အေမး ။ ။ ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္လူေတြမွာ အပူေသာကေတြ အလြန္မ်ားပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမဲ့ဘုန္းႀကီးေတြမွာေတာ့ အပူအပင္ကင္းၿပီး ဇိမ္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနရတယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ ထင္မွတ္မိပါတယ္ဘုရား။ ဒီအျမင္ မွားသလား-မွန္သလားဆိုတာ တပည့္ေတာ္သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
အိအိ
စကၤာပူ
အေျဖ။ ။“လူတစ္ခု ပူမႈရယ္ကဆယ္ကုေဋ”လို႔အဆိုရွိတဲ့အတုိင္း လူေတြမွာ ေသာကအပူေတြ မ်ားလွတယ္ဆိုတာမွန္ပါတယ္။ ဒီေသာကအပူေတြမွ ကင္းရွင္းဖို႔ ၿငိမ္းေအးဖို႔ဆိုၿပီး ရဟန္း၀တ္ခါစတုန္းက ဆရာသမားထံမွာ သံသာရ၀ဋဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ လို႔ဆုိခဲ့ရသလို ဥလႅဳမၸတု မံဘေႏၱ စတာေတြလဲဆိုခဲ့ရပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က ရဟန္းျပဳလာတာဟာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုရဟန္းျပဳခဲ့ေပမဲ့ အာသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာမျဖစ္ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး အပူေတြမွ မကင္းေသးပါ။ ဒါျဖင့္ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာပူတဲ့အပူေတြက ဘယ္လိုအပူေတြလဲဆိုရင္ အိုေဘးနာေဘး ေသေဘးဆုိတဲ့ တကယ့္အပူေဘးေတြပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပါဋိလိပုတ္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္အာေသာကလက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ေျပာမယ္။
သံုးရာစုႏွစ္က သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ညီေတာ္တိႆက “ဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ငါ့အစ္ကိုေပးတဲ့ အစာေရစာေတြကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားၾကၿပီး ေကာင္းတဲ့အိပ္ရာေတြမွာ အိပ္ရတာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမွာပဲ” ဆုိၿပီး သူ႔အျမင္ကို အစ္ကိုျဖစ္တဲ့ သီရိဓမၼာေသာကမင္းအား ေျပာျပပါတယ္။ ထိုအခါ သီရိဓမၼာေသာကမင္းက စိတ္ဆိုးဟန္ျပဳကာ “ဟဲ့ တိႆ မင္းဒီေန႔ကစၿပီး ငါ့ရဲ႕ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ခံစားရမယ္၊ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္ရင္္ မင္းကို ငါကိုယ္ေတာ္တိုင္သတ္မယ္”လိ႔ုေျပာၿပီး မင္းစည္းစိမ္ကို ေပးလုိက္တယ္။
ထိုအခါ တိႆဟာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားရေပမဲ့ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္ရင္ ေသျခင္းတရားႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္မွာလ၊ဲ ဒီလိုနဲ႔ ခုႏွစ္ရက္သာကုန္သြားတယ္။ ခံစားခဲ့လုိက္ရတဲ့မင္းစည္းစိမ္ ဘယ္လိုေနမွန္းေတာင္မသိေတာ့။ ဒါနဲ႔ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔ေရာက္တဲ့အခါ မင္းႀကီးက “ဟဲ့ တိႆ ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ပိန္သြားလိုက္တာ ဘာျဖစ္တာတုန္း”လို႔ေမးတဲ့အခါ တိႆက “အရွင္မင္းႀကီးက သတ္မယ္ဆိုေတာ့ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ပါ့မလဲ”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္္။ မင္းႀကီးက “မွန္တယ္တိႆ..ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာေကာင္းတဲ့ဆြမ္း၊ ေကာင္းတဲ့ အိပ္ရာတို႔ကို သံုးစြဲေနရေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ဖို႔ ခဲရင္းလွပါတယ္”လို႔ ေသျခင္းတရားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ညီေတာ္တိႆကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ လူေတြအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ဇိမ္နဲ႔ေအးေအးေဆးေဆး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ေနရတယ္လို႔ ထင္ၾကေပလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ရဟန္းသာမေဏမ်ားဟာ အိုနာေသေဘးေတြကို သိျမင္ဆင္ျခင္ေတာ္မူၾကရ တယ္။ ဒီလို သံသရာ့ေဘးရတက္မေအးၾကတဲ့အတြက္ ေဘးလြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ကမၼ႒ာန္း နည္းလမ္းေေကာင္းမ်ားကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါတယ္။
ငယ္ရြယ္သူရဟန္းသာမေဏမ်ားက စြမ္းႏိူင္တယ္ဆုိရင္ စာေပမ်ားသင္အံက်က္မွတ္ေလ့လာၾကရတယ္။ တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္လာရင္လဲ ျပန္လည္ပို႔ခ်သင္ၾကားၾကရျပန္ပါတယ္။ ျပန္လည္ပို႔ခ်တဲ့ေနရာမွာလဲ လုိအပ္လာပါက ေ၀းလံေခါင္သီလွတဲ့ နယ္စပ္ေတာင္တန္းစတာေတြမွာ ဆင္းရဲစြာ သာသနာျပဳၾကရပါတယ္။ ၀ိနည္းဥပေဒဆိုတဲ့ေဘာင္အတြင္းေနရတဲ့အတြက္ ႀကိဳးတန္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရတာထက္ အေနခက္လွပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ရဟန္းမ်ားရဲ႕ဘ၀ ဇိမ္မက်ဘူးဆုိတာကို သိေစခ်င္တာပါပဲ။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
No comments:
Post a Comment