အေမး။ ။ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သားသတ္သမားတို႔က မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးက မနက္တိုင္းထၿပီး ဘုရားစာေတြ႐ြတ္တယ္။ သားသတ္သမားလဲ ေစာေစာထၿပီး သားသတ္ၿပီး ေရာင္းေလ့႐ွိတယ္။ မနက္အိပ္ယာထ ေနာက္မက်ေအာင္လို႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးႏိုးဖို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ေသဆံုးေတာ့ သားသတ္သမားက နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ငရဲျပည္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒါဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲဘုရား။ ဒီအေၾကာင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာမွာေကာ ရွိပါသလားဘုရား။ ဒါမွမဟုတ္ မယံုရင္ပံုျပင္ပဲ မွတ္ရမွာလားဘုရာ။
မယ္ေအး
ရန္ကုန္
အေျဖ။ ။ ဒီဟာက ပံုျပင္အဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ပံုျပင္တစ္ခုလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီအေမးအတြက္ အေျဖမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းရွင္အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖေလးေတာ့ ေပးလိုက္ပါရေစ။
ဒီအေမးအတြက္ ကံနဲ႔ကံအက်ဳိးယုံၾကည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအဖို႔ေတာ့ အျမင္ရွင္းၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရွင္က စိေတၱန နီယတိ ေလာက–ေလာကကို စိတ္က ဦးေဆာင္တယ္လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ဒါကိုပဲ စိတ္သာရွင္ေစာဘုရားေဟာလို႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အတူတူပါပဲ၊ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္မွာ ကုသိုလ္မရွိရင္ အကုသုိလ္ရွိမယ္။ အကုသုိလ္မရွိရင္ ကုသိုလ္ရွိမယ္။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွိမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္၊အကုသုိလ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ အရင္ေျပာပါ့မယ္။ လူေတြဟာ အကုသိုလ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ မေကာင္းတာပဲ သိတယ္၊ ဘာမေကာင္းတာလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အကုသိုလ္ရဲ႕သေဘာကို အရင္ေျပာပါမယ္။
အကုသိုလ္ဆိုတာ အျပစ္ရွိတယ္၊ ဆင္းရဲတဲ့အက်ဳိးေပးျခင္းလကၡဏာရွိတယ္။ အျပစ္ဆိုတာ ရလိုမႈ၊ လိုခ်င္မႈအျပစ္၊ မခံသာ၊ႏွလံုးမသာမႈအျပစ္ေတြပါ။ ဒါေတြဟာ စိတ္ထဲရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး စိတ္ဟာ ရႈပ္ေထြးေနမယ္၊ ဒီအျပစ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္လြတ္လပ္မႈ မရွိေတာ့။ လြတ္လပ္မႈမရွိတဲ့စိတ္ဟာ ဆင္းရဲေစပါတယ္။ အဲဒါကုိပဲ အကုသိုလ္ လို႔ေခၚတယ္။
ကုသုိလ္ဆိုတာ ေကာင္းတယ္ေလာက္ပဲ သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္ရဲ႕သေဘာကို ေျပာပါ့မယ္။ ကုသိုလ္ဆိုတာ အျပစ္မရွိျခင္း၊ ေကာင္းတဲ့အက်ဳိးကိုေပးတဲ့ လကၡဏာ ရွိတယ္။
အဲဒါကို ကုသိုလ္လို႔ေခၚတယ္။ နားလည္ေအာင္ ဆက္ေျပာရရင္ လုိခ်င္မႈေတြ ကင္းေနတာရယ္၊ မခံသာမႈေတြကင္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ဟာရွင္းၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနပါတယ္။ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ၿပီး အျပစ္ကင္းေနတဲ့စိတ္ဟာ ခ်မ္းသာေစတပါတယ္။
အဲဒါကိုပဲ ကုသုိလ္လို႔ေခၚတာပါ။ ဥပမာ….အနာရွိတဲ့ လက္နဲ႔ ဆားကုိင္မိရင္ စပ္မွာပါ၊ အနာမရွိတဲ့လက္နဲ႔ ဆားကိုင္ရင္ မစပ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က လင္က မုဆိုး၊ မယားက ေသာတာပန္ပါ။ အဲဒီမွာ မုဆိုးေတာလည္သြားဖို႔အတြက္ မနက္ပိုင္းမွာ မယားက ျမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လင္မုဆိုးရဲ႕အလုပ္မွာ မယားက စိတ္ပါလို႔ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ မယား၀တၱရားပ်က္ကြက္မွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနာမရွိတဲ့ လက္နဲ႔ဆားကိုင္ေတာ့ မစပ္သလိုပဲ မယားမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။
ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ စကၡဳပါလမေထရ္၀တၳဳမွာ မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့ စကၡဳပါလမေထရ္ဟာ ေက်ာင္းအေရွ႕ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာ စႀက္န္ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ အဲဒိမွာ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြဟာ မေထရ္က နင္းလို႔ ေသကုန္ပါေတာ့တယ္။ မေထရ္ဟာ သတ္လိုတဲ့ေစတနာမရွိဘူး။ သူဟာ မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ကို မျမင္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္မိတာပါ။ နင္းမိလို႔ ပုိးေတြေသသြားေသာ္လည္း သတ္လိုတဲ့စိတ္ မရွိတဲ့အတြက္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာလုိ႔ ေျပာတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဴပ္ေျပာရရင္ စိတ္ထဲမွာ အကုသို္လ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆင္းရဲ႕တဲ့အက်ဳိးခံစားရမယ္။ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ရင္ ခ်မ္းသာတဲ့အက်ဳိးခံစားရမွာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
မယ္ေအး
ရန္ကုန္
အေျဖ။ ။ ဒီဟာက ပံုျပင္အဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ပံုျပင္တစ္ခုလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။ ဒီအေမးအတြက္ အေျဖမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္းရွင္အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖေလးေတာ့ ေပးလိုက္ပါရေစ။
ဒီအေမးအတြက္ ကံနဲ႔ကံအက်ဳိးယုံၾကည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအဖို႔ေတာ့ အျမင္ရွင္းၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားရွင္က စိေတၱန နီယတိ ေလာက–ေလာကကို စိတ္က ဦးေဆာင္တယ္လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ဒါကိုပဲ စိတ္သာရွင္ေစာဘုရားေဟာလို႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ အတူတူပါပဲ၊ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္မွာ ကုသိုလ္မရွိရင္ အကုသုိလ္ရွိမယ္။ အကုသုိလ္မရွိရင္ ကုသိုလ္ရွိမယ္။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွိမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္၊အကုသုိလ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ အရင္ေျပာပါ့မယ္။ လူေတြဟာ အကုသိုလ္ဆိုလုိ႔ရွိရင္ မေကာင္းတာပဲ သိတယ္၊ ဘာမေကာင္းတာလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အကုသိုလ္ရဲ႕သေဘာကို အရင္ေျပာပါမယ္။
အကုသိုလ္ဆိုတာ အျပစ္ရွိတယ္၊ ဆင္းရဲတဲ့အက်ဳိးေပးျခင္းလကၡဏာရွိတယ္။ အျပစ္ဆိုတာ ရလိုမႈ၊ လိုခ်င္မႈအျပစ္၊ မခံသာ၊ႏွလံုးမသာမႈအျပစ္ေတြပါ။ ဒါေတြဟာ စိတ္ထဲရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး စိတ္ဟာ ရႈပ္ေထြးေနမယ္၊ ဒီအျပစ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္လြတ္လပ္မႈ မရွိေတာ့။ လြတ္လပ္မႈမရွိတဲ့စိတ္ဟာ ဆင္းရဲေစပါတယ္။ အဲဒါကုိပဲ အကုသိုလ္ လို႔ေခၚတယ္။
ကုသုိလ္ဆိုတာ ေကာင္းတယ္ေလာက္ပဲ သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္ရဲ႕သေဘာကို ေျပာပါ့မယ္။ ကုသိုလ္ဆိုတာ အျပစ္မရွိျခင္း၊ ေကာင္းတဲ့အက်ဳိးကိုေပးတဲ့ လကၡဏာ ရွိတယ္။
အဲဒါကို ကုသိုလ္လို႔ေခၚတယ္။ နားလည္ေအာင္ ဆက္ေျပာရရင္ လုိခ်င္မႈေတြ ကင္းေနတာရယ္၊ မခံသာမႈေတြကင္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ဟာရွင္းၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနပါတယ္။ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ၿပီး အျပစ္ကင္းေနတဲ့စိတ္ဟာ ခ်မ္းသာေစတပါတယ္။
အဲဒါကိုပဲ ကုသုိလ္လို႔ေခၚတာပါ။ ဥပမာ….အနာရွိတဲ့ လက္နဲ႔ ဆားကုိင္မိရင္ စပ္မွာပါ၊ အနာမရွိတဲ့လက္နဲ႔ ဆားကိုင္ရင္ မစပ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က လင္က မုဆိုး၊ မယားက ေသာတာပန္ပါ။ အဲဒီမွာ မုဆိုးေတာလည္သြားဖို႔အတြက္ မနက္ပိုင္းမွာ မယားက ျမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လင္မုဆိုးရဲ႕အလုပ္မွာ မယားက စိတ္ပါလို႔ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး၊ မယား၀တၱရားပ်က္ကြက္မွာစိုးလို႔ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနာမရွိတဲ့ လက္နဲ႔ဆားကိုင္ေတာ့ မစပ္သလိုပဲ မယားမွာ အကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။
ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊ စကၡဳပါလမေထရ္၀တၳဳမွာ မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့ စကၡဳပါလမေထရ္ဟာ ေက်ာင္းအေရွ႕ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာ စႀက္န္ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ အဲဒိမွာ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြဟာ မေထရ္က နင္းလို႔ ေသကုန္ပါေတာ့တယ္။ မေထရ္ဟာ သတ္လိုတဲ့ေစတနာမရွိဘူး။ သူဟာ မ်က္စိကြယ္ေနတဲ့အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ကို မျမင္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္မိတာပါ။ နင္းမိလို႔ ပုိးေတြေသသြားေသာ္လည္း သတ္လိုတဲ့စိတ္ မရွိတဲ့အတြက္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာလုိ႔ ေျပာတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဴပ္ေျပာရရင္ စိတ္ထဲမွာ အကုသို္လ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆင္းရဲ႕တဲ့အက်ဳိးခံစားရမယ္။ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ရင္ ခ်မ္းသာတဲ့အက်ဳိးခံစားရမွာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
No comments:
Post a Comment