ေတြးမိေတြးရာေလးပါ

ဦးဇင္း သီရိလကၤာႏုိင္ငံတြင္ ေနထုိင္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တစ္ပါး၊ ကေမၺာဒီယားတစ္ပါး၊ သီရိလကၤာ(၂)ပါး အားလံုးေပါင္း (၅)ပါးေနၾကတယ္။ ဒီေန႔(16.10.2011) မွာ ကေမၺာဒီယားဦးဇင္းတစ္ပါးက သူစပြန္ဆာအလွဴရွင္ေတြကေန ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းခုိင္းလုိ႔ဆုိၿပီး ေက်ာင္းရွိသံဃာႏွင့္သူတုိ႔ ကေမၺာဒီယားသံဃာေတြကုိ ဦးဇင္းေနတဲ့ ကုလားေက်ာင္းမွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴပါတယ္။ ဒါျပင္ တစ္ပါးကုိ ၀တၳဳေငြရူပီး(၁၀၀၀) ျမန္မာေငြဆုိတစ္ေသာင္းေပါ့။ အဲဒီလည္း လွဴဒါန္းပါတယ္။


ထူးျခားတာက အစားအေသာက္ပါ။ သီရိလကၤာ၊ ကေမၺာဒီယားအစားေသာက္ေတြက ဆီမပါ၊ ဆားမပါတာ မ်ားတယ္။ ကေမၺာဒီယားအစားေသာက္က ထုိင္းအစားေသာက္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ၀က္သား၊ ၾကက္သားစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဟင္းခ်ိဳလုပ္သည္ျဖစ္ေစ ဆီတုိ႔၊ ဆားတုိ႔ မပါဘူး။ အင္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေတာ့လည္း ၀ုိင္းလုပ္ရင္း ၀ုိင္းစားရင္းနဲ႔ အစားေသာက္ဗဟုသုတလည္း ရ၊ ဟင္းခ်က္နည္းလည္း သိရတာေပါ့။

ဒါျပင္ အလွဴရွင္ရဟန္းႏွင့္သူ႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြအတြက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ကေမၺာဒီယား၊ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာသံဃာ(၄)မ်ိဳးရဲ႕ အသံထြက္ေတြနဲ႔ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပုိ႔ေတြ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ သီရိလကၤာနဲ႔ျမန္မာက ပါဠိအသံထြက္ျခင္း နည္းနည္းခပ္ဆင္ဆင္ရွိတယ္။ ကေမၺာဒီယားနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အသံထြက္ကေတာ့ သိပ္မတူသလုိပဲ။ ကိုယ္ရတဲ့ပရိတ္ရြတ္တာကုိေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးအာရံုျပဳ လုိက္ဆုိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္း ၾကားမႈမ၀ေသးလုိ႔ပါ။ ၾကားပါမ်ားရင္ေတာ့ နားယဥ္လာမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပရိတ္ရြတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ညီညီညာညာေလး ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ဦးဇင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိတယ္။ ေအာ္-ဘယ္လုိပဲစကားခ်င္းမတူပါေစ၊ ျမတ္ဗုဒၶစကားေတြကုိ ရြတ္ဆုိတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအသံပဲပါလားလုိ႔ ေတြးမိၿပီး ၀မ္းသာမႈျဖစ္မိတာပါ။

အဲဒီလုိေတြးရင္းနဲ႔ ငါလည္း ငါနဲ႔သိတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဒီလုိထူးျခားတဲ့ ကုသိုလ္ေလးေတြ၊ အျမင္အာရံု၊ အသံအာရံုထူးဆန္းေလးေတြ ေတြ႕ရျမင္ရၾကားရေအာင္ တစ္ေန႔ဆြမ္းကပ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ပုိက္ဆံရွိလာ ရင္ေတာ့ ျမန္မာေက်ာင္းမွာေရာ၊ ကုလားေက်ာင္းမွာပါ ဆြမ္းကပ္ဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးအႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုိက္ဆံကလည္း ေက်ာင္းေၾကးနဲ႔ သံုးစရိတ္ေတာင္ မေလာက္မငွျဖစ္ေနေတာ့လည္း အသာေလးၿငိမ္ေနရတယ္ေလ။ ကုိယ္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ ကုိယ္ကုိကုိယ္ပဲ ဒုကၡေပးၿပီး ျဖစ္သလုိေန ျဖစ္သလုိစားေနလုိက္တာေပါ့။ ကုိယ္ကေတာ့ တကယ္ဆြမ္းကပ္ခ်င္တာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ခုလုိ စာသင္ရန္လာေရာက္ၾကတဲ့ သံဃာေတြဆုိတာ အစားေသာက္ကလည္း မိမိကုိေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ အလွဴရွင္မ်ားေပၚမွာမူတည္ၿပီး မရွိရင္မရွိသလုိ စားေသာက္ေနထုိင္ရတဲ့ ဘ၀မုိ႔ေလ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ခုလုိ ရွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လွဴဒါန္းရတာက ကာလဒါနလည္းျဖစ္သလုိ လုိအပ္ေနတဲ့ခ်ိန္မွာ လွဴဒါန္းရျခင္းေၾကာင့္ စားသံုးသူ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မွာလည္း တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ အားရပါးရ စားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အလွဴရွင္လည္း ၀မ္းသာအားရျဖစ္ရၿပီး ေကာင္းက်ိဳးမ်ားမွာမုိ႔ပါ။

ဦးဇင္း တစ္ခါတေလ ေတြးမိတယ္။ ဘုန္းကံႀကီးမားေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ေငြ(၁၀)သိန္းလွဴတာနဲ႔ ရွားပါးတဲ့အခ်ိန္ ေငြ(၁)သိန္းလွဴတာ ဘယ္ဟာက ပုိအက်ိဳးမ်ားမလဲလုိ႔။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ အလွဴခံလုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လွဴဒါန္းျဖစ္လုိ႔ ကာလဒါနျဖစ္သလုိ အလွဴခံဟာလည္း တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ရလုိက္တဲ့အတြက္ ပုိၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာမွာပါ။ ဦးဇင္းေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္လုိ႔ ေပါမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ မွာ ေငြမ်ားစြာလာေရာက္လွဴဒါန္းပါက ၀မ္းသာမႈေတာ့ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္တဲ့ခ်ိန္ဆုိ သူ႔ဟာသူနဲ႔ အဆင္ေျပေနမွာမုိ႔ တကယ္ရွားပါးစြာ လုိအပ္မႈမရွိလွတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာမႈဟာ ရွားပါးခ်ိန္ရတာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အတူ အလွဴရွင္အတြက္လည္း ေငြမ်ားစြာလွဴေပမဲ့ ရွားပါးခ်ိန္မွာ ေငြနည္းနည္းလွဴတာေလာက္ အက်ိဳးေပးမ်ားလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္မ်ား ေျပာတဲ့စကားသံကုိ ဦးဇင္းခဏခဏ ၾကားဖူးပါတယ္။ ငါတုိ႔ကုိ ပညာသင္စဥ္က ရွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဟင္းေကာင္းေတြ လာမလွဴၾကဘူးတဲ့။ ခုအသက္ႀကီးလုိ႔ မစားႏုိင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ဟင္းေကာင္းေတြ လာလာလွဴၾကတယ္။ ခုမွလွဴေတာ့ ငါတုိ႔က အသက္ႀကီးေနလုိ႔ ဘယ္စားႏုိင္မလဲတဲ့။ ငါတုိ႔က မစားႏုိင္ေတာ့ လွဴဒါန္းသူေတြ ဘယ္၀မ္းသာမႈျဖစ္မလဲတဲ့ေလ။ အင္း ဒါဟာလည္း တကယ္သဘာ၀က်တဲ့အရာမုိ႔ သင္ခန္းစာယူသင့္တဲ့အရာပါ။

အင္း ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ အဲဒီက ကုိယ္ေတြးတဲ့အေတြးကုိ သူမ်ားကုိေျပာမိသလုိ ျဖစ္သြားၿပီ။ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ။ ေျပာမဲ့ေျပာေတာ့ အကုန္ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ခုေတာ့ က်မ္းအတြက္ စာေရးစရာရွိေသးလုိ႔ ဒီေလာက္ပဲ နားလုိက္ဦးမယ္။ ေနာက္မွ ကိုယ္အေတြးေလးေတြ ဆက္ေျပာေပးပါေတာ့မယ္ေလ။