ကမၻာမွာေပၚမွာ က်င္လည္က်က္စားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါအသီးသီးဟာ မိမိတုိ႔ အမွန္တရားကုိ မသိေသးတဲ့အခါက်ေတာ့ အမွားေတြကုိပဲ အဟုတ္မွတ္ေနၿပီး အဲဒီအမွားေတြ ျပဳလုပ္က်င္လည္ က်က္စားေနရတာကုိပဲ ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ဟာက အမွန္အမွားဆုိတာကုိ ခြဲျခားေ၀ဖန္ ႏုိင္စြမ္း မရွိေသးရင္ မိမိမွန္တယ္ထင္တဲ့အရာကုိ အထင္ႀကီး အဟုတ္မွတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ မိမိတုိ႔က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ားစြာကလည္း အမွန္တကယ္တည္ရွိတဲ့အရာမ်ားကုိ ခြဲျခားေ၀ဖန္ သိျမင္ႏုိင္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကေတာ့ ယခုဘ၀မွာလည္း မသိျမင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာေတာ့ ေလာကရွိအမွန္တရားကုိ သိျမင္ေအာင္လုပ္ၿပီး မဟုတ္တဲ့အရာေတြကုိ အဟုတ္ မွတ္ျခင္းမွ ကင္းေ၀းေအာင္လုပ္ဖုိ႔ လုိေနပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ အမွန္တကယ္အရွိတရားကုိေျပာပါဆုိရင္ ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲ့သေဘာ တရားေလးနဲ႔ အာရံုသိတတ္တဲ့သေဘာတရားေလးသာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳး လံုးဟာ အထည္ကုိယ္ျဒပ္ မႈန္း၀ါး၀ါးေလးေတာင္ မရွိဘဲနဲ႔ သေဘာမွ်ေလးရွိရံုသာ ရွိတာပါ။ ဥပမာ-ပင္လယ္ထဲမွာ ေရျမဳစ္ႀကီးတစ္ခုကုိ အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေရခဲတုံုးႀကီးလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ေရျမဳစ္ျဖစ္ေနမွန္းသိၿပီး ကုိင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အထည္ကုိယ္ျဒပ္ အေနနဲ႔ ကုိင္ျပလုိ႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ အနီးကပ္ကိုင္ၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ ေရခဲတံုးမဟုတ္ဘူး။ ေရျမဳစ္ပဲျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိပါမယ္။ ဒါကုိ အေ၀းကေန လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူအားလံုးကေတာ့ ဒါဟာ ေရျမဳစ္မဟုတ္ဘူး ေရခဲတုံုးပဲလုိ႔ မိမိကုိယ္တုိင္ အနီးကပ္ကုိင္မၾကည့္ခင္က ထင္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒါကုိ မိမိတစ္ေယာက္ တည္းသာ အနီးကပ္ကိုင္ၾကည့္တဲ့အတြက္ ေရခဲတုံုးမဟုတ္ ေရျမဳစ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာသိေပမဲ့ သူမ်ား ယံုၾကည္ေအာင္ ေရျမဳစ္ျဖစ္ေၾကာင္း အထည္ကုိယ္ျဒပ္အေနနဲ႔ လက္ဆုတ္လက္ကုိင္ မျပႏုိင္လုိ႔ အမ်ားက မိမိေျပာတာကုိ မယံုၾကည္ဘဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိပါပဲ မိမိတုိ႔က ၀ိပႆနာမပြားမ်ားလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ပြားမ်ားမႈအားနည္းေနလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ပါရမီအားနည္းေန လုိ႔ျဖစ္ေစ ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာ၊ ေလာကႀကီးထဲမွာ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့အရာကုိ မျမင္ေသးေတာ့ သိျမင္ခဲ့ၾကတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕စကားကုိ မယံုၾကည္ဘဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္ဟာကအမွန္ဆုိတာကုိ မသိဘဲျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အရိယာျဖစ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ ဒီသေဘာ တရားေတြကုိ သိျမင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း ေတြက ရုပ္နာမ္ဆုိတာ မၿမဲဘူး၊ ဘယ္အရာမွ တပ္မက္ခ်င္စရာ၊ စြဲလမ္းခ်င္စရာမရွိဘူးလုိ႔ေျပာလည္း မိမိက ၀ိပႆနာဉာဏ္မရွိေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ေရျမဳစ္ကုိ ေရခဲတံုးပဲလုိ႔ထင္ေနတဲ့ အတြက္ အရာအားလံုးကုိ တပ္မက္စိတ္နဲ႔ မုိက္ၿပီးရင္း မုိက္ေနဦးမွာပါ။
အရိယာျဖစ္တဲ့လူေတြက ေရျမဳစ္ဆုိတာကုိ အနီးကပ္ၾကည့္တဲ့လူနဲ႔တူၿပီး ေလာကရွိ ကာမဂုဏ္ အာရံုမ်ားကုိ ေရျမဳစ္လုိပဲ အထည္ကုိယ္ျဒပ္အေနနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ထားကာ တကယ္တမ္း တပ္မက္ခ်င္စရာ၊ ၿမဲၿမံတဲ့အရာ မရွိဘူးဆုိတာကုိ သိၾကပါတယ္။ အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အေ၀းကေနပဲ ေရျမဳစ္ကုိ ေရခဲတံုးလုိ႔ ထင္ျမင္ကာ ေလာကႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ ကာမဂုဏ္အာရံုမ်ားကုိ တပ္မက္ခ်င္ စရာ၊ စြဲလမ္းခ်င္စရာေတြထင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
တခ်ိဳ႕က ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ တပ္မက္ခ်င္စရာမရွိျခင္းသေဘာေတြကုိ သိေတာ့ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အမွန္တကယ္ထုိးထြင္းၿပီး အၿမဲတမ္းသိေနေအာင္ လုပ္ရမဲ့ဟာကုိ အေပၚယံသညာသိနဲ႔ပဲသိၿပီး ေရွ႕မဆက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။ အၿမဲတမ္းထုိးထြင္းၿပီး သိေနဖုိ႔ရန္အတြက္ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ေဖာက္ျပန္မတည္ၿမဲမႈေတြကုိ မိမိသႏၱာန္မွာ အၿမဲစြဲေနေအာင္ျပဳလုပ္ ကာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကင္းေအာင္ အျပတ္ရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈ၊ မတည္ၿမဲမႈ၊ တပ္မက္ခ်င္စရာမရွိမႈေတြကုိ ခဏတာသိၿပီး ခဏတာပယ္သတ္ႏုိင္တဲ့ သညာသိ၊ သိရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။
ဒါျပင္ မိမိသႏၱာန္မွာ အၿမဲလုိလုိ သိေနတယ္ထင္ၿပီး ကိေလသာအာရံုမ်ား ခဏတာပယ္သတ္ႏုိင္တာကုိ ကိေလသာေတြ အကုန္ကင္စင္ေနတယ္လုိ႔လည္း ထင္မေနပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး မိမိသႏၱာန္မွာ ဘယ္လုိကိေလသာအာရံုေတြနဲ႔ပဲ တုိက္ဆုိက္မႈေတြျဖစ္ပါေစ ကိေလသာထၾကြမႈမျဖစ္ေတာ့ဘဲ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကုိ အမွန္တကယ္သိျမင္တဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။
ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မတည္ၿမဲမႈ၊ ေလာကရွိ သေဘာသဘာ၀ အမွန္တရားမ်ားကုိ ခဏတာေတာ့ သိတတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ-တရားထုိင္စဥ္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ သြန္သင္းမႈကုိလုိက္နာၿပီး က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အဲဒီလုိ က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခဏတာ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ မၿမဲမႈ၊ ေလာကရွိအမွန္တရားမ်ားကုိ သိျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏတာပဲ သိျမင္ၿပီး ေရွ႕မဆက္တဲ့အတြက္ ကိေလသာေလွ်ာ့နည္းမႈပဲျဖစ္ကာ နည္းနည္းျဖစ္ေစ၊ တစ္၀က္ေလာက္ျဖစ္ေစ ကုန္မသြားဘူး။ အဲဒီလုိ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕သေဘာ၊ ေလာကရွိအမွန္တရားကုိ သညာသိနဲ႔သိရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကိေလသာေလွ်ာ့ပါးမႈပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ မေကာင္းမႈ မလုပ္ဘူးလားဆုိေတာ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လုိ႔ မရေသးတဲ့ပုထုဇဥ္ပဲရွိေသးလုိ႔ စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး။ အဲဒီလုိပါပဲ စာေရးသူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ သညာသိေလာက္ပဲ လုပ္တတ္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္မလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ အက်ိဳးရရွိမႈ နည္းေနၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဲဒီလုိ သညာသိကုိသိေအာင္ မလုပ္ၾကတဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိေသးလုိ႔ စိတ္မေကာင္းမ်ား စြာ ျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ဒီဘ၀မွာ အရိယာမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ဘ၀မွာေတာ့ အရိယာျဖစ္ေအာင္ နည္းနည္းခ်င္း က်င့္ႀကံေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
တစ္ခါ စ်ာန္နဲ႔ေကာင္းကင္ကုိပ်ံသန္းႏုိင္ၾကတဲ့ ရေသ့စတဲ့ သူေတာ္စင္မ်ားကလည္း ကိေလသာအာရံုမ်ားကုိ ခဏတာၿငိမ္းေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းသတ္ထားျခင္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ ကိေလသာမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္မႈျဖစ္လာရင္ နဂုိရွိရင္း စ်ာန္မ်ားပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါတယ္။ ကိေလသာမွန္သမွ် အၿပီးသတ္ပယ္သတ္ထားတဲ့ ဘုရားရဟႏၱာစတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ကိေလသာ ထၾကြမႈမျဖစ္ဘဲ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အမွန္ကုိ သိျမင္ၾကပါတယ္။
အပိုင္း(၂)ကုိ ဆက္လက္တင္ျပေပးပါမယ္။
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ အမွန္တကယ္အရွိတရားကုိေျပာပါဆုိရင္ ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲ့သေဘာ တရားေလးနဲ႔ အာရံုသိတတ္တဲ့သေဘာတရားေလးသာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳး လံုးဟာ အထည္ကုိယ္ျဒပ္ မႈန္း၀ါး၀ါးေလးေတာင္ မရွိဘဲနဲ႔ သေဘာမွ်ေလးရွိရံုသာ ရွိတာပါ။ ဥပမာ-ပင္လယ္ထဲမွာ ေရျမဳစ္ႀကီးတစ္ခုကုိ အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေရခဲတုံုးႀကီးလုိ႔ ထင္ရပါတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ေရျမဳစ္ျဖစ္ေနမွန္းသိၿပီး ကုိင္ၾကည့္ေတာ့လည္း အထည္ကုိယ္ျဒပ္ အေနနဲ႔ ကုိင္ျပလုိ႔မရဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္းသာ အနီးကပ္ကိုင္ၾကည့္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ ေရခဲတံုးမဟုတ္ဘူး။ ေရျမဳစ္ပဲျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိပါမယ္။ ဒါကုိ အေ၀းကေန လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူအားလံုးကေတာ့ ဒါဟာ ေရျမဳစ္မဟုတ္ဘူး ေရခဲတုံုးပဲလုိ႔ မိမိကုိယ္တုိင္ အနီးကပ္ကုိင္မၾကည့္ခင္က ထင္ေနတဲ့အတုိင္းပဲ ယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒါကုိ မိမိတစ္ေယာက္ တည္းသာ အနီးကပ္ကိုင္ၾကည့္တဲ့အတြက္ ေရခဲတုံုးမဟုတ္ ေရျမဳစ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာသိေပမဲ့ သူမ်ား ယံုၾကည္ေအာင္ ေရျမဳစ္ျဖစ္ေၾကာင္း အထည္ကုိယ္ျဒပ္အေနနဲ႔ လက္ဆုတ္လက္ကုိင္ မျပႏုိင္လုိ႔ အမ်ားက မိမိေျပာတာကုိ မယံုၾကည္ဘဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလုိပါပဲ မိမိတုိ႔က ၀ိပႆနာမပြားမ်ားလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ပြားမ်ားမႈအားနည္းေနလုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ပါရမီအားနည္းေန လုိ႔ျဖစ္ေစ ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာ၊ ေလာကႀကီးထဲမွာ အမွန္တကယ္ရွိတဲ့အရာကုိ မျမင္ေသးေတာ့ သိျမင္ခဲ့ၾကတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕စကားကုိ မယံုၾကည္ဘဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္ဟာကအမွန္ဆုိတာကုိ မသိဘဲျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အရိယာျဖစ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ ဒီသေဘာ တရားေတြကုိ သိျမင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း ေတြက ရုပ္နာမ္ဆုိတာ မၿမဲဘူး၊ ဘယ္အရာမွ တပ္မက္ခ်င္စရာ၊ စြဲလမ္းခ်င္စရာမရွိဘူးလုိ႔ေျပာလည္း မိမိက ၀ိပႆနာဉာဏ္မရွိေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ေရျမဳစ္ကုိ ေရခဲတံုးပဲလုိ႔ထင္ေနတဲ့ အတြက္ အရာအားလံုးကုိ တပ္မက္စိတ္နဲ႔ မုိက္ၿပီးရင္း မုိက္ေနဦးမွာပါ။
အရိယာျဖစ္တဲ့လူေတြက ေရျမဳစ္ဆုိတာကုိ အနီးကပ္ၾကည့္တဲ့လူနဲ႔တူၿပီး ေလာကရွိ ကာမဂုဏ္ အာရံုမ်ားကုိ ေရျမဳစ္လုိပဲ အထည္ကုိယ္ျဒပ္အေနနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ထားကာ တကယ္တမ္း တပ္မက္ခ်င္စရာ၊ ၿမဲၿမံတဲ့အရာ မရွိဘူးဆုိတာကုိ သိၾကပါတယ္။ အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ အေ၀းကေနပဲ ေရျမဳစ္ကုိ ေရခဲတံုးလုိ႔ ထင္ျမင္ကာ ေလာကႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ ကာမဂုဏ္အာရံုမ်ားကုိ တပ္မက္ခ်င္ စရာ၊ စြဲလမ္းခ်င္စရာေတြထင္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
တခ်ိဳ႕က ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ တပ္မက္ခ်င္စရာမရွိျခင္းသေဘာေတြကုိ သိေတာ့ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သိတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အမွန္တကယ္ထုိးထြင္းၿပီး အၿမဲတမ္းသိေနေအာင္ လုပ္ရမဲ့ဟာကုိ အေပၚယံသညာသိနဲ႔ပဲသိၿပီး ေရွ႕မဆက္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။ အၿမဲတမ္းထုိးထြင္းၿပီး သိေနဖုိ႔ရန္အတြက္ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ေဖာက္ျပန္မတည္ၿမဲမႈေတြကုိ မိမိသႏၱာန္မွာ အၿမဲစြဲေနေအာင္ျပဳလုပ္ ကာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကင္းေအာင္ အျပတ္ရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မႈ၊ မတည္ၿမဲမႈ၊ တပ္မက္ခ်င္စရာမရွိမႈေတြကုိ ခဏတာသိၿပီး ခဏတာပယ္သတ္ႏုိင္တဲ့ သညာသိ၊ သိရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။
ဒါျပင္ မိမိသႏၱာန္မွာ အၿမဲလုိလုိ သိေနတယ္ထင္ၿပီး ကိေလသာအာရံုမ်ား ခဏတာပယ္သတ္ႏုိင္တာကုိ ကိေလသာေတြ အကုန္ကင္စင္ေနတယ္လုိ႔လည္း ထင္မေနပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး မိမိသႏၱာန္မွာ ဘယ္လုိကိေလသာအာရံုေတြနဲ႔ပဲ တုိက္ဆုိက္မႈေတြျဖစ္ပါေစ ကိေလသာထၾကြမႈမျဖစ္ေတာ့ဘဲ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကုိ အမွန္တကယ္သိျမင္တဲ့ အရိယာပုဂၢိဳလ္ အဆင့္ထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။
ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္မတည္ၿမဲမႈ၊ ေလာကရွိ သေဘာသဘာ၀ အမွန္တရားမ်ားကုိ ခဏတာေတာ့ သိတတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာ-တရားထုိင္စဥ္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ သြန္သင္းမႈကုိလုိက္နာၿပီး က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ အဲဒီလုိ က်င့္ႀကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခဏတာ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ မၿမဲမႈ၊ ေလာကရွိအမွန္တရားမ်ားကုိ သိျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏတာပဲ သိျမင္ၿပီး ေရွ႕မဆက္တဲ့အတြက္ ကိေလသာေလွ်ာ့နည္းမႈပဲျဖစ္ကာ နည္းနည္းျဖစ္ေစ၊ တစ္၀က္ေလာက္ျဖစ္ေစ ကုန္မသြားဘူး။ အဲဒီလုိ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕သေဘာ၊ ေလာကရွိအမွန္တရားကုိ သညာသိနဲ႔သိရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ကိေလသာေလွ်ာ့ပါးမႈပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ မေကာင္းမႈ မလုပ္ဘူးလားဆုိေတာ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်လုိ႔ မရေသးတဲ့ပုထုဇဥ္ပဲရွိေသးလုိ႔ စိတ္မခ်ရေသးပါဘူး။ အဲဒီလုိပါပဲ စာေရးသူတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ သညာသိေလာက္ပဲ လုပ္တတ္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္မလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ အက်ိဳးရရွိမႈ နည္းေနၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အဲဒီလုိ သညာသိကုိသိေအာင္ မလုပ္ၾကတဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိေသးလုိ႔ စိတ္မေကာင္းမ်ား စြာ ျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ဒီဘ၀မွာ အရိယာမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ေနာက္ဘ၀မွာေတာ့ အရိယာျဖစ္ေအာင္ နည္းနည္းခ်င္း က်င့္ႀကံေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
တစ္ခါ စ်ာန္နဲ႔ေကာင္းကင္ကုိပ်ံသန္းႏုိင္ၾကတဲ့ ရေသ့စတဲ့ သူေတာ္စင္မ်ားကလည္း ကိေလသာအာရံုမ်ားကုိ ခဏတာၿငိမ္းေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းသတ္ထားျခင္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ ကိေလသာမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္မႈျဖစ္လာရင္ နဂုိရွိရင္း စ်ာန္မ်ားပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါတယ္။ ကိေလသာမွန္သမွ် အၿပီးသတ္ပယ္သတ္ထားတဲ့ ဘုရားရဟႏၱာစတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ေစ ကိေလသာ ထၾကြမႈမျဖစ္ဘဲ ရုပ္နာမ္တုိ႔ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အမွန္ကုိ သိျမင္ၾကပါတယ္။
အပိုင္း(၂)ကုိ ဆက္လက္တင္ျပေပးပါမယ္။
No comments:
Post a Comment