနရာ ကုိယ့္ေနရာဟု ေျမႀကီးကုိ သတ္မွတ္ခြဲေ၀ျခင္း ျပဳလုပ္ၾကရျပန္ပါသည္္။ ေယာက်္ားမိန္းမ အဂၤါဇာတ္ေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထိေတြ႕မႈကေန ကာမစိတ္က်ဴးလြန္ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာၾကေပသည္္။ ကာမက်ဴးလြန္ၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မက်ဴးလြန္ေသာသူမ်ားက သိလွ်င္ ကဲ့ရဲ႕ၾကမွာေၾကာက္၍ အကာအကြယ္အိမ္မ်ား စတင္ေဆာက္လုပ္လာၾကေပ သည္။
ထုိသုိ႔ ကာမစိတ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လူသားေတြမွာ တုိးပြားလာတာနဲ႔ ေျမႀကီးမွာရွိတဲ့ ေျမၾသဇာေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ယုတ္ေလွ်ာ့လာသည့္အတြက္ စုိက္ပ်ိဳးျခင္း ထြန္းယက္ျခင္းမ်ား စတင္၍ ျပဳလုပ္လာၾကေလသည္။
ကမၻာတစ္ခုၿပီး၍ ေနာက္ကမၻာအသစ္ေပၚေပါက္လာပံုကုိ ဆက္လက္ေရးသားတင္ျပေပးပါမည္။ ယခုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ နားပါရေစ။
ဤကမၻာေလာကႀကီးတြင္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေနေသာ အက်ိဳးတရားဟူသမွ်တုိ႔သည္ အေၾကာင္းတရား ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ အေၾကာင္းတရားမွကင္းေသာ အက်ိဳးတရားဟူ၍ မရွိပါေခ်။ သုိ႔ျဖစ္၍ အက်ိဳးတရားကုိလုိခ်င္လွ်င္ အေၾကာင္းတရားကုိ ရွာမွီးအားထုတ္ရေပမည္။
အသီးကုိလုိလွ်င္ အပင္ကုိ စုိက္ပ်ိဳးရမည္။ ဘုရားျဖစ္လုိလွ်င္ ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း ပါရမီေတာ္တုိ႔ကုိ ျဖည့္က်င့္ရမည္။ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္လုိလွ်င္ ျမင့္ျမတ္သည့္အေတြးအေခၚ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ရွိရေပမည္။
ေလာက၌ရွိေသာ လူသားတုိ႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုထုဇဥ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀သည္ မိမိကုိယ္ကုိသာလွ်င္ အခ်စ္ဆံုးခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သူတစ္ပါးအား ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္ျဖင့္ ခ်စ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္းၾကေပသည္။ သူတစ္ပါးအား ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္ျဖင့္ မခ်စ္ႏုိင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး သာမန္ပုထုဇဥ္ဘ၀ျဖင့္သာ သံသရာထဲ၌ က်င္လည္ေနရေပဦးမည္။
မိမိကုိယ္ထက္ သူတစ္ပါးကုိပုိ၍ ေမတၱာ က႐ုဏာျဖင့္ ခ်စ္တတ္ၿပီး အမ်ားအက်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွသာလွ်င္ ထုိသူသည္ ျမင့္ျမတ္သည့္ပုထုဇဥ္မ်ားျဖစ္၍ သံသရာထဲမွ လွ်င္ျမန္စြာ လြန္ေျမာက္ေပလိမ့္မည္။
လူ႔ဘ၀သည္ တုိေတာင္းလွေသာ ကာလေလး၌ပင္ ကုန္ဆံုးသြားေသာေၾကာင့္ ထုိအခ်ိန္ကာလအတြင္း အမ်ားအက်ိဳး ေလာကေကာင္းက်ိဳးမ်ားအတြက္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ေဆာင္ကာ မိမိ၏ဘ၀ကုိ သာမန္ပုထုဇဥ္ဘ၀မွ ျမင့္ျမတ္သည့္ပုထုဇဥ္ဘ၀သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ရခဲလွေသာလူ႔ဘ၀ေလး၌ အသံုးခ်ၾကရန္ လုိအပ္ပါေပသည္။
ရခဲလွေသာလူ႕ဘ၀ေလးမွာ ေရာက္ရွိလာၿပီး အမ်ားအက်ိဳး ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား မလုပ္ဘဲေသသြားၿပီးဆုိလွ်င္ ထုိသူကုိ မည္သူကမွ် မွတ္တမ္းတင္ထားမည္ မဟုတ္ေပ။ မိမိေကာင္းစားေရးတစ္ခုသာၾကည့္ၿပီး မိမိေကာင္းစားေရးကုိသာ လုပ္ေဆာင္ေသာပုဂၢိဳလ္၊ မိမိကုိယ္သာခ်စ္ၿပီး တစ္ပါးသူကုိ ေမတၱာ က႐ုဏာျဖင့္ မခ်စ္တတ္၍ အမ်ားအက်ိဳးကုိ လုပ္ေဆာင္မသြားေသာပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ေသသြားလွ်င္ ထုိသူသည္ လူျဖစ္ေသာ္လည္း ဆန္ကုန္ေျမေလးလူမွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လူသားမ်ားသည္ ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ မိမိခႏၶာကုိယ္ထက္ သူတစ္ပါးကုိ ေမတၱာ က႐ုဏာမ်ားျဖင့္ ခ်စ္တတ္ၿပီး အမ်ားေကာင္းက်ိဳးမ်ားအတြက္ မိမိတတ္ႏုိင္သည့္ဘက္မွ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ေပးသြားမည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားပုိင္ရွင္ျဖစ္၍ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံသရာ၌လည္း ျမင့္ျမတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခခံစားရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္သုိ႔လည္း လွ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
လူသားအားလံုး ရခဲလွေသာ လူ႕ဘ၀ေလး၌ မိမိကုိယ္ထက္ တစ္ပါးသူကုိ ေမတၱာ က႐ုဏာအမွန္မ်ားျဖင့္ ခ်စ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလ်က္.....................
အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
Sanninaymin@gmail.com
သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ
B.A (Buddhism)
M.A (university of Kelaniya)
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။
မိစၧာစာရ၊ က်ဴးလြန္ကလည္း၊ မုန္းၾကသူမ်ား၊ ရန္သူပြား၍၊ ရွားပါးလာဘ္တိတ္၊ ခ်မ္းသာဆိတ္၏။ ဣတၳိပ႑ဳတ္၊ မ်ိဳးယုတ္ခါခါ၊ မ်က္ႏွာမလွ၊ အရွက္ရလ်က္၊ လကၡဏဣေျႏၵ၊ ယြင္းေသခ်ိဳ႕သိမ္၊ စုိးရိမ္မ်ားစြာ၊ ခ်စ္သူကြာသည္။ ေရွာင္ကာအျပန္အက်ိဳးတည္း။
ကာေမသုမိစၧာရကံသည္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အျပစ္ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြတ္တမ္း၀င္မည့္ အရွင္အာနႏၵာ၊ ဣသိဒါသီေထရီမ ပါရမီရွင္ႀကီးမ်ားသည္ပင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္မည့္ ဤဘဒၵကမၻာ တစ္ခုေသာဘ၀တြင္ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကုိ က်ဴးလြန္မိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲေပါင္းစံုနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခံခဲ့ရေပသည္။
အရွင္အာနႏၵေလ်ာင္းလ်ာသည္ ငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူျပည္၌ မိန္းမဘ၀၊ ပ႑ဳတ္ဘ၀တုိ႔ ျဖစ္ခဲ့သည့္အျပင္ တိရစၧာန္ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔၌ အထီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေ၀ွ႕ေစ့အထုတ္ခံရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာျဖင့္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေပသည္။
ဣသိဒါသီေထရီမသည္လည္း ကၽြတ္တမ္း၀င္မည့္ ဤဘဒၵကမၻာ လူ႔ဘ၀တစ္ခု၀ယ္ ကာေမသုမိစၧာစာရကံကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲ၌ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡခံရၿပီးေနာက္ ကၽြတ္တမ္း၀င္မည့္ ယခုဘ၀ပင္လွ်င္ လင္ေယာက်္ားအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ မိန္းမေကာင္းအဂၤါျဖင့္ ျပဳစုေပးခဲ့ေသာ္လည္း လင္ေယာက်္ားတုိ႔၏ စြန္႔ပစ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရေပသည္။ မိဘမ်ားက ခ်မ္းသာၿပီး သူ႔၏႐ုပ္အဂၤါကလည္းလွ မယားက်င့္၀တ္လည္းညီေအာင္ ေနေပခဲ့ေသာ္လည္း ကာေမသုမိစၧာစာရကံေၾကာင့္ ေယာက်္ားမ်ား၏ စြန္႔ပစ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရၿပီးမွ ရဟႏၱာေထရီမျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။
ေလာက၌ မိတ္ေဆြေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားရသကဲ့သုိ႔ အေပါင္းအသင္းမ်ား မေကာင္းလွ်င္လည္း ယခုဘ၀တြင္ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္တတ္ၾကေပသည္။ အေပါင္းအသင္းမေကာင္း၍ မေကာင္းမႈမ်ားလုပ္မိလွ်င္ ယခုဘ၀တြင္လည္း ဘ၀ပ်က္ လမ္းေဘးေရာက္တတ္သလုိ ေနာင္ဘ၀တြင္လည္း ဆုိးက်ိဳးမ်ားနဲ႔သာ ရင္ဆုိင္ရေပလိမ့္မည္။
တစ္ခ်ိဳ႕က သူမ်ားက ေျမာက္ပင့္ေျပာဆုိေပးလွ်င္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္လား မေကာင္းတဲ့အလုပ္လားဟု မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ဘဲ လုပ္တတ္ၾကေပသည္။ တစ္ခ်ိ႕က သတၱိရွိတာႏွင့္မုိက္မဲတာကုိ မခြဲျခားတတ္ေပ။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ သူမ်ားထက္သာေအာင္ သူမ်ားမလုပ္ရဲသည့္အလုပ္ကုိ လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းကုိသာ သတၱိရွိျခင္းျဖစ္ၿပီး မေကာင္းမႈကုိ သူမ်ားထက္သာေအာင္ သူမ်ားမလုပ္ရဲတာကုိ လုပ္ရဲျခင္းသည္ မုိက္မဲျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ လူ႕ဘ၀၀ယ္ အေပါင္းအသင္းမ်ား ေရြးခ်ယ္စီစစ္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ကာ ေပါင္းသင္းတတ္ရန္လည္း လုိေပသည္။
မိမိတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ လူ႔ဘ၀ကုိရဖုိ႔ရန္ ခဲယဥ္းသလုိ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမမ်ားကုိ သိရွိနားလည္ၿပီး ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကုိ ခြဲျခားတတ္ေသာဘ၀ကုိ ရဖုိ႔ရန္လည္း ခက္ခဲေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ ယခုဘ၀၀ယ္ လူ႕ဘ၀လည္းရ ဗုဒၶရဲ႕သာသနာနဲ႔ႀကံဳေတြ႕၍ အသိဉာဏ္ေကာင္းေလး ရွိေနခ်ိန္၀ယ္ မေကာင္းမႈမ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆင္ျခင္ၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ၾကရန္ အထူးလုိအပ္ပါေၾကာင္း ေစတနာ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ တင္ျပေပးလုိက္ပါေပသတည္း။
အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
Sanninaymin@gmail.com
သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ
B.A (Buddhism)
M.A (university of Kelaniya)
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ။
ခုေခတ္ ေယာက်္ားမိန္းမမ်ားသည္ သိသလုိလုိ မသိသလုိလုိနဲ႔ က်ဴးလြန္မိေသာ အျပစ္မ်ားတုိ႔ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထုိအျပစ္မ်ားစြာရွိသည့္အထဲမွ လူ႔ေလာက လူ႔က်င့္၀တ္နဲ႔လည္းမညီ လူသားတုိ႔ အမ်ားဆံုးမုန္းတီး ရြံ႕ရွာၾကသည့္ ကာမဂုဏ္မွားယြင္းမႈအေၾကာင္းမ်ားကုိ သိရွိနားလည္ေအာင္ တင္ျပေပးခ်င္ပါသည္။
ယခုေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံတုိင္း၌ ေမထုန္မႈျပဳလုပ္ျခင္းကုိ ေခတ္စားေနေလာက္ေအာင္ လူသားတုိ႔စိတ္တြင္ အာရံုျပဳက်ဳးလြန္းေနၾကသည္ကုိ စာဖတ္သူတုိ႔ ျမင္ဖူးၾကားဖူးေပလိမ့္မည္။ ေခတ္ကာလသည္ ကိေလသာမ်ား မ်ားျပားလာေသာေခတ္လာလျဖစ္လာသည့္နဲ႔အမွ် လူသားစိတ္တုိ႔တြင္ ကာမစိတ္မ်ား မြန္ထူလ်က္ရွိေနၾကေပသည္။
ထုိ႔တြင္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ေကာင္ေလးမ်ား မသိသလုိလုိ သိသလုိလုိနဲ႔ က်ဴးလြန္ေနေသာအျပစ္မ်ားသည္ ၾကာေလဆုိးရြားစြာျဖစ္လာေလဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ထုိသုိ႔ျပဳမႈျခင္းမ်ားသည္ သိရဲ႕သားနဲ႔ လုပ္တာလား မသိလို႔မ်ား လုပ္ေနၾကတာလားဟု စဥ္းစားမရ၍ ေမထုန္မႈကိစၥမ်ားနဲ႔ပတ္သတ္ေသာ သိသင့္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အနည္းငယ္တင္ျပေပးလုိက္ပါသည္။
အိမ္ေထာင္ရွိၿပီးသားသူမ်ားက က်န္တစ္ပါးသူနဲ႔ က်ဳးလြန္လွ်င္ ကာေမသုမိစၧာစာရကံထုိက္၍ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိတာ သိေပၾကလိမ့္မည္။ သိရက္နဲ႔ မုိက္တာသာ ျဖစ္ေပမည္။ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးသူမ်ား ေမထုန္အက်င့္ကုိ ျပဳက်င့္တာသည္ အျပစ္မရွိဟု မွတ္ထင္ေနေသာသူမ်ား ရွိေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ေသာသူမ်ားအတြက္ တင္ျပေပးပါမည္။
ကာေမသုမိစၧာစာရကံတြင္ မသြားေကာင္းေသာ မိန္းမ(၂၀)ဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ထုိအထဲတြင္ အမိ၊ အဖ၊ မိဘႏွစ္ပါး၊ အကုိေမာင္၊ အမညီမ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ အမ်ိဳးအႏြယ္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အုပ္ထိန္းေသာ မိန္းမ(၈)ေယာက္တြင္ က်ဴးလြန္ေသာ ေယာက်္ား၌ ကာေမသုမိစၧာစာရ အျပစ္ထိုက္၍ က်ဳးလြန္ခံရေသာ မိန္းကေလးမွာ အျပစ္မထုိက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ေျပာေပလိမ့္မည္။ မိန္းကေလးက သေဘာတူ၍ ျပဳက်င့္တာ အျပစ္မရွိဟု။ တရား၀င္ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ကာမကုိ ယူျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ရွိေပသည္။ ႏွစ္ဦးသေဘာျဖစ္၍သာ အျပစ္နည္းပါသည္။
ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ မိန္းကေလးဘက္ကလည္း သေဘာမတူဘဲ က်ဴးလြန္လွ်င္ ထုိသူသည္ အျပစ္မ်ားစြာ ထုိက္ေပသည္။ သီလရွိေသာ မိန္းကေလးကုိ က်ဴးလြန္မိလွ်င္ ပုိ၍အျပစ္မ်ားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးဆရာႀကီးမ်ားက ´မိန္းမႏွစ္က်ိပ္၊ ေပ်ာ္ေၾကာင္းသိပ္လည္း၊ မအိပ္ေလရာ´ မိန္းမမ်ားက ေခၚအိပ္သည့္တုိင္ မိမိကုိယ္ပုိင္မွတစ္ပါး မိန္းမ(၂၀)နဲ႔ မအိပ္ၾကဖုိ႔ ဆံုးမခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
မိန္းကေလးမ်ားက သူတို႔၏ ကာမကုိ မည္သူကမွ် တရား၀င္ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားထံမွ လာမေတာင္းထားေသးပါက သူတုိ႔ကုိယ္ပုိင္ျဖစ္ေနေသး၍ အျပစ္မရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားထံမွ တရား၀င္ေတာင္းၿပီးေသာ ေစ့စပ္ၿပီးေသာ မိန္းကေလးမ်ား တစ္ပါးသူနဲ႔ေဖာက္ျပန္ပါက အျပစ္ရွိေပသည္။ ကာမကုိ ကုိယ္မပုိင္ေသာေၾကာင့္တည္း။
အခုေခတ္လူငယ္မ်ား မသိ၍က်ဳးလြန္မိမွာဆုိးေသာေၾကာင့္ တင္ျပေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တကယ္ေတာ့ ကာမဂုဏ္စိတ္ဟာ မိမိရဲ႕စိတ္ထိန္းႏုိင္မႈေပၚမွာ မူတည္ပါေပသည္။ တဏွာကုိ ပယ္သတ္ႏုိင္ေသာ ရဟႏၱာမျဖစ္ေသးသမွ် ပုထုဇဥ္လူသားတုိင္းတြင္ ထုိစိတ္မ်ားရွိေပသည္။ ထုိတြင္ စိတ္ထိန္းႏုိင္မႈႏွင့္မထိန္းႏုိင္မႈသာ ကြာေပလိမ့္မည္။ စိတ္ထိန္းႏုိင္ေသာသူသည္ အျပစ္မရွိ၍ ဒုကၡမေရာက္ေပ။ စိတ္မထိန္းႏုိင္ေသာသူသည္ ယခုဘ၀လည္း ဒုကၡေတြ႕ ေနာင္ဘ၀လည္း ဆင္းရဲေပလိမ့္မည္။ ေနာက္တြင္ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ၏ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကုိ သာဓကျဖင့္ တင္ျပေပးပါမည္။ ယခုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ နားပါရေစ။
အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း
Sanninaymin@gmail.com
သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ
B.A (Buddhism)
M.A (university of Kelaniya)
Colombo, Sri lanka.
