အေမး။ ။ ေလာကနီတိမွာ လာတာေတြအားလံုးကို အမွန္ခ်ည္းလို႔ ယူဆလို႔ရပါသလားဘုန္းဘုန္း။ ဥပမာ….ေလာကမွာ အတတ္သင္ျခင္း။ ဥစၥာရွာျခင္း။ ေတာင္တက္ျခင္း။ ေဒါသထြက္ျခင္း။ ကာမဂုဏ္ကို အလိုရွိျခင္းတို႔ကို ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္သာ ေဆာင္ရြက္ရမယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြကို ေျပာတာပါ။ တပည့္ေတာ္မသိတဲ့အတြက္ သိသေလာက္ ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါဘုရား။
ဖိုးသား။ စိန္ပီတာစဘတ္ၿမိဳ႕၊ ရုရွားဖက္ဒေရးရွင္း
အေျဖ။ ။ နီတိဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ညြန္ျပျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ေလာကနီတိ-ေလာကကိုညြန္ျပျခင္းလို႔ ဆိုလိုတာေပါ့၊ အမ်ဳိးေလးပါးရဲ႕ အက်ဳိးငွါေရးသားမယ္ဆိုၿပီး ေလာကနီတိက်မ္းကို စတုရဂၤဗလ အမတ္ႀကီးက ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီနီတိက်မ္းကို ပင္းယေခတ္ သကၠရာဇ္(၆၆၀)ခန္႔မွာ ေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒီေခတ္က မင္း၊ ပုဏၰား၊ ကုန္သြယ္၊ လယ္လုပ္ အမ်ဳိးေလးပါး ထင္ရွားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကနီတိ က်မ္းကို ေရးသားတဲ့ေနရာမွာ(ျဗဟၼဏ) ပုဏၰားတို႔ရဲ႕ က်မ္းစာမ်ားမွတခ်ဳိ႕ကို မလြဲသာဘဲ ထည့္ယူေရးသား ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပကိဏၰကက႑မွာ တခ်ဳိ႕ဂါထာေတြဟာ ျဗဟၼဏအယူအဆရွိတဲ့ ဂါထာေတြျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ဥပမာ.. သမၸဳဏၰရေကၡာ ျဗဟၼာ၀၊ အစၥဳရေကၡာ စ ဗိႆေဏာ။ တသၼာ ဟိ ေတ ပူဇယႏၱဳ ၊ သဒါ မာေနႏၱိ တံ နရံစတဲ့ ဂါထာလိုမ်ဳိးပါ။ အဓိပၸါယ္က ျဗဟၼာကသာ သင္ပုဏ္းကို ေစာင့္တယ္၊ ဗိႆႏိုးနတ္ကလည္း ကမၺေလြကို ေစာင့္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အတတ္သင္သူဟာ ဗိႆႏိုးကို ပူေဇာ္ၾကရမယ္စတဲ့ စကားေတြဟာ ျဗဟၼဏအယူ၀ါဒကလာေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါတယ္။ ၄င္းဂါထာမ်ား ေရးသားထားတဲ့ အခန္းဟာ ပကိဏၰက အခန္းျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ျခားက႑ေတြမွာေတာ့ ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ပါဠိေတာ္ထဲက မ်ားစြာေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ….“တဂရဥၥ ပလာေသန၊ ေယာ နေရာ ဥပနယွတိ”ဆိုတဲ့ ပ႑ိတအဆံုးက ဂါထာဟာ ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ (၂၄၁)ကဂါထာျဖစ္တယ္။ “သဗၺိေရ၀ သမာေသထ”ဆိုတဲ့ သုဇနက႑အခန္းက ဂါထာဟာ အသီတိနိပါတ္ မဟာသုတိေသာမဇာတ္က ဂါထာျဖစ္တယ္။
တစ္ျခားလည္း မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက ေလာကနီတိက်မ္းမွာ ဘုရားေဟာနဲ႔ ျဗဟၼဏ အယူတို႔ပါ ေရာေႏွာပါ၀င္ေနတာမို႔ တခ်ဳိ႕ဂါထာေတြကို ဗဟုသုတရရံုသာ မွတ္ယူသင့္တဲ့အျပင္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ မမွတ္ယူသင့္ပါ။ ယခုဖိုးသားေမးတဲ့အထဲမွာ ပါဠိလိုက “ သိေန သိပၸံ သိေန ဓနံ ၊ သိေန ပဗၺတ မာရုဟံ။ သိေန ကမႆ ေကာဓႆ ၊ ဣေမပဥၥ သိေန သိေန” ဆိုတာပါ။ ဒီဂါထာဟာ ေလာကလူသားမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိ/မရွိဆိုတာကို စဥ္းစားၾကရေအာင္ပါ။ ပညာတစ္ခုကို ျမန္ျမန္သင္ရင္ မတတ္တဲ့အျပင္ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ရင္ ေျဖးေျဖးသင္ယူရပါမယ္။ ေတာင္တက္တဲ့အခါ အျမန္တက္သြားရင္ မြန္းက်ပ္ၿပီး လိုတဲ့ခရီးမေရာက္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္တက္ရင္ ေျဖးေျဖးတက္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဒါသအထြက္ျမန္ရင္ အမွားပါၿပီး မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသအထြက္ ေႏွးရတယ္။ ကာမဂုဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဆင္းကာမဂုဏ္ေတြ၊ ဥပမာ TVကို တစ္ေန႔လံုး ထိုင္ၾကည့္ရင္ ဘာအက်ဳိးမွ မျဖစ္ထြန္းတဲ့အျပင္ အခန္႔မသင့္ရင္ က်န္းမာေရးေတာင္ ထိခိုက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကို တအားမၾကည့္ဘဲ ေျဖးေျဖးျခင္း ၾကည့္ရမယ္လို႔ဆိုတယ္။
ထို႔အတူ အသံ၊အနံ႔၊ အရသာ၊အထိအေတြ႕စတာေတြကိုလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း အလိုရွိရမယ္လို႔ဆိုတာဟာ သဘာ၀က်တဲ့အတြက္လက္ခံရမွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေျပာလိုတာက ေထရ၀ါဒရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ ေလာကနီတိက်မ္းလာ အယူအဆတခ်ဳိ႕ဟာ မွားယြင္းေနတဲ့အတြက္ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ ယူဆမရနိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားေပး လိုက္ရပါတယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
ဖိုးသား။ စိန္ပီတာစဘတ္ၿမိဳ႕၊ ရုရွားဖက္ဒေရးရွင္း
အေျဖ။ ။ နီတိဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ညြန္ျပျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ေလာကနီတိ-ေလာကကိုညြန္ျပျခင္းလို႔ ဆိုလိုတာေပါ့၊ အမ်ဳိးေလးပါးရဲ႕ အက်ဳိးငွါေရးသားမယ္ဆိုၿပီး ေလာကနီတိက်မ္းကို စတုရဂၤဗလ အမတ္ႀကီးက ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီနီတိက်မ္းကို ပင္းယေခတ္ သကၠရာဇ္(၆၆၀)ခန္႔မွာ ေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒီေခတ္က မင္း၊ ပုဏၰား၊ ကုန္သြယ္၊ လယ္လုပ္ အမ်ဳိးေလးပါး ထင္ရွားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကနီတိ က်မ္းကို ေရးသားတဲ့ေနရာမွာ(ျဗဟၼဏ) ပုဏၰားတို႔ရဲ႕ က်မ္းစာမ်ားမွတခ်ဳိ႕ကို မလြဲသာဘဲ ထည့္ယူေရးသား ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပကိဏၰကက႑မွာ တခ်ဳိ႕ဂါထာေတြဟာ ျဗဟၼဏအယူအဆရွိတဲ့ ဂါထာေတြျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ဥပမာ.. သမၸဳဏၰရေကၡာ ျဗဟၼာ၀၊ အစၥဳရေကၡာ စ ဗိႆေဏာ။ တသၼာ ဟိ ေတ ပူဇယႏၱဳ ၊ သဒါ မာေနႏၱိ တံ နရံစတဲ့ ဂါထာလိုမ်ဳိးပါ။ အဓိပၸါယ္က ျဗဟၼာကသာ သင္ပုဏ္းကို ေစာင့္တယ္၊ ဗိႆႏိုးနတ္ကလည္း ကမၺေလြကို ေစာင့္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အတတ္သင္သူဟာ ဗိႆႏိုးကို ပူေဇာ္ၾကရမယ္စတဲ့ စကားေတြဟာ ျဗဟၼဏအယူ၀ါဒကလာေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါတယ္။ ၄င္းဂါထာမ်ား ေရးသားထားတဲ့ အခန္းဟာ ပကိဏၰက အခန္းျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ျခားက႑ေတြမွာေတာ့ ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ပါဠိေတာ္ထဲက မ်ားစြာေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ….“တဂရဥၥ ပလာေသန၊ ေယာ နေရာ ဥပနယွတိ”ဆိုတဲ့ ပ႑ိတအဆံုးက ဂါထာဟာ ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ (၂၄၁)ကဂါထာျဖစ္တယ္။ “သဗၺိေရ၀ သမာေသထ”ဆိုတဲ့ သုဇနက႑အခန္းက ဂါထာဟာ အသီတိနိပါတ္ မဟာသုတိေသာမဇာတ္က ဂါထာျဖစ္တယ္။
တစ္ျခားလည္း မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက ေလာကနီတိက်မ္းမွာ ဘုရားေဟာနဲ႔ ျဗဟၼဏ အယူတို႔ပါ ေရာေႏွာပါ၀င္ေနတာမို႔ တခ်ဳိ႕ဂါထာေတြကို ဗဟုသုတရရံုသာ မွတ္ယူသင့္တဲ့အျပင္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ မမွတ္ယူသင့္ပါ။ ယခုဖိုးသားေမးတဲ့အထဲမွာ ပါဠိလိုက “ သိေန သိပၸံ သိေန ဓနံ ၊ သိေန ပဗၺတ မာရုဟံ။ သိေန ကမႆ ေကာဓႆ ၊ ဣေမပဥၥ သိေန သိေန” ဆိုတာပါ။ ဒီဂါထာဟာ ေလာကလူသားမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိ/မရွိဆိုတာကို စဥ္းစားၾကရေအာင္ပါ။ ပညာတစ္ခုကို ျမန္ျမန္သင္ရင္ မတတ္တဲ့အျပင္ မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ရင္ ေျဖးေျဖးသင္ယူရပါမယ္။ ေတာင္တက္တဲ့အခါ အျမန္တက္သြားရင္ မြန္းက်ပ္ၿပီး လိုတဲ့ခရီးမေရာက္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္တက္ရင္ ေျဖးေျဖးတက္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဒါသအထြက္ျမန္ရင္ အမွားပါၿပီး မျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသအထြက္ ေႏွးရတယ္။ ကာမဂုဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဆင္းကာမဂုဏ္ေတြ၊ ဥပမာ TVကို တစ္ေန႔လံုး ထိုင္ၾကည့္ရင္ ဘာအက်ဳိးမွ မျဖစ္ထြန္းတဲ့အျပင္ အခန္႔မသင့္ရင္ က်န္းမာေရးေတာင္ ထိခိုက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကို တအားမၾကည့္ဘဲ ေျဖးေျဖးျခင္း ၾကည့္ရမယ္လို႔ဆိုတယ္။
ထို႔အတူ အသံ၊အနံ႔၊ အရသာ၊အထိအေတြ႕စတာေတြကိုလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း အလိုရွိရမယ္လို႔ဆိုတာဟာ သဘာ၀က်တဲ့အတြက္လက္ခံရမွာပါ။ ေနာက္ဆံုးေျပာလိုတာက ေထရ၀ါဒရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ ေလာကနီတိက်မ္းလာ အယူအဆတခ်ဳိ႕ဟာ မွားယြင္းေနတဲ့အတြက္ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ ယူဆမရနိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားေပး လိုက္ရပါတယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
No comments:
Post a Comment