အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား အသက္ရွွင္ေနတာ ကိုယ့္အတြက္လား၊ သူမ်ားအတြက္လား ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူမ်ားအတြက္ေရာလားဆိုတာသိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
သန္းသန္းေအး
ရန္ကုန္
အေျဖ။ ။ ဒီအေတြး ဒီအေမးဟာ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးတတ္၊ ေမးတတ္တဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ အသက္ရွင္ေနတာဟာ ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္သလို သူမ်ားအတြက္လည္းပါတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ သူမ်ားအတြက္ဆိုတာက အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာကို ေျပာတာပါ၊ တခါက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဒကာတစ္ဦးက “အရွင္ဘုရား…တရားေကာအားထုတ္ရဲ႕လား”လို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က “ ေအး…ဘုန္းႀကီး တရားအားမထုတ္ေသးဘူး၊ တကယ္လို႔ တရားအားထုတ္လို႔ မေတာ္တဆ ရဟႏၱာျဖစ္သြားရင္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေဆးရံုလုပ္ငန္း၊ ေရအလွဴလုပ္ငန္း၊ တကၠသိုလ္လုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္သူမွလုပ္တဲ့သူ ရွိ္မွာမဟုတ္ဘူး”ဆိုပီး ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ပရဟိတ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔အတြက္လည္း ရပီးသားျဖစ္သြားပါတာပါ။
“အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ဳိးေအာင္”ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနရတာဟာ သူမ်ားအက်ဳိးအတြက္လည္းျဖစ္သလို ကိုယ့္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ပါး အက်ဳိးအတြက္လည္းမပါ ကိုယ့္အတြက္လည္းမပါတဲ့ အသက္ရွင္ျခင္းမ်ဳိးေတာ့ လံုး၀မျဖစ္သင့္ပါ။
အသက္ရွင္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ သဟႆ၀ဂၢမွာ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူထားတာ ရွိပါတယ္။ လမ္းမွန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေဖၚျပေပးပါ့မယ္။
သံကိစၥသာမေဏရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကိုယ္က်င့္သီလမရွိ၊ တည္ၾကည္မႈမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ သီလနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး၊ တည္ၾကည္မႈ စ်ာန္တရား ရွိတဲ့သူရဲ႕ တစ္ရက္၊ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ခါဏုေကာ႑ညေတၳရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပညာမရွိ၊တည္ၾကည္မႈမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ ပညာရွိ၊ တည္ၾကည္မႈရွိတဲ့သူရဲ႕တစ္ရက္၊ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
သပၸဒါသေတၳရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပ်င္းရိသူျဖစ္ၿပီး၊ ၀ီရိယမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ျခင္းထက္၊ ၀ီရိယတရားၿမဲၿမံခိုင္ခံ့ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ပဋာစာရာ ေထရီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ရုပ္နာမ္သေဘာရဲ႕ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို မသိျမင္ပါဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ ရုပ္နာမ္သေဘာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို သိျမင္ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းကို ပိုျမတ္ပါတယ္။
ကိသာေဂါတမီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ နိဗၺာန္မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ နိဗၺာန္ျမင္ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ဗဟုပုတၱိကာေတၳရီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဓမၼကို မသိျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္၊ ဓမၼကို သိျမင္ၿပီးသူရဲ႕ တစ္ရက္ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရရင္ သီလ သမာဓိ ပညာမရွိ နိဗၺာန္မျမင္၊ ဓမၼကိုမသိျမင္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ဟာ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕အသက္ရွင္ျခင္းဟာ အခ်ည္းအနီး၊ အက်ဳိးမရွိပါ။
သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ နိဗၺာန္ျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျမင္ေအာင္က်င့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ဓမၼကို သိျမင္ၿပီးသူ သိျမင္မႈျပည့္စံုေအာင္ က်င့္သံုးေနသူမ်ားဟာ တစ္ရက္ တစ္ခဏေလာက္ အသက္ရွင္ေပမဲ့ သူ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့အတြက္ ျမတ္ေသာ အသက္ရွင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။
ဒီထက္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကုသုိလ္နဲ႔ေနရင္ အသက္ရွင္တာ ျမတ္တယ္။ အကုသုိလ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရင္ မျမတ္ဘူး၊ ေလာကရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ အမ်ားအတြက္လည္းပါတယ္ဆုိေပမဲ့ ဓမၼရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပါ။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
သန္းသန္းေအး
ရန္ကုန္
အေျဖ။ ။ ဒီအေတြး ဒီအေမးဟာ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးတတ္၊ ေမးတတ္တဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ အသက္ရွင္ေနတာဟာ ကိုယ့္အတြက္ျဖစ္သလို သူမ်ားအတြက္လည္းပါတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ သူမ်ားအတြက္ဆိုတာက အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာကို ေျပာတာပါ၊ တခါက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကို ဒကာတစ္ဦးက “အရွင္ဘုရား…တရားေကာအားထုတ္ရဲ႕လား”လို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က “ ေအး…ဘုန္းႀကီး တရားအားမထုတ္ေသးဘူး၊ တကယ္လို႔ တရားအားထုတ္လို႔ မေတာ္တဆ ရဟႏၱာျဖစ္သြားရင္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေဆးရံုလုပ္ငန္း၊ ေရအလွဴလုပ္ငန္း၊ တကၠသိုလ္လုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္သူမွလုပ္တဲ့သူ ရွိ္မွာမဟုတ္ဘူး”ဆိုပီး ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ပရဟိတ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ သူ႔အတြက္လည္း ရပီးသားျဖစ္သြားပါတာပါ။
“အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ဳိးေအာင္”ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနရတာဟာ သူမ်ားအက်ဳိးအတြက္လည္းျဖစ္သလို ကိုယ့္အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ပါး အက်ဳိးအတြက္လည္းမပါ ကိုယ့္အတြက္လည္းမပါတဲ့ အသက္ရွင္ျခင္းမ်ဳိးေတာ့ လံုး၀မျဖစ္သင့္ပါ။
အသက္ရွင္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ သဟႆ၀ဂၢမွာ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူထားတာ ရွိပါတယ္။ လမ္းမွန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေဖၚျပေပးပါ့မယ္။
သံကိစၥသာမေဏရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကိုယ္က်င့္သီလမရွိ၊ တည္ၾကည္မႈမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ သီလနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး၊ တည္ၾကည္မႈ စ်ာန္တရား ရွိတဲ့သူရဲ႕ တစ္ရက္၊ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ခါဏုေကာ႑ညေတၳရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပညာမရွိ၊တည္ၾကည္မႈမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ ပညာရွိ၊ တည္ၾကည္မႈရွိတဲ့သူရဲ႕တစ္ရက္၊ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
သပၸဒါသေတၳရ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပ်င္းရိသူျဖစ္ၿပီး၊ ၀ီရိယမရွိဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ျခင္းထက္၊ ၀ီရိယတရားၿမဲၿမံခိုင္ခံ့ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ပဋာစာရာ ေထရီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ရုပ္နာမ္သေဘာရဲ႕ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို မသိျမင္ပါဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ ရုပ္နာမ္သေဘာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈကို သိျမင္ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းကို ပိုျမတ္ပါတယ္။
ကိသာေဂါတမီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ နိဗၺာန္မျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္ နိဗၺာန္ျမင္ေသာသူရဲ႕ တစ္ရက္၊တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
ဗဟုပုတၱိကာေတၳရီ၀တၳဳ
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဓမၼကို မသိျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ရျခင္းထက္၊ ဓမၼကို သိျမင္ၿပီးသူရဲ႕ တစ္ရက္ တစ္ခဏမွ် အသက္ရွင္ရျခင္းက ပိုျမတ္ပါတယ္။
အခ်ဴပ္ဆိုရရင္ သီလ သမာဓိ ပညာမရွိ နိဗၺာန္မျမင္၊ ဓမၼကိုမသိျမင္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ဟာ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕အသက္ရွင္ျခင္းဟာ အခ်ည္းအနီး၊ အက်ဳိးမရွိပါ။
သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ က်င့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ နိဗၺာန္ျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျမင္ေအာင္က်င့္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ဓမၼကို သိျမင္ၿပီးသူ သိျမင္မႈျပည့္စံုေအာင္ က်င့္သံုးေနသူမ်ားဟာ တစ္ရက္ တစ္ခဏေလာက္ အသက္ရွင္ေပမဲ့ သူ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့အတြက္ ျမတ္ေသာ အသက္ရွင္ျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။
ဒီထက္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကုသုိလ္နဲ႔ေနရင္ အသက္ရွင္တာ ျမတ္တယ္။ အကုသုိလ္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရင္ မျမတ္ဘူး၊ ေလာကရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ အမ်ားအတြက္လည္းပါတယ္ဆုိေပမဲ့ ဓမၼရႈေထာင့္ကေနၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပါ။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
No comments:
Post a Comment