ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးျဖစ္တဲ့ အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မယ္

ျပည္တြင္းမွာ ပညာအေတာ္အသင့္စံုလင္တာနဲ႔ ျပည္ပထြက္ၿပီး ဗဟုသုတပညာ၊ အေတြးအေခၚပညာ၊ ေခတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားရန္ ျပည္ပထြက္ပညာသင္ထြက္ခြါနီးမွာ ဆရာသမားဘုန္းႀကီးကို ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ဆရာလည္းျဖစ္၊ အခြင့္အခါႀကံဳရင္ ႀကံဳတိုင္း ၾသ၀ါဒေပးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဆရာသမားရဲ႕ ၾသ၀ါဒေတြဟာ မိမိအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုတန္ဖုိးရွိတဲ့ အရာေတြပါ။ ဆရာသမားကို ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသစြာနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီမိုးကာ ဦးခ်ၿပီးထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆရာသမားေျပာတဲ့ ၾသ၀ါဒေလးက "ငါ့တပည့္ ေလာကမွာ ဆရာသမားဆိုတာ ကိုယ့္တပည့္မုန္းမွန္းသိေသာ္လည္း မုန္းမွာေၾကာက္လုိ႔ ကိုယ့္တပည့္ကို မဆုံးမဘဲ သက္ေသာင့္ သက္သာေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒါတကယ့္ ဆရာသမား အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္ ဆရာသမားအစစ္ဆိုတာ ကိုယ့္တပည့္က မုန္းခ်င္မုန္းသြားပါေစ လမ္းမွားေနမယ္ဆိုရင္ ဆုံးမေပးရဲရမယ္။ ဒါမွသာ ဆရာသမား အစစ္"လို႔ ေခၚတယ္။ ငါ့တပည့္ရဲ႕ ဆရာသမားဟာ အဲဒီလို ဆရာသမားအစစ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆံုးမေပးခဲ့ ရတဲ့ ငါ့တပည့္ သိၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။

ခု ငါ့တပည့္က ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္သြားမွာဆိုေတာ့ ငယ္စဥ္အခါ ပညာရွာခ်ိန္မွာ ပညာရွာတာမုိ႔ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပညာျပည့္စုံလာလို႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သာသနာအတြက္ ဒီထက္မက အေထာက္အပံ့ေတြေပးႏုိင္ေအာင္ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ေတြလုပ္လာတဲ့အခါမွာ ငါ့တပည့္သိထားသင့္တာေတြကုိ မေမ့ဖုိ႔ အထူးမွာခ်င္တယ္။ မိမိရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ငဲ့ညာၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းမႈေတြမခံရေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနမယ္ဆိုရင္ ငါ့တပည့္ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကပ္လိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေသမၾကပ္ေအာင္ အေနေခ်ာင္ေခ်ာင္ မေနနဲ႔လုိ႔မွာခ်င္တယ္။ 

တခ်ဳိ႕က မေသခင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ၾကတယ္။ ရလာတဲ့လူ႔ဘ၀ ခဏတာေလးမွာ တြယ္တာ မက္ေမာၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို မခိုင္းခ်င္ၾကဘူး။ ငဲ့ညွာၾကတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ဘ၀အဆုံးသတ္မယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ အေသၾကပ္လိမ့္မယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးဆိုရင္ ဘ၀အဆက္ဆက္က သားကြ်န္မယားကြ်န္ခံခဲ့ရတာ ဘ၀ေတြ မ်ားလွၿပီ။ ဒီဘ၀ေတာ့ သာသနာ့ကြ်န္ခံဦးမွပဲ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြအသုံးျပဳတဲ့ကုဋီကို နံနက္ေစာေစာထ ကာ ေရျဖည့္ျခင္းစတဲ့ သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြျပဳလုပ္ၿပီး အေသမၾကပ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားက အဲဒီလို မိမိတို႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အသုံးခ်သြားၾကတာ။ ငါ့တပည့္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို မညွာဖို႔ ၾသ၀ါဒေပးလုိက္မယ္ဟူေသာစကားျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ထြက္ခါနီး တပည့္ရဲ႕ အနာဂတ္ကိုႀကိဳတင္ကာ ပုံစံခ်ထားေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာသမားရဲ႕စကားေတြဟာ မိမိဘ၀တစ္ခုလုံးကို ပဲ့ကိုင္ထိမ္းေက်ာင္း ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။ အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မည္လုိ႔ ဆရာသမားက မိန္႔ခဲ့တယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အေသေခ်ာင္ဖို႔အတြက္ အေနၾကပ္မွ ျဖစ္မယ္။ အေနၾကပ္တယ္ဆုိတာက ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း လူအမ်ားနဲ႔ ေနျခင္းမ်ဳိးေတာ့  မျဖစ္ႏုိင္။ တရားေပ်ာက္ ကိုယ္မွာရွာ၊ တရားရွာ ကိုယ္မွာေတြ႔ဟူေသာ စကားအတိုင္း မိမိခႏၶာကိုယ္ထဲက လိုခ်င္မႈေလာဘ။ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈ ေဒါသ၊ ေတြေ၀မုိက္မဲမႈေမာဟေတြကို အႏိုင္တုိက္ခိုက္ ႏုိင္ေရးအတြက္ အၿမဲတစ္ေစ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနရမယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတုိ႔ ၀င္လာတာကို သိလွ်င္သိျခင္း အႏုိင္တုိက္ရမယ္။ တိုက္ပဲြ၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာေတာ့ ေနလို႔ရမွာ မဟုတ္ေပ။ ဒီလုိေနျခင္းမ်ဳိးကို အေနၾကပ္ရမယ္လုိ႔ ဆရာသမားက ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။

ဆရာသမားရဲ႕ ၾသ၀ါဒဆုိလုိရင္းကုိ စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ ျမတ္ဗုဒၶကလည္း အဲဒီလုိ အေနၾကပ္သူမ်ိဳးကုိမွ သာဓုေခၚခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိေၾကာင္း စာေပမွာ ဖတ္ရႈ႕ခဲ့တာကုိ သတိရမိလုိက္ပါတယ္။ တစ္ေန႔သံဃာ့အစည္းေ၀းတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက ငါ့ဘုရားသည္ ယေန႔မွစၿပီး ေနာက္ရက္(၄၀)ဆုိရင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူမယ္လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္တဲ့အခါ ပုထုဇဥ္ျဖစ္တဲ့ရဟန္းမ်ားဟာ ၀မ္းနည္းပူေဆြး ငိုေၾကြးကာ ပရိေဒ၀ေဒါမနႆမီးမ်ား ေလာင္ၿမိဳက္ခံစားၾကရတယ္။ သံဃာေတြစုေ၀းမိတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူေတာ့မယ္ ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ငါတိို႔အားကိုရာ မိုးေကာင္ကင္ႀကီး ၿပိဳက်ေတာ့မယ္။ ငါတို႔ကို တရားေရေအး ဘယ္သူက တုိက္ေကြ်းမွာလည္းစသည္ျဖင့္ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ေျပာၾကားေနၾကေလရဲ႕။ အဲဒီလုိေျပာေနတဲ့ သံဃာ့အစည္းအေ၀းမွာ အရွင္အတၱဒတၱ မေထရ္ကား ေတာ့ မပါ၀င္ေပ။ အစည္းေ၀းလုပ္ရင္ တစ္ပါးတည္းေရွာင္ထြက္သြားကာ ဘယ္ေသာအခါမွ အစည္းအေ၀းမတက္ေပ။ အခ်င္းခ်င္းသံဃာေတြကလည္း အရွင္အတၱဒတၱမေထရ္အေပၚ တစ္မ်ဳိးျမင္လာၾကတယ္။

အရွင္အတၱဒတၱဟာ ငါတို႔ျမတ္စြာဘုရားကို ခ်စ္သေလာက္မခ်စ္ဘူး၊ ငါတို႔မွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳမယ္ဆိုလုိ႔ ၀မ္းနည္းပူးေဆြး ေသာကဗ်ာပါဒေတြေရာက္ေနၾကတာ သူကေတာ့ ေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္ေတာ့မွ၀မ္းနည္းတဲ့ အရိပ္အေရာင္မေတြ႔ရဘူး။ သံဃာ့အစည္းအေ၀းကိုလည္း မတက္ဘူး စသည္ျဖင့္  အရွင္အတၱဒတၱမေထရ္အေပၚ အျမင္မ်ား မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္တြင္ အရွင္အတၱဒတၱကား စိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္ကုိေရြးခ်ယ္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနေလတယ္။ "ရုပ္၊ ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္ေခၚတဲ့ ခႏၶာငါးပါးကို မမွီဘဲနဲ႔ ငါဆိုတဲ့အေတြး မေပၚဘူး၊ ခႏၶာငါးပါးဟာ ေလာကလူသားေတြ ငါလို႔ထင္မွတ္စရာပဲ၊ ငါဆိုတဲ့အေတြးဟာ မာနအေတြး၊ ငါ့ဟာဆုိတဲ့အေတြးဟာ တဏွာအေတြးပဲလို႔ ဆင္ျခင္္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီရုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ ငယ္စဥ္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္းအိုမင္းလာၿပီ။ ဒါသည္ပင္ ရုပ္တရားႀကီးရဲ႕ အၿမဲမရွိျခင္း အနိစၥပါလား၊ ဒီရုပ္တရား ရလာျခင္းဟာ ဒုကၡပါလား၊ ဒီရုပ္ႀကီးမအုိမင္းေအာင္ မတားျမစ္ႏုိင္ဘဲ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနတာဟာ အစိုးမရတဲ့ အနတၱပါလား။ အဲဒီလုိ ရုပ္တရားကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဒနာ၊ သညာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဥ္တို႔ကို ဆက္လက္၍ လကၡဏာေရး သုံးပါးတင္ကာ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ေနေလတယ္။

ထိုအျခင္းအရာကိုမသိၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ အရွင္အတၱဒတၱမေထရ္ကို သူတို႔ေလာက္ျမတ္စြာဘုရားကို မခ်စ္ဘူးလုိ႔ စြပ္စဲြၿပီးသကာလ ျမတ္စြာဘုရားကို သြားေလွ်ာက္ၾကေလတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶ ဒီသီတင္းကိုၾကားတဲ့အခါ သံဃာေတာ္ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အရွင္အတၱဒတၱအားေခၚယူကာ "ငါ့ရွင္အတၱဒတၱ သင္သည္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းေတြမွာ မတက္ဘူးဆိုတာ မွန္သလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ မွန္လွပါဘုရား တပည့္ေတာ္ မတက္ျဖစ္ေၾကာင္းပါဘုရား။ ဘာေၾကာင့္ မတက္ျဖစ္တာလဲဟု ဆက္လက္ေမးျမန္းတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားကိုခ်စ္လို႔ မတက္ျဖစ္တာပါဘုရား။ ငါ့ဘုရားကို ဘယ္လိုခ်စ္တာလဲဆုိတာ ေလွ်ာက္ပါအုံးလို႔ မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ၀ယ္ တပည့္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မယ္ဆုိတာကုိ သိတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ သံဃာ့အစည္းအေ၀းေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္ခံမတက္ဘဲ ဘုရားရွင္တည္းဟူေသာ ေနမင္းႀကီးမကြယ္ခင္ အေရာင္ေလးရွိတုုန္း အရဟတၱဖိုလ္သုိ႔ ဆိုက္ေရာက္လိုပါသျဖင့္ တစ္ပါးတည္း ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ေနပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ စကားကိုနားေထာင္ျခင္းသည္ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ကိုခ်စ္လို႔ပါ" ဟုေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶသည္ သာဓုသုံးႀကိမ္ေခၚဆိုေတာ္ မူေလတယ္။

ထို႔ေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ားကို "ငါ့ရွင္တို႔ သင္တို႔သည္ ငါဘုရားကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ တဏွာေပမနဲ႔ ခ်စ္ေနၾကတာ။ တကယ္ငါဘုရားကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အရွင္အတၱဒတၱမေထရ္လို ငါဘုရားရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဓမၼနဲ႔ခ်စ္ၾက"လို႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျမတ္ဗုဒၶက မွာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းတုိ႔လည္း ျမတ္ဗုဒၶကုိ တကယ္ခ်စ္ရာေရာက္ေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶစကားကုိနားေထာင္ၿပီး အနည္းဆံုး ေသာတာပန္အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ရရွိေအာင္ ၀ိပႆနာတရားမ်ား ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အခုလုိ သာသနာတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ေလးရွိေနခ်ိန္၊ ေတြ႕ေနခ်ိန္မွာ ၀ိပႆနာတရား အားမထုတ္ဘဲ ဘ၀ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္ပါးၿပီး ကုန္ဆံုးသြားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမွာစရာေကာင္း တဲ့ဘ၀ ျဖစ္မယ္ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ႏွေျမွာစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ကုိ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား စုမသြားဘဲ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့လူဟာ ဘယ္ေလာက္မုိက္တဲ့ လူသားျဖစ္ေနမလဲလုိ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးသကာလ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားမ်ားလုပ္ၿပီး ၀ိပႆနာတရား ပါ အားထုတ္ၾကဖုိ႔ မေမ့သင့္ေပ။

ဒီေနရာမွာ အရွင္အတၱဒတၱဟာ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳမယ္ၾကားကတည္းက အခ်ိန္ကုိတန္ဖိုးမထားဘဲ သူမ်ားေတြလို ေပါ့ေပါ့ေလးေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေသတဲ့အခါမွာ ရင္ေလးစရာေတ႔ြႀကံဳရမယ္ဆိုတာသိလို႔ ျမတ္ဗုဒၶသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္မွာ က်င့္ႀကံက်ဳိးကုတ္အားထုတ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္မွာပဲ ရဟႏၱာ မေထရ္တစ္ပါး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီသာဓကဟာ အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မယ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ႕ အေတြးပါ။

ဒါေၾကာင့္ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ႀကီးက "ကုသုိလ္ဥစၥာ၊ က်န္းခံ့သာ၍၊ ပညာတန္ခိုး၊ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးမွ၊ အက်ဳိးမထြက္၊ ထိုေန႔တြက္ သက္သက္၀မ္းနည္းဖြယ္"လို႔ လူသားအားလံုးအတြက္ ေလာကီေလာကုတၱရာ (၂)မ်ိဳးအသံုး၀င္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္လကၤာေလးနဲ႔ ဆံုးမေပးခဲ့တာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိကိုယ္ကို ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အခါ အၿမဲတမ္းဆန္းစစ္ဖို႔ မွာၾကားခဲ့တယ္။ တစ္ရက္ၿပီးဆံုးတာနဲ႔ ဒီကေန႔ ကိုယ့္အတြက္ ကုသိုလ္ရလား၊ စီးပြားဥစၥာေတြရလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပညာရပ္တစ္ခုခုရလား စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒီသုံးမ်ဳိးအနက္ ဘယ္တစ္ခုကိုမွမရဘဲ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့ေန႔ဟာ အခ်ည္းႏွီး အလကားသက္သက္ကုန္ဆုံးသြားလို႔ အင္မတန္မွ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကုန္ ဆုံးသြားၿပီလိို႔ မွတ္ယူရမည့္အေၾကာင္း မိန္႔မွာေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕မိန္႔မွာခ်က္အတိုင္း မိမိတို႔ေနရစဥ္ ခဏေလးမွာ ေပ်ာ္လုိက္ပါးလိုက္၊ ရည္လုိက္ ဟားလိုက္နဲ႔ေနမဲ့အစား ကိုယ့္မ်က္ေမွာက္ဘ၀အတြက္ေရာ သံသရာအတြက္ပါ ေကာင္းတာ ကိုလုပ္ ေကာင္းတာကို ေတြးၿပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးခဲ့မယ္ဆိုရင္ ပစၥဳပၸန္မွာ အေနၾကပ္တည္းေပမဲ့ ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ အေသေခ်ာင္စြာနဲ႔ေသရမည္မုိ႔ အေနေခ်ာင္တဲ့စိတ္မ်ား ပယ္ခြာၿပီးလွ်င္ အေနၾကပ္တဲ့ဘ၀နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလ်က္….။

ဂ်ာနယ္ကုိေတာ့ http://www.shadejournal.com/2012/04/blog-post.html မွာ ေဒါင္းေလာ့ဆြဲလုိက္ပါ။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း

ေခတၱ-ျမန္မာျပည္

ဖုန္း-09-420064265