ဦးဇင္းတုိ႔ သီရိလကၤာမွာ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကုိ တင္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ ေနထုိင္ေနတဲ့ သီရိလကၤာႏုိင္ငံလူမ်ိဳးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္ေန႔စဥ္သံုးစကား လူတုိင္းနီးပါး ေျပာတတ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံကလူေတြ အဂၤလိပ္စကားကုိ သင္ယူစရာမလုိဘဲ အမ်ားသူငွာနားလည္ေအာင္ ဘာလုိမ်ား ေျပာတတ္သလဲလုိ႔ ေလ့လာစဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ဒီႏုိင္ငံမွာ တျခားႏုိင္ငံျခားသားမ်ား ေန႔စဥ္လုိလုိလာေရာက္သူမ်ားရွိသလုိ ေနထုိင္ၾကတဲ့လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔လူမ်ိဳးမ်ားဟာ အနည္းနဲ႔အမ်ား အဂၤလိပ္စကားကုိ ေျပာဆုိေနရတဲ့အတြက္ ေျပာရင္းဆုိရင္း တတ္သြားၾကတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
သူတုိ႔ေျပာတဲ့စကားကုိ လုိက္လံစစ္ေဆးၾကည့္ရင္ ေျပာနည္းမမွန္သလုိ အဂၤလိပ္စာေရးနည္းနဲ႔လည္း မကုိက္ညီတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔စကားကုိ တျခားႏုိင္ငံျခားသားမ်ား နားလည္ေအာင္ေတာ့ ေျပာတတ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ-စာေရးသူတုိ႔က ကုလားတစ္ေယာက္အား ပစၥည္းတစ္ခု၀ယ္ခုိင္းတဲ့အခါ ေစ်းမ်ားလွခ်ည္းလားလုိ႔ ေစာဒကတက္ခဲ့ပါက ပညာမတတ္တဲ့ ကုလားေတြကေတာင္ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ဒီလုိျပန္ေျပာတတ္တာက you don’t believe you go.လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
စာေရးသူလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေအာ္-ငါတုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္နဲ ႔ေတြ႕လုိ႔ စကားေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၀န္းေလးေနတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတတ္ဖုိ႔ကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြေတာင္ မေျပာတတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ စကားေျပာမရဲတာရယ္၊ အေလ့အက်င့္မရွိတာရယ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မ်ားတာရယ္ေၾကာင့္ ပါ။ တကယ္ဆုိ မိမိတုိ႔ေလးငါးတန္းေလာက္က သင္ထားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေလာက္နဲ႔ကုိ ေတာ္ရံုကေတာ့ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖုိ႔အဆင့္အတန္းရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္ပါအေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္ျခင္း၊ လူေတာမတုိးျခင္းမ်ား ျဖစ္ေနရတာပါ။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြဆုိ ပညာမသင္ခဲ့ရတဲ့လူေတြေတာင္ အဂၤလိပ္လုိ အမ်ားနားလည္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ရွိတာေၾကာင့္ ေျပာဆုိတတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္တမ္း အဂၤလိပ္လုိ ဆက္တုိက္ေျပာတတ္ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ စာသင္ၾကရတဲ့အခါမွသာ မိမိတုိ႔နားနဲ႔ သူတုိ႔အသံထြက္ကုိ မယဥ္ပါးေသးတာေၾကာင့္ နားလည္မႈနည္းတာပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာသင္ပါမ်ားလာရင္ေတာ့ နားယဥ္ၿပီး နားလည္လာပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ စာေရးသူေပးခ်င္တဲ့ အႀကံဉာဏ္က အမိျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စတာေတြကုိ စိတ္ထဲမွာမထားဘဲ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာရတဲ့အခါမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ေျပာဆုိေပးၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါမွလည္း မိမိတုိ႔သင္ထားခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာမ်ားဟာ အသံုး၀င္မွာပါ။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံက ကုလားေတြဟာ အဂၤလိပ္စာစည္းကမ္းမ်ားကုိ နားမလည္လုိ႔လည္း ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိဘူး။ သူတုိ႔တက္သလုိေျပာခ်လုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာပါမ်ားလာေတာ့ သူတုိ႔လည္းေနာက္ပုိင္း ဘယ္လုိေျပာ ရမယ္ဆုိတာ သိလာပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အဂၤလိပ္လုိေျပာမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာလုိ စဥ္းစားရတာနဲ႔၊ ဂရမ္မာစည္းကမ္းေတြ စဥ္းစားရတာနဲ႔ ၾကာေတာ့မွားမွာေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တုိင္လည္း သာသနာ့တကၠသုိလ္တက္စဥ္က မန္းေလးေတာင္ေပၚမွာ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ားနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ မွားမွာေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲဘဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္မွ မန္းေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေလ့က်င့္ေပးမွ ေျပာရဲလာတာပါ။ ခုႏုိင္ငံျခားေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ပုိမုိရဲလာပါတယ္။ ဘာမွမေၾကာက္ရြံ႕ေတာ့ဘဲ မိမိတက္သလုိ အတင္းေျပာခ်လုိက္တာပဲ။ တစ္မ်ိဳးနဲ႔နားမလည္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ထပ္ေျပာလုိက္တာ အဆင္ေျပတာ မ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ ေျပာရဲဆုိရဲရွိဖုိ႔သာ လုိတယ္ဆုိတာကုိ မွတ္ထားၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း မိမိတုိ႔ အမိျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အဂၤလိပ္စာတုိးတတ္မႈေတြ ျဖစ္လာၾကမွာေပါ့ေလ။
သူတုိ႔ေျပာတဲ့စကားကုိ လုိက္လံစစ္ေဆးၾကည့္ရင္ ေျပာနည္းမမွန္သလုိ အဂၤလိပ္စာေရးနည္းနဲ႔လည္း မကုိက္ညီတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔စကားကုိ တျခားႏုိင္ငံျခားသားမ်ား နားလည္ေအာင္ေတာ့ ေျပာတတ္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ-စာေရးသူတုိ႔က ကုလားတစ္ေယာက္အား ပစၥည္းတစ္ခု၀ယ္ခုိင္းတဲ့အခါ ေစ်းမ်ားလွခ်ည္းလားလုိ႔ ေစာဒကတက္ခဲ့ပါက ပညာမတတ္တဲ့ ကုလားေတြကေတာင္ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ဒီလုိျပန္ေျပာတတ္တာက you don’t believe you go.လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
စာေရးသူလည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ေအာ္-ငါတုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္နဲ ႔ေတြ႕လုိ႔ စကားေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၀န္းေလးေနတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာတတ္ဖုိ႔ကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္ေတြေတာင္ မေျပာတတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ စကားေျပာမရဲတာရယ္၊ အေလ့အက်င့္မရွိတာရယ္၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မ်ားတာရယ္ေၾကာင့္ ပါ။ တကယ္ဆုိ မိမိတုိ႔ေလးငါးတန္းေလာက္က သင္ထားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေလာက္နဲ႔ကုိ ေတာ္ရံုကေတာ့ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖုိ႔အဆင့္အတန္းရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္ပါအေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္ျခင္း၊ လူေတာမတုိးျခင္းမ်ား ျဖစ္ေနရတာပါ။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြဆုိ ပညာမသင္ခဲ့ရတဲ့လူေတြေတာင္ အဂၤလိပ္လုိ အမ်ားနားလည္ေအာင္ အေလ့အက်င့္ရွိတာေၾကာင့္ ေျပာဆုိတတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္တမ္း အဂၤလိပ္လုိ ဆက္တုိက္ေျပာတတ္ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ စာသင္ၾကရတဲ့အခါမွသာ မိမိတုိ႔နားနဲ႔ သူတုိ႔အသံထြက္ကုိ မယဥ္ပါးေသးတာေၾကာင့္ နားလည္မႈနည္းတာပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း စာသင္ပါမ်ားလာရင္ေတာ့ နားယဥ္ၿပီး နားလည္လာပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ စာေရးသူေပးခ်င္တဲ့ အႀကံဉာဏ္က အမိျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စတာေတြကုိ စိတ္ထဲမွာမထားဘဲ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိေျပာရတဲ့အခါမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ေျပာဆုိေပးၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါမွလည္း မိမိတုိ႔သင္ထားခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာမ်ားဟာ အသံုး၀င္မွာပါ။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံက ကုလားေတြဟာ အဂၤလိပ္စာစည္းကမ္းမ်ားကုိ နားမလည္လုိ႔လည္း ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိဘူး။ သူတုိ႔တက္သလုိေျပာခ်လုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာပါမ်ားလာေတာ့ သူတုိ႔လည္းေနာက္ပုိင္း ဘယ္လုိေျပာ ရမယ္ဆုိတာ သိလာပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အဂၤလိပ္လုိေျပာမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာလုိ စဥ္းစားရတာနဲ႔၊ ဂရမ္မာစည္းကမ္းေတြ စဥ္းစားရတာနဲ႔ ၾကာေတာ့မွားမွာေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တုိင္လည္း သာသနာ့တကၠသုိလ္တက္စဥ္က မန္းေလးေတာင္ေပၚမွာ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ားနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ မွားမွာေၾကာက္ၿပီး မေျပာရဲဘဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္မွ မန္းေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေလ့က်င့္ေပးမွ ေျပာရဲလာတာပါ။ ခုႏုိင္ငံျခားေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ပုိမုိရဲလာပါတယ္။ ဘာမွမေၾကာက္ရြံ႕ေတာ့ဘဲ မိမိတက္သလုိ အတင္းေျပာခ်လုိက္တာပဲ။ တစ္မ်ိဳးနဲ႔နားမလည္ရင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ထပ္ေျပာလုိက္တာ အဆင္ေျပတာ မ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ ေျပာရဲဆုိရဲရွိဖုိ႔သာ လုိတယ္ဆုိတာကုိ မွတ္ထားၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း မိမိတုိ႔ အမိျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား အဂၤလိပ္စာတုိးတတ္မႈေတြ ျဖစ္လာၾကမွာေပါ့ေလ။
No comments:
Post a Comment