ဒီလုိေလးလည္း ေတြးၾကည့္ေပးပါ အပိုင္း(၂)

ဒီလို ဒီလို အေတြးေတြ ေတြးၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ပါလား။ ေလာကႀကီးထဲမွာ တကယ္ရွိတဲ့အရာနဲ႔မရွိတာအရာ၊ ဘယ္ဟာကုိ ငါက မက္ေမာေနတာလဲ။ ဘာကုိရယူဖုိ႔ လုပ္ေနတာလဲ။ တကယ္ေတာ့လဲ ဒါေတြဟာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သဘာ၀တရားႀကီးက သူ႔အလုိလုိျဖစ္ေနတာကုိ ကုိယ္က မသိဘဲနဲ႔ အဲဒီသဘာ၀ေလာကႀကီးကေပးတဲ့ဒဏ္ေတြကုိပဲ အေကာင္းမွတ္ေနၿပီး လုိက္လုပ္ေနၾကတာ။ အဲဒီလုိ အမွန္တရားကုိမသိလုိ႔ အမွားေတြကုိ အမွန္ထင္ မက္ေမာၿပီး ဒုကၡပင္လယ္ထဲမွာ နစ္ေျမာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကလည္း မနည္းဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ယခုဘ၀မွာေတာ့ အမွားနဲ႔အမွန္ကုိ သိျမင္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလး ထားဖုိ႔လုိေနပါၿပီ။ အမွန္တရားကုိ သိျမင္တဲ့အေတြးမ်ားနဲ႔ ေတြးမိမယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္တတ္တဲ့သေဘာတရားနဲ႔ အာရံုသိတတ္တဲ့ သေဘာတရားေလးပဲ ရွိပါလားလုိ႔ သိလာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒါကုိ မသိတဲ့အခါက်ေတာ့ အားလံုးကုိ ငါပုိင္တယ္၊ ငါဆုိင္တယ္၊ ငါမွျဖစ္မယ္စတဲ့ ငါစြဲႀကီးေတြနဲ႔ အမွန္တကယ္တည္ရွိတဲ့အရာေတြထင္ၿပီး အဲဒီဟာေတြကုိရဖုိ႔အတြက္နဲ႔ပဲ တန္ဖုိးရွိတဲ့ဘ၀ႀကီးကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္လုိက္ၾကတာပါလား။ ခုလုိ တန္ဖုိးရွိတဲ့ဘ၀ကုိ ရလာတဲ့ အခါေလးမွာ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ အမွန္တရားမ်ားသိရွိေအာင္ က်င့္ႀကံေပးဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာ ငါ ဘာျဖစ္လုိ႔ အရင္က မသိခဲ့ပါလားဆုိၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္မေနမိေအာင္ ယခုကတည္းက ျပဳလုပ္ထားရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိ အမွန္ကုိမသိခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြက မ်ားစြာျဖစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ခု မသိတာဟာ မထူးဆန္းဘူးလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဒီဘ၀မွာလည္း ေလာကရွိ အမွန္တရားကုိ မသိဘူးဆုိရင္ ေနာက္လည္းသိဖုိ႔လြယ္မွာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဒီဘ၀မွာ အမွန္ကုိအမွန္အတုိင္း တက္ႏုိင္သမွ် သိေအာင္မလုပ္ဘဲနဲ႔မ်ား ဘ၀ကုိနိဂံုးခ်ဳပ္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွေျမွာစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ရွင္သန္မႈႀကီး ျဖစ္ေနမွာပါ။

ခုေခတ္မွာ လူေကာင္းနဲ႔လူမုိက္ဆုိ လူေကာင္းေတြက နည္းလာတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ တန္ဖုိးရွိတဲ့လူ႔ဘ၀ေလး ရလာခ်ိန္မွာ မိမိတုိ႔ပန္းတုိင္ကုိ လ်င္ျမန္စြာေရာက္ေအာင္၊ ျဖစ္ေလရာမွာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္ဆုိတဲ့ အနာဂတ္အတြက္ မေတြးေတာဘဲ လက္ရွိဘ၀ေကာင္းစားေရးကုိပဲၾကည့္ကာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး လုပ္ေနၾကလုိ႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ဒီဘ၀မွာပဲ အၿမဲေနရမယ္ထင္ၿပီး တစ္ေန႔ေသရဦးမယ္ဆုိတာကုိ သတိမရဘဲ ေလာကႀကီးမွာ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ လံုးမွာ ေကာင္းမႈလုပ္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ဘုရားတရားစာပါရင္ေတာင္ နားၾကားျပင္းကပ္တယ္ဆုိတဲ့ လူေတြကလည္း ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အဲဒီလုိလူေတြထဲမွာ ငါမပါလုိ႔ဟု ေတြးေတြးၾကည့္ကာ မိမိကုိယ္ကုိ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။

သူမ်ားေတြ အဲဒီလုိ မ်က္ေမွာက္အတြက္ပဲၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ေပ်ာ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့လည္း ကုိယ္က အာက်မိစိတ္ မျဖစ္မိလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ကုိယ္က ဒီလုိဘ၀ကုိေပ်ာ္ဖုိ႔ပဲေတြးၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ငါလည္း ဒီသံသရာ၀ဲၾသဃထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနဦးမွာပါလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ဆိုတဲ့ အရြယ္ၾကမွ ငါ ေကာင္းမႈေတြ၊ အမ်ားအက်ိဳးေတြကုိ သံသရာအတြက္ လုပ္ခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ေတြးေတာမိရင္ အဲဒီအေတြးဟာ ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ ငယ္ရြယ္တဲ့အသိဉာဏ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးခ်ိန္ ကတည္းက ေတြးၿပီးျပဳလုပ္ခဲ့ရမဲ့ အလုပ္ေတြပါ။

အသက္(၅၀)ေက်ာ္လာရင္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ကမပါႏိုင္ေတာ့ စိတ္တုိရၿပီေလ။ က်န္းမာေရးက အရင္လိုလဲမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတြကလည္းနာ၊ ခါးကလည္းေညာင္း၊ မ်က္လံုးကလည္းမႈန္၊ အို တကယ္ကို ဒုကၡေတြဆိုတာ မေတြးဘဲေတာင္ သိပါတယ္။ ဒါကိုပဲ တခ်ိဳ႕ကမ်က္နွာလႊဲ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ား ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္သလိုပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိရဲ႕သားကုိ သူတုိ႔ေရွ႕မွာေျပာရင္ မႀကိဳက္တဲ့လူေတြကလည္း ရွိၾကေသး တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ မိမိတုိ႔ဧကန္မုခ်ႀကံဳေတြ႕ရမွာမုိ႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြေတာ့ လုပ္ထားဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ အုိနာေသေဘးကေန အၿမဲလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္မႈလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။

အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ မိမိသားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့လုိ႔ ကိုယ့္သြားခ်င္ရာ လုပ္ခ်င္ရာေတြကို ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးၾကေတာ့ဘူးဆုိရင္ ေနာင္တေတြ ရေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ငါကေတာ့ သားသမီးကို ျပဳစုေပးလိုက္ရတာ။ ဘာမဆိုအကုန္ ျဖည့္ေပးခဲ့ရတာ။ ငါ့မွာျဖင့္ သူတုိ႔အတြက္နဲ႔ မေကာင္းမႈေတြလည္းလုပ္ၿပီး ရွာေဖြေပးခဲ့ရတယ္။ ေကာင္းမႈလည္းမလုပ္ခဲ့ရဘူး။ ခုေနမ်ား ငါေသသြားရင္ ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ညာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ဘ၀ကိုသိလို႔လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကိုဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အိပ္ယာထဲလဲေနရင္ေတာ့ ဘ၀နာတဲ့လူလုိ႔ သတ္မွတ္ရေတာ့မွာပဲ။ အရြယ္ေရာက္ကတည္းက အကုသိုလ္နဲ႔သာ အသက္ေမြးခဲ့ရသူဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေနာင္တေတြရေနမွာပါ။ အသက္ႀကီးွမွ ႀကံဳေတြ႔ရမဲ့ဒုကၡေတြက အသက္ႀကီးွမွနားလည္ၿပီး သိရွိၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ရြယ္စဥ္ အသိဉာဏ္ဖြ႔ြံၿဖိဳးတဲ့ အရြယ္ေရာက္လာကတည္းက ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ႀကိဳတင္ၿပီးလည္း သိရွိႏိုင္ၾကပါတယ္။ မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္ျပဳလုပ္ထားဖို႔သာ လုိအပ္တာပါ။

မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ခက္ခဲပါတယ္။ အေတြးဆိုတာမ်ိဳးက ေလွ်ာက္သြားေနၿပီး ခဏခ်င္းလဲေပ်ာက္ျပယ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါျပင္ မိမိစိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္ပဲ ေတြးေတာတတ္ၿပီး မိမိဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ဘ၀ခရီးကုိ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ထားရမယ္ဆုိတာမ်ိဳး ေတြးတဲ့လူက ရွားပါးလွပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေတြးဆုိတာမ်ိဳးက အခိ်န္ရွိတိုင္းေတြးေနဖို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေတြးေနရင္းနဲ႔ အခိ်န္ေတြကုန္သြားလို႔ ဘာမွမလုပ္လိုက္ရျဖစ္ေနဦးမွာဆုိးလုိ႔ေလ။

တစ္ေန႔မလြဲမေသြႀကံဳရမယ့္ဒုကၡဆိုႀကိဳးေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ နာက်င္မႈေတြ၊ အထီးက်န္မႈေတြစတဲ့ ဒုကၡေတြကို ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ေတြးေတာဆင္ျခင္ၿပီး ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကုိလည္း ရင္ဆုိင္ရဲေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားမယ္ဆုိရင္ မိမိရလာတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးဟာ ပိုၿပီးလွပကာ သာယာတဲ့ေန႔မ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ သာယာတဲ့ဘ၀မ်ားစြာကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ရန္အတြက္ မိမိလုိ မေတြးေတာတဲ့ လူေတြကုိ မိမိလုိပဲ စဥ္းစားမႈေလး၊ ဆင္ျခင္မႈေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး ျပင္ဆင္စရာေတြကုိ ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ဖုိ႔ရာ အခုလုိ မိမိရဲ႕အေတြးမ်ားနဲ႔ဆင္ျခင္မႈမ်ားကုိ မွ်ေ၀ေပးလုိက္ရျခင္းပါ။

ဂ်ာနယ္ကုိ Download လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ http://www.shadejournal.com/2011/10/shade-journal_29.html မွာ ေဒါင္းယူလုိက္ပါ။

အရွင္ေကာမလ(ခ)ဆန္နီေနမင္း