သံသရာအစ တဏွာ(အ၀ိဇၨာ)ကဆုိသည့္အတုိင္း တဏွာမကုန္ေသးသမွ် သံသရာထဲ၌ က်င္လည္ၾကရအုန္းေပမည္။ ေလာေလာဆယ္ လူ႔ဘ၀ဆုိသည့္ လူ႕ဘံုေလးထဲ၌ တစ္ေထာက္တစ္ေနရာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္ ေျခလွမ္းေတြ မနည္းေတာ့ပါလား။
ကေလးဘ၀ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ အခ်ိန္မွစၿပီး ေသဆံုးမည့္အခ်ိန္ထိ လူ႔ဘ၀ လူ႔ဘံုတစ္ခဏတာအခ်ိန္ေလးတြင္ ေျခလွမ္းေတြ မ်ားစြာေလွ်ာက္လွမ္းရအုန္းမည္မုိ႔ မိမိေလွ်ာက္လွမ္းရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ေကာင္းစြာေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကရပါ လိမ့္မည္။ လူ႔ဘ၀ေလး၌ ဤမွ်ေလာက္ ေျခလွမ္းမ်ား ေလွ်ာက္လွမ္းေနရရင္ သံသရာ တေလွ်ာက္လံုး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည့္ ေျခလွမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားခဲ့မလဲ မသိဘူးေနာ္။
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခ်ိန္မွစ၍ ေျခလွမ္းမ်ား စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း လူသားတစ္ေယာက္ လုပ္ေဆာင္ျပဳလုပ္သင့္သည့္ အမ်ားအက်ိဳး ႏွင့္ လူ႔ေလာကကုိ ၀င္ဆန္႔ႏုိင္ရန္ လူသားတုိ႔တတ္ေျမာက္ရမည့္ အတန္းပညာမ်ား သင္ၾကားရန္အတြက္ ေျခလွမ္းမ်ား မျဖစ္မေန ေလွ်ာက္လွမ္းေနရေပမည္။
“ေအာ္.......ဘာလုိလုိနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ေလွ်ာက္လာလုိက္ရတာ နားရတယ္လုိကုိ မရွိပါလား။ နိဗၺာန္ဆုိသည့္ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ေသးသမွ် ေျခလွမ္းမ်ား ဆက္ေလွ်ာက္ရအုန္းမွာပါလား”ဟု ေတြးေတာ္ရင္းနဲ႔ အသက္(၁၈)ႏွစ္အရြယ္တြင္ မႏၱေလး၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္သုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရေပသည္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ B.A degree ေအာင္ျမင္ၿပီးေသာအခါ မိမိ၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္ သာသနာျပဳတာ၀န္က်ေသာ ျမစ္ႀကီးနားခ႐ုိင္၊ တႏုိင္းၿမိဳ႕ေလးၿမိဳ႕သုိ႔ ဆက္ခဲ့ရေပသည္။
တႏုိင္းၿမိဳ႕ေလးသည္ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ နာဂ၊ လီဆူး၊ ဗမာတုိ႔ စုေပါင္းေနထုိင္ၾကေသာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္၍ သာယာေသာ္လည္း ပညာေရးက႑မွာျဖင့္ အေတာ္ေလး ေခါင္ပါးေနေသး ေသာေၾကာင့္ မိမိတတ္ႏုိင္သည့္ ပညာေရးကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနာက္ မိမိေျခလွမ္းမ်ားကုိ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေပးခဲ့သည္။ မိမိတာ၀န္က်ေသာ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳေက်ာင္းေလး၌ လူငယ္ဖြဲ႔ၿဖိိဳးေရး ပရဟိတေဂဟာႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းရွိသျဖင့္ မိမိအတြက္ တန္ဖုိးရွိေသာ ေျခလွမ္းမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု စဥ္းစားမိ၍ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိပါသည္။
ပရဟိတေဂဟာ၌ လာေနၾကေသာ မိဘဆင္းရဲေသာကေလးမ်ား၊ မိဘမဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကုိ အတန္းစံုပညာသင္ၾကားေပးခဲ့သည့္အျပင္ သူတုိ႔ကုိေကၽြးေမြး ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ေနၾကေသာ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္ၾကသည့္ ကေလးငယ္မ်ား လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္၍ ပညာသင္ၾကားၾကပါသည္။ ကေလးမ်ားကုိ မိမိတတ္သည့္ ပညာမ်ားအား အစြမ္းကုန္ အခ်ိန္ေရာလူပါ ပင္ပန္းခံၿပီး သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ ေျခလွမ္းမ်ား လွပခဲ့ေပသည္။
မိမိလူ႔ဘ၀ေလး၌ လူ႔ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ်ား ရရွိေနတဲ့အခ်ိန္ကာလေလးမွာ အမ်ားအက်ိဳးကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေက်ာင္းဖြင့္၌ အတန္းပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးျခင္း၊ က်ဳရွင္မ်ားျပသေပးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည့္အျပင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၌ ေခတ္လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးမ်ားအား ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ကြန္ပ်ဳတာ အဂၤလိပ္စာတုိ႔ကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါေသးသည္။
ဗုဒၶဘာသာမ်ိဳးဆက္သစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားဘာသာ၀င္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေသာ္လည္းေကာင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၌ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးစြာေနခ်င္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္ေန၍ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကုိ မတတ္ေရာက္ခ်င္ၾကေပ။ သူတုိ႔၏ စိတ္အလုိကုိ မိမိက ေက်ာ္လြန္သိရွိေနျခင္းေၾကာင့္ အစဦးကတည္းကပင္ အတန္းပညာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ကြန္ပ်ဳတာပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသုိ႔သင္ၾကားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း ေခတ္လူငယ္မ်ိဳးသစ္မ်ားသည္ မိမိ၏ သြန္သင္ဆံုးမမႈကုိ မဆန္က်င္ႏုိင္ခဲ့ၾကေပ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေခတ္လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးမ်ားသည္ ေလာကီအတတ္ပညာ မတတ္ေျမာက္ပါက သူတို႔ကုိ ရင္ေဘာင္တန္၍ မေျပာဆုိမဆက္ဆံ ဆရာမလုပ္ႏုိင္ လွ်င္ သူတုိ႔အား သြန္သင္ဆံုးမဖုိ႔ရန္ လြန္စြာခက္ခဲလွ၏။ ထုိသုိ႔ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက စဥ္းစားမိထားေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶစာေပကုိ တတ္႐ံုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ေသးဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဗုဒၶစာေပကုိသင္ၾကားရင္း တဘက္ကလည္း ေခတ္ပညာမ်ားကုိ ပင္းပန္းခံၿပီး တတ္ေရာက္သင္ၾကားခဲ့ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခားေပါမ်ားလွေသာ ေတာင္းတန္းေဒသ၌ ဘာသာျခားမ်ားအား မိမိတုိ႔၏ အသိပညာမ်ားကို သိရွိနားလည္းရန္အတြက္ သင္ခ်င္လာေအာင္ မိမိက အဂၤလိပ္စာသင္တန္း၊ ကြန္ပ်ဳတာသင္တန္းႏွင့္တြဲစပ္ကာ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေခတ္လူငယ္ေလးမ်ားသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔လာ၍ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ကြန္ပ်ဳတာကုိ သင္ခ်င္ၾကသည့္အတြက္ ေရာက္လာၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ေလးမ်ားသည္ မိမိေရာေႏွာသင္ေပးသည့္ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမမ်ားထဲမွ သိထုိက္သိသင့္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကုိပါ သင္ယူရျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္းတန္းေဒသမွ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားသည္ လိမ္မာယဥ္ေက်းၿပီး မိမိ၏ စကားကုိလည္း ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ခဲ့ၾကေပသည္။
သူတုိ႔ေလးမ်ား အလယ္တန္း အထက္တန္းေရာက္ၾကေသာအခါ အဆင့္(၁) (၂)ခ်ိတ္ဆြဲေအာင္ ေျခလွမ္းေနၾကသည္ကုိ မိမိၾကားသိရ၍ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရေပသည္။ မိမိ၏ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ ေျခလွမ္းမ်ား ေလွ်ာက္လွမ္းမႈ ေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ မိမိပင္းပန္းရက်ိဳး နပ္ေပသည္။ အမွန္တကယ္ မိမိတာ၀န္သည္ (၂)ႏွစ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔ေလးမ်ား၏ ေျခလွမ္းမ်ားေကာင္းမြန္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ရန္ မိမိေရွ႕ဆက္သြားမည့္ ေျခလွမ္းမ်ား မသြားေသးဘဲ (၃)ႏွစ္ ေနေပခဲ့ပါသည္။
သံုးႏွစ္တုိင္တုိင္ မိမိ၏ ေျခလွမ္းမ်ားအား တႏုိင္းၿမိဳ႕ေလး၌ရွိေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းႏွင့္ ပရဟိတေက်ာင္း၌ရွိေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေပးၿပီးေနာက္ မိမိသင္ၾကားထားေသာပညာ မိမိရရွိထားေသာ သာသနတကၠသီလဓမၼာစရိယ B.A (Buddhism) ဘြဲ႕သည္ မျပည့္စံုေသးဟု ခံစားမိေသာေၾကာင့္ တႏုိင္းၿမိဳ႕၌ရွိေသာ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ မိဘဆရာသမားတုိ႔ကုိ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔သြားေရာက္ၿပီး ေျခလွမ္းေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ ခ်င္ေသးသည္ဟု ေျပာဆုိေသာအခါ အားလံုးက ခြင့္ျပဳၾကပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ တႏုိင္းၿမိဳ႕မွ ဒါယကာ-ဒါယိကာမမ်ားသည္ ကေလးငယ္မ်ား ပညာေရးအတြက္ မိမိကုိယ္ပဲ အားကုိးခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳခ်င္ၾကေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိအနာဂတ္ႏွင့္ ကေလးမ်ား၏အနာဂတ္ ဆထက္ထမ္းပုိး တုိးတက္ေအာင္ ပညာသင္သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိပညာသင္၍ျပန္လာလွ်င္ တႏုိင္းၿမိဳ႕ေလး၌ပင္ ေျခလွမ္းမ်ား ဆက္ေလွ်ာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိေသာအခါမွသာ ဒါယကာ-ဒါယိကာမမ်ား မ်က္ႏွာၾကည္လင္ ၀မ္းသာမႈမ်ားနဲ႔ မိမိပညာသင္ ဆက္ေလွ်ာက္မည့္ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ၾကပါသည္။
လူသားတုိ႔သည္ လူ႔ဘ၀၌ ေျခလွမ္းမ်ားေလွ်ာက္ေသာအခါ စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ မိမိေျခလွမ္းမ်ားသည္ လမ္းမမွားရန္ႏွင့္ဆူးေျငာင့္ခလုတ္မ်ား မတုိက္မိရန္သထားၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရန္ အထူးလုိအပ္လွပါသည္။ မိမိတုိ႔၏ လူ႔ဘ၀၌ေလွ်ာက္လွမ္းမည့္ ေျခလွမ္းမ်ား မမွားရန္အတြက္ သိသင့္သိထုိက္သည့္ အတတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားထားရမည္။ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္မ်ား မတုိက္မိရန္အတြက္ လူ႔ဘ၀၌ စိတ္ညစ္စရာဒုကၡမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခံစား ရင္ဆုိင္ရေသာအခါ အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆုိးတုိ႔ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ စဥ္းစားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတမ်ားရွိေအာင္ ေလ့လာထားရေပမည္။
မိမိေျခလွမ္းမ်ားသည္ လမ္းမွားသုိ႔မေရာက္ရန္အတြက္ ပထမဦးဆံုး အသိဉာဏ္ ပညာမ်ားရွိထားရန္ လုိအပ္ေသာေၾကာင့္ လူသားတုိ႔သည္ ဗဟုသုတအတတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားရာတြင္ အတတ္ပညာဗဟုသုတ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ျပည့္စံုေသာ ဆရာတုိ႔ထံ၌ သိသင့္သိထုိက္ ရသင့္ရထုိက္ေသာ အတတ္ပညာဗဟုသုတမ်ားကုိ မျဖစ္မေန သင္ၾကားရပါလိမ့္မည္။
ထုိသုိ႔သင္ၾကားရာတြင္ လံုးလ၀ီရိယစုိက္ကာ ပ်င္းရိမႈ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတုိ႔ကုိ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး မိမိယခုဘ၀အတြက္ ေနာင္ဘ၀အတြက္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္တုိ႔ကုိ စဥ္းစား၍ အခ်ိန္ရွိခုိက္တြင္ ႀကိဳးစားသင္ယူၾကရေပမည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ လူ႔ဘ၀၌ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေသာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ေလး၌ေရာက္ရွိေနခ်ိန္တြင္ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ အလဟႆျဖဳန္းတီး၍ ကုန္ဆံုသြားမည္ဆုိလွ်င္ ထုိလူသည္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေလာက္မွ် တန္ဖုိးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အသံုးမက်သည့္သစ္ပင္ တစ္ပင္ေသာ္မွ လူသားတုိ႔အတြက္ ထင္းစုိက္ရန္ ေျမၾသဇာအသံုးခ်ရန္ လုပ္ေပးသြားပါအုန္းမည္။ လူသားျဖစ္လွ်က္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာႏွင့္အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကုိ မလုပ္ဘဲ မေကာင္းမႈတုိ႔နဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္သြားမည္ဆုိလွ်င္ မည္မွ်ေလာက္ ဆုိးရြားေသာ လူျဖစ္မည္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း “ကုသုိလ္ ဥစၥာ ပညာ တန္ခုိး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးမွ မက်ိဳးမဖက္ ထုိေန႔တြက္ သက္သက္၀မ္းနည္းဖြယ္”ဟု စပ္ဆုိထားေသာ ကဗ်ာေလးသည္ တစ္ေန႔အတြက္ပင္ ဤမွ်ေလာက္အေရးပါလွ်င္ လူ႔ဘ၀အသက္ရွင္ကာလ၌ မည္သုိ႔မည္ပံု ေနထုိင္က်င့္ႀကံ ျပဳလုပ္သင့္သည္ကုိ စဥ္းစား၍ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ အသံုးက်ေသာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း စာေရးသူရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အားလပ္ရက္ေလးကုိ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ “အုဠ္တစ္ခ်က္ သဲတစ္ပြင့္”မွ်ေလာက္ေသာ အသိဉာဏ္ေလးမ်ားရေအာင္ ေရးသားတင္ျပ ေပးလုိက္ရေပသည္။
