ဦဇင္းလည္း တျခားမဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မ်ားအတြက္ေရာ မိမိကိစၥမ်ားအတြက္ေရာ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးဇင္းရဲ႕စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား သိခ်င္တာမ်ားလာေမးတဲ့အခါ မေျဖေပးႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာ ေမးခြန္းမ်ားသည္ ဆရာေတာ္မ်ား ေျဖထားတာရွိေနၿပီး ေနရာစံုေအာင္ လုိက္လံမၾကည့္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ မသိတာမ်ား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ား မသိေသးသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ဦးဇင္းဆုိဒ္မွာ တစ္စုတေပါင္းတည္း ဖတ္ရႈ႕ၿပီး ဗဟုသုတမ်ား ရၾကပါေစျခင္းအက်ိဳးငွာ ရည္ရြယ္ၿပီး အေမးအေျဖမ်ားကုိ စုစည္းတင္ျပေပးထားလုိက္ပါတယ္။
အေမး။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ေအာက္ပါျပႆနာမ်ားကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
(၁) သီလရွင္ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ေပၚေပါက္လာပါသလဲဘုရား။
(၂) ဘိကၡဳနီမကို ကိုရင္က ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၃) သီလရွင္ကို လူေယာက်္ားက ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၄) ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတကံထိုက္ပါသလားဘုရား။
ေအးသီတာ၀င္း
MCC-ၿမိတ္
အေျဖ။ ။ မေအးသီတာ၀င္းေမးတဲ့ေမးခြန္းေလးခုအနက္ ပထမ အေမးျပႆနာကို အရင္ေျပာမယ္ သီလရွင္ အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လံုး၀မေလ့လာဘူးတဲ့အတြက္ အခက္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔သီလရွင္အေၾကာင္းေရးထား တဲ့ စာအုပ္လုိက္ရွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္တစ္တုိက္မွ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးတဲ့ ဘိကၡဳနီသာသနာနဲ႔သီလရွင္သမိုင္း စာအုပ္ကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အေတာ္လဲစံုစံုလင္လင္ပါပဲ။ ေလ့လာရသမွ် တုိက်ဥ္း လိုရင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
သီလရွင္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကစတင္ေပၚေပါက္လာသလဲဆိုရင္ ဘိကၡဳနီသာသနာကြယ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ညမွာ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအေနနဲ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘိကၡဳနီသာသနာ ကြယ္တဲ့အခ်ိန္ ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သာသနာႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္ AD သံုးရာစု၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ဘိကၡဳနီသာသနာေနာက္ ဆံုးတည္ရွိခဲ့တဲ့သီဟုိဠ္ကၽြန္းအေၾကာင္းကို ေရးသားတဲ့ တရုတ္ရဟန္းေတာ္ ဖာဟီယန္မွတ္တမ္း မွ ေတြ႕ရွိခ်က္ အရ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္၊ ADသံုးရာစု၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ဘိကၡဳနီသာသနာမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သိရပါတယ္။
တစ္ခါ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၉၀၀ မွ ၁၄၀၀ႏွစ္အတြင္း (AD သံုးရာစုမွ ADကိုးရာစု) ပ်ဳေခတ္ႀကီးမွာ ပ်ဳအမ်ဳိး သမီးမ်ားဟာ သီလရွင္၀တ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သီလရွင္ကိုေတာ့ ပရိဗိုဇ္မယ္ လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ဒီကေန သီလရွင္သာသနာဟာ ပုဂံေခတ္၊အင္း၀ေခတ္အထိ အဆက္ဆက္ထြန္းကားလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေရာက္ေတာ့မယ္ေခမာလို႔ေခၚတဲ့ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ေခတ္မွာ သီလရွင္သာသနာ ထင္ရွားလာခဲ့တာ ယခုအတုိင္ထိဆုိပါေတာ့။ ဒီအေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာ နားလည္ေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးသားတဲ့ “ဘိကၡနီသာသနာနဲ႔ သီလရွင္သမိုင္း” စာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိူင္ပါတယ္။
ဒုတိယျပႆနာ
ဘိကၡဳနီမက ကိုရင္ကို ရွိခိုးသင့္-မသင့္ဆိုတာနဲ႔စပ္လို႔ ဘိကၡဳနီမ်ားအတြက္ ဂရုဓမ္ရွစ္ပါးမွာ ေဖၚျပထားတာ ကေတာ့ အဘယ္ဘိကၡဳနီမမဆို ရဟန္းသိကၡာ၀ါတစ္ရာ ရေနပါေစ၊ ယေန႔မွ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ ဘိကၡဳ ရဟန္းေယာကၤ်ားအား ရွိခိုးမႈ၊ ေနရာမွထ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈ၊ လက္အုပ္ခ်ီမႈ၊ အရိုအေသျပဳမႈ စတာေတြကို ျပဳရပါမယ္။ ဒါကို ဘိကၡဳနီမမ်ားက အသက္ထက္ဆံုး လိုက္နာ က်င့္သံုးရမယ္၊ မက်ဳးလြန္ရလို႔ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူခ်က္အရ ဘိကၡဳနီမက ယေန႔ျဖစ္စ ရဟန္းေတာ္ကို ရွိခိုးရမယ္ဆိုတာသာပါတယ္။ ကိုရင္ကိုရွိခိုး ရမယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။
တစ္ခါ ရဟန္း၀ိနည္းမွာ ရဟန္းဟာ လူ၊သာမေဏမ်ားနဲ႔အတူ ႏွစ္ညဥ္႔၊ သံုးညဥ္႔ထက္ ပိုလြန္ၿပီးမအိပ္ရ၊ သံုးညဥ္႔ထက္ပိုလြန္ၿပီးအိပ္ရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ေစလို႔ ပဌမသဟေသယ် သိကၡာပုဒ္ကို ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက တစ္က႑၊ လူနဲ႔ သာမေဏက တစ္က႑ ခြဲျခားထားတာေတြ႕ရတယ္။ လူနဲ႔သာမေဏကို အတူတူအိပ္ရင္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘိကၡဳနီမဆိုတာကလဲ အမ်ဳိးသမီးပင္ျဖစ္ေပမဲ့ လို႔ ရဟန္းစာရင္း၀င္ျဖစ္တယ္။ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္လာတဲ့သိကၡာပုဒ္အေရအတြက္မွာ (၃၀၁)ပါးရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ စူဠ၀ဂၢခႏၶကတို႔မွာလဲ သိကၡာပုဒ္ငယ္မ်ား မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။
သာမေဏနဲ႔ဘိကၡဳနီမတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သာမေဏရဲ႕သိကၡပုဒ္မွာ တစ္ရာေက်ာ္ ေလာက္သာရွိတယ္။ ဘိကၡဳနီမမ်ားျဖစ္ဖို႔အတြက္ သိမ္ထဲမွာဘိကၡဳသံဃာတုိ႔က ဥတၱိစတုကၠ ကမၼ၀ါစာကို ရြတ္ဖတ္ကံေဆာင္ၿပီးမွ ရဟန္းမ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ သိီလသိကၡာ ၀ါစဥ္အလိုက္လဲရွိပါတယ္။ သာမေဏမွာေတာ့ ၀ါစဥ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘိကၡဳနီမမ်ားက ကိုရင္ေတြကို ရွိခိုးစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ကိုရင္က ဘိကၡဳနီကို ရွိခိုးရမွာလား။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘိကၡဳပါတိေမာက၊ သုရာပါန၀ဂ္္မွာ သာသနာတြင္း သီတင္းသုံးေဖၚငါးဦးကို (၁)ရဟန္း၊ (၂)ရဟန္းမိန္းမ၊(၃)သိကၡာမာန္၊(၄)သာမေဏ၊(၅)သာမေဏရီမလို႔ အစဥ္အတုိင္းေဖၚျပထား တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရဟန္းမိန္းမေနာက္က သိကၡာမာန္၊သိကၡာမာန္ေနာက္ကမွ သာမေဏကို ေဖၚျပထားတာပါ။ ဒီအစဥ္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကိုရင္ကသာ ရဟန္းမိန္းမကို ရွိခိုးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရဟန္းမိန္းမက ကုိရင္ကိုရွိခိုးသင့္တယ္ဆိုရင္ ဘိကၡဳၿပီးရင္ သာမေဏပဲလာရမွာျဖစ္တယ္။ ဒုတိယျပႆနာ ရွင္းေလာက္ပါၿပီ။
တတိယျပႆနာ
သီလရွင္နဲ႔အမိအဘ၊ လူေယာက်္ားနဲ႔သီလရွင္တို႔က်ေတာ့ သီလသိကၡာပုဒ္အနည္းအမ်ား အေပၚမူတည္ၿပီး၊ သီလနည္းသူက သီလမ်ားသူကို ရွိခုိးႏိူင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔စပ္ၿပီး တစ္ခါက ေ၀သာလီမွာ အလိုရွိသေလာက္ေနေတာ္ မူၿပီး သာ၀တၳိေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါမွာ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔ရဲ႕ တပည့္မ်ား က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ဦးစြာေရာက္လာၾကၿပီး၊ ဒါက ငါတုိ႔ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအတြက္၊ ဒါက ကမၼ၀ါစာဆရာ အတြက္၊ ဒါက ငါတုိ႔အတြက္ဆိုၿပီး ဦးစြာ အိပ္ရာေနရာမ်ားကို ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ မေထရ္မ်ားအတြက္ အိပ္ရာေနရာ မရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕တပည့္မ်ားက ရွင္သာရိပုတၱရာ အတြက္ အိပ္ရာေနရာရွာၾကေသာ္လဲ ေနရာမရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာေရာက္လာေတာ့ အိပ္ရာေနရာမရရွိတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းအနီး သစ္ပင္ရင္းမွာ ထုိင္ရင္း၊ စႀကၤန္သြားရင္ ညဥ့္အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။
မနက္မိုးေသာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္ကထြက္ၿပီး ေခ်ာင္းဟန္႔ပါတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကလဲ ေခ်ာင္းဟန္႔ပါ တယ္။ ဘုရားရွင္က “ဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ ရွင္သာရိပုတၱရာက “တပည့္ေတာ္ သာရိပုတၱရာပါ ဘုရား”လို႔ေလွ်ာက္တယ္။ ထုိအခါဘုရားရွင္က “ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ”လို႔ေမးေတာ္မူေတာ့ ရွင္သာရိ ပုတၱရာက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။ မေထရ္စကားကိုၾကားရတဲ့အခါ “ငါဘုရားရွိ စဥ္မွာေတာင္မွ ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ရိုေသတုံ႔၀ပ္ျခင္းမရွိၾကဘူးဆိုရင္၊ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးတဲ့ အေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ၾကမွာလဲ”လို႔ ဆင္ျခင္ကာ ဓမၼသံေ၀ဂျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မနက္လင္းတဲ့အခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀းေစၿပီး “ရဟန္းတို႔… ဘယ္ရဟန္း က ေနရာဦး၊ ဆြမ္းဦးထုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ရဟန္းကို အရိုေသေပးသင့္ပါသလဲ”လို႔ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါရဟန္းေတာ္မ်ားက “အရွင္ဘုရား မင္းမ်ဳိးကလာတဲ့ ရဟန္းကို အရုိေသေပးထိုက္ပါတယ္”၊ “ပုဏၰားမ်ဳိးက လာတဲ့ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထိုက္တယ္” “သူေဌးကေန ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ရဟန္းကုိ အရိုအေသေပးထိုက္ တယ္”၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ပဌမစ်ာန္ရတဲ့ရဟန္း၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၳစ်ာန္ရတဲ့ ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထုိက္ တယ္၊ အခ်ဳိ႕ကလဲ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာမ်ား၊ အဘိညဥ္ရတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အရိုအေသေပးထုိက္တယ္ဆိုၿပီး ဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ရဟန္းတို႔ အခုသင္တို႔ေျပာတဲ့မင္းမ်ဳိး၊ သူေဌးမ်ဳိးစတဲ့ရဟန္းမ်ား ဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ငါဘုရားသာသနာေတာ္တြင္းမွာ အစဥ္အတိုင္း ႀကီးသူကို ရွိခုိးျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အရိုအေသျပဳျခင္းစတာေတြကို ျပဳလုပ္ရမယ္”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းမ်ားကို ဆံုးမလိုတဲ့ အတြက္ “တိတၱိရဇာတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထိုတိတၱိရဇာတ္ေတာ္မွာ “အစဥ္အတုိင္းႀကီး သူကို” (ေယ၀ုၯမပစာယႏၱိ)ဆုိတဲ့ စကားေတာ္မွာ ဂုဏ္အားျဖင့္ျပည့္စံုျခင္း(ဂုဏသမၸႏၷ) အရြယ္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း (၀ေယာ၀ုၯ)ကို ယူရမယ္လို႔ အ႒ကထာဆရာကမိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ အခုျပႆနာမွာ(ဂုဏသမၸႏၷ) သီလဂုဏ္ ျပည့္စံုျခင္းကို ယူရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလဂုဏ္ျပည့္စံုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို သီလသိကၡာပုဒ္နည္းတဲ့သူက ရွိခိုးရမယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုလာ၀က၀ဂၢ၊ တိတၱိရဇာတက၀ဏၰနာ၊ ဇာတကအ႒ကထာမွာ ဖတ္ရႈနိုင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ငါးပါးသီလသာရွိၿပီး၊ သီလရွင္က ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးသီလရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘက သီလရွင္ကို ရွိခုိးသင့္တယ္။ တကယ္လို႔ မိဘက ဆယ္ပါးသီလယူထားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘကို သီလရွင္က ရွိခိုးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရပါမယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔သီလရွင္တုိ႔လဲ ထုိ႔အတူပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။
စတုတၳျပႆနာ
ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတထိုက္မထိုက္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္တဲ့ အဂၤါေလးပါးရွိပါတယ္။ (၁)သတၱ၀ါရယ္လို႔အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) သတ္လိုတဲ့စိတ္၊ေသေစလိုတဲ့ စိတ္ရွိျခင္း။ (၃) လံု႔လစိုက္ျခင္း။ (၄)ေသျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျခင္ေဆးထြန္းတာနဲ႔စပ္လို႔ေျပာရရင္ (၁)ျခင္ဆိုတဲ့အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) ျခင္ကုိေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိျခင္း။ (၃) ျခင္ေဆးထြန္းျခင္းဆိုတဲ့ လံု႔လစုိက္ျခင္း။ (၄) ျခင္ေသျခင္းတို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ေလးခ်က္ထဲမွာ ဒုတိယအခ်က္ပဲေျပာစရာရွိတယ္။ ဒုတိယအဂၤါအရ ေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိ မရွိဆိုတာနဲ႔စပ္ၿပီးေျပာရ ရင္ ျခင္ေသမယ္ဆိုတာသိရက္နဲ႔ ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေသေစခ်င္ တဲ့စိတ္ပါၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါအဂၤါ ေလးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီရင္ေတာ့ ပါဏာတိပါတကံထိုက္တယ္လို ႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
အေမး။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ေအာက္ပါျပႆနာမ်ားကို ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
(၁) သီလရွင္ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ေပၚေပါက္လာပါသလဲဘုရား။
(၂) ဘိကၡဳနီမကို ကိုရင္က ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၃) သီလရွင္ကို လူေယာက်္ားက ရွိခိုးသင့္ပါသလားဘုရား။
(၄) ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတကံထိုက္ပါသလားဘုရား။
ေအးသီတာ၀င္း
MCC-ၿမိတ္
အေျဖ။ ။ မေအးသီတာ၀င္းေမးတဲ့ေမးခြန္းေလးခုအနက္ ပထမ အေမးျပႆနာကို အရင္ေျပာမယ္ သီလရွင္ အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လံုး၀မေလ့လာဘူးတဲ့အတြက္ အခက္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔သီလရွင္အေၾကာင္းေရးထား တဲ့ စာအုပ္လုိက္ရွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္တစ္တုိက္မွ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးတဲ့ ဘိကၡဳနီသာသနာနဲ႔သီလရွင္သမိုင္း စာအုပ္ကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က အေတာ္လဲစံုစံုလင္လင္ပါပဲ။ ေလ့လာရသမွ် တုိက်ဥ္း လိုရင္း ေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။
သီလရွင္ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ကစတင္ေပၚေပါက္လာသလဲဆိုရင္ ဘိကၡဳနီသာသနာကြယ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ညမွာ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအေနနဲ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဘိကၡဳနီသာသနာ ကြယ္တဲ့အခ်ိန္ ကို ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သာသနာႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္ AD သံုးရာစု၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ဘိကၡဳနီသာသနာေနာက္ ဆံုးတည္ရွိခဲ့တဲ့သီဟုိဠ္ကၽြန္းအေၾကာင္းကို ေရးသားတဲ့ တရုတ္ရဟန္းေတာ္ ဖာဟီယန္မွတ္တမ္း မွ ေတြ႕ရွိခ်က္ အရ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ကိုးရာေက်ာ္၊ ADသံုးရာစု၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက ဘိကၡဳနီသာသနာမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သိရပါတယ္။
တစ္ခါ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၉၀၀ မွ ၁၄၀၀ႏွစ္အတြင္း (AD သံုးရာစုမွ ADကိုးရာစု) ပ်ဳေခတ္ႀကီးမွာ ပ်ဳအမ်ဳိး သမီးမ်ားဟာ သီလရွင္၀တ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သီလရွင္ကိုေတာ့ ပရိဗိုဇ္မယ္ လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ဒီကေန သီလရွင္သာသနာဟာ ပုဂံေခတ္၊အင္း၀ေခတ္အထိ အဆက္ဆက္ထြန္းကားလာခဲ့တယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေရာက္ေတာ့မယ္ေခမာလို႔ေခၚတဲ့ သီလရွင္မယ္ကင္းတို႔ေခတ္မွာ သီလရွင္သာသနာ ထင္ရွားလာခဲ့တာ ယခုအတုိင္ထိဆုိပါေတာ့။ ဒီအေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာ နားလည္ေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။ အက်ယ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာရေ၀ထြန္းေရးသားတဲ့ “ဘိကၡနီသာသနာနဲ႔ သီလရွင္သမိုင္း” စာအုပ္မွာ ဖတ္ရႈႏိူင္ပါတယ္။
ဒုတိယျပႆနာ
ဘိကၡဳနီမက ကိုရင္ကို ရွိခိုးသင့္-မသင့္ဆိုတာနဲ႔စပ္လို႔ ဘိကၡဳနီမ်ားအတြက္ ဂရုဓမ္ရွစ္ပါးမွာ ေဖၚျပထားတာ ကေတာ့ အဘယ္ဘိကၡဳနီမမဆို ရဟန္းသိကၡာ၀ါတစ္ရာ ရေနပါေစ၊ ယေန႔မွ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ ဘိကၡဳ ရဟန္းေယာကၤ်ားအား ရွိခိုးမႈ၊ ေနရာမွထ ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈ၊ လက္အုပ္ခ်ီမႈ၊ အရိုအေသျပဳမႈ စတာေတြကို ျပဳရပါမယ္။ ဒါကို ဘိကၡဳနီမမ်ားက အသက္ထက္ဆံုး လိုက္နာ က်င့္သံုးရမယ္၊ မက်ဳးလြန္ရလို႔ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္မူခ်က္အရ ဘိကၡဳနီမက ယေန႔ျဖစ္စ ရဟန္းေတာ္ကို ရွိခိုးရမယ္ဆိုတာသာပါတယ္။ ကိုရင္ကိုရွိခိုး ရမယ္ဆိုတာမပါပါဘူး။
တစ္ခါ ရဟန္း၀ိနည္းမွာ ရဟန္းဟာ လူ၊သာမေဏမ်ားနဲ႔အတူ ႏွစ္ညဥ္႔၊ သံုးညဥ္႔ထက္ ပိုလြန္ၿပီးမအိပ္ရ၊ သံုးညဥ္႔ထက္ပိုလြန္ၿပီးအိပ္ရင္ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ေစလို႔ ပဌမသဟေသယ် သိကၡာပုဒ္ကို ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါ တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက တစ္က႑၊ လူနဲ႔ သာမေဏက တစ္က႑ ခြဲျခားထားတာေတြ႕ရတယ္။ လူနဲ႔သာမေဏကို အတူတူအိပ္ရင္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဘိကၡဳနီမဆိုတာကလဲ အမ်ဳိးသမီးပင္ျဖစ္ေပမဲ့ လို႔ ရဟန္းစာရင္း၀င္ျဖစ္တယ္။ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္လာတဲ့သိကၡာပုဒ္အေရအတြက္မွာ (၃၀၁)ပါးရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ စူဠ၀ဂၢခႏၶကတို႔မွာလဲ သိကၡာပုဒ္ငယ္မ်ား မ်ားစြာရွိပါေသးတယ္။
သာမေဏနဲ႔ဘိကၡဳနီမတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သာမေဏရဲ႕သိကၡပုဒ္မွာ တစ္ရာေက်ာ္ ေလာက္သာရွိတယ္။ ဘိကၡဳနီမမ်ားျဖစ္ဖို႔အတြက္ သိမ္ထဲမွာဘိကၡဳသံဃာတုိ႔က ဥတၱိစတုကၠ ကမၼ၀ါစာကို ရြတ္ဖတ္ကံေဆာင္ၿပီးမွ ရဟန္းမ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ သိီလသိကၡာ ၀ါစဥ္အလိုက္လဲရွိပါတယ္။ သာမေဏမွာေတာ့ ၀ါစဥ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘိကၡဳနီမမ်ားက ကိုရင္ေတြကို ရွိခိုးစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ကိုရင္က ဘိကၡဳနီကို ရွိခိုးရမွာလား။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘိကၡဳပါတိေမာက၊ သုရာပါန၀ဂ္္မွာ သာသနာတြင္း သီတင္းသုံးေဖၚငါးဦးကို (၁)ရဟန္း၊ (၂)ရဟန္းမိန္းမ၊(၃)သိကၡာမာန္၊(၄)သာမေဏ၊(၅)သာမေဏရီမလို႔ အစဥ္အတုိင္းေဖၚျပထား တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရဟန္းမိန္းမေနာက္က သိကၡာမာန္၊သိကၡာမာန္ေနာက္ကမွ သာမေဏကို ေဖၚျပထားတာပါ။ ဒီအစဥ္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကိုရင္ကသာ ရဟန္းမိန္းမကို ရွိခိုးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရဟန္းမိန္းမက ကုိရင္ကိုရွိခိုးသင့္တယ္ဆိုရင္ ဘိကၡဳၿပီးရင္ သာမေဏပဲလာရမွာျဖစ္တယ္။ ဒုတိယျပႆနာ ရွင္းေလာက္ပါၿပီ။
တတိယျပႆနာ
သီလရွင္နဲ႔အမိအဘ၊ လူေယာက်္ားနဲ႔သီလရွင္တို႔က်ေတာ့ သီလသိကၡာပုဒ္အနည္းအမ်ား အေပၚမူတည္ၿပီး၊ သီလနည္းသူက သီလမ်ားသူကို ရွိခုိးႏိူင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔စပ္ၿပီး တစ္ခါက ေ၀သာလီမွာ အလိုရွိသေလာက္ေနေတာ္ မူၿပီး သာ၀တၳိေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါမွာ ဆဗၺဂၢီရဟန္းတို႔ရဲ႕ တပည့္မ်ား က ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ဦးစြာေရာက္လာၾကၿပီး၊ ဒါက ငါတုိ႔ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအတြက္၊ ဒါက ကမၼ၀ါစာဆရာ အတြက္၊ ဒါက ငါတုိ႔အတြက္ဆိုၿပီး ဦးစြာ အိပ္ရာေနရာမ်ားကို ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ မေထရ္မ်ားအတြက္ အိပ္ရာေနရာ မရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕တပည့္မ်ားက ရွင္သာရိပုတၱရာ အတြက္ အိပ္ရာေနရာရွာၾကေသာ္လဲ ေနရာမရျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာေရာက္လာေတာ့ အိပ္ရာေနရာမရရွိတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေက်ာင္းအနီး သစ္ပင္ရင္းမွာ ထုိင္ရင္း၊ စႀကၤန္သြားရင္ ညဥ့္အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။
မနက္မိုးေသာက္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွင္ကထြက္ၿပီး ေခ်ာင္းဟန္႔ပါတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကလဲ ေခ်ာင္းဟန္႔ပါ တယ္။ ဘုရားရွင္က “ဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးေတာ္မူတဲ့အခါ ရွင္သာရိပုတၱရာက “တပည့္ေတာ္ သာရိပုတၱရာပါ ဘုရား”လို႔ေလွ်ာက္တယ္။ ထုိအခါဘုရားရွင္က “ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ”လို႔ေမးေတာ္မူေတာ့ ရွင္သာရိ ပုတၱရာက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။ မေထရ္စကားကိုၾကားရတဲ့အခါ “ငါဘုရားရွိ စဥ္မွာေတာင္မွ ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ရိုေသတုံ႔၀ပ္ျခင္းမရွိၾကဘူးဆိုရင္၊ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးတဲ့ အေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ၾကမွာလဲ”လို႔ ဆင္ျခင္ကာ ဓမၼသံေ၀ဂျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မနက္လင္းတဲ့အခါ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို စည္းေ၀းေစၿပီး “ရဟန္းတို႔… ဘယ္ရဟန္း က ေနရာဦး၊ ဆြမ္းဦးထုိက္ပါသလဲ၊ ဘယ္ရဟန္းကို အရိုေသေပးသင့္ပါသလဲ”လို႔ ဘုရားရွင္က ေမးေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခါရဟန္းေတာ္မ်ားက “အရွင္ဘုရား မင္းမ်ဳိးကလာတဲ့ ရဟန္းကို အရုိေသေပးထိုက္ပါတယ္”၊ “ပုဏၰားမ်ဳိးက လာတဲ့ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထိုက္တယ္” “သူေဌးကေန ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ရဟန္းကုိ အရိုအေသေပးထိုက္ တယ္”၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ပဌမစ်ာန္ရတဲ့ရဟန္း၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၳစ်ာန္ရတဲ့ ရဟန္းကို အရိုအေသေပးထုိက္ တယ္၊ အခ်ဳိ႕ကလဲ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာမ်ား၊ အဘိညဥ္ရတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အရိုအေသေပးထုိက္တယ္ဆိုၿပီး ဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ ရဟန္းတို႔ အခုသင္တို႔ေျပာတဲ့မင္းမ်ဳိး၊ သူေဌးမ်ဳိးစတဲ့ရဟန္းမ်ား ဟာ အဓိကမဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ငါဘုရားသာသနာေတာ္တြင္းမွာ အစဥ္အတိုင္း ႀကီးသူကို ရွိခုိးျခင္း၊ ခရီးဦးႀကိဳဆိုျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ အရိုအေသျပဳျခင္းစတာေတြကို ျပဳလုပ္ရမယ္”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းမ်ားကို ဆံုးမလိုတဲ့ အတြက္ “တိတၱိရဇာတ္ေတာ္”ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထိုတိတၱိရဇာတ္ေတာ္မွာ “အစဥ္အတုိင္းႀကီး သူကို” (ေယ၀ုၯမပစာယႏၱိ)ဆုိတဲ့ စကားေတာ္မွာ ဂုဏ္အားျဖင့္ျပည့္စံုျခင္း(ဂုဏသမၸႏၷ) အရြယ္အားျဖင့္ႀကီးျခင္း (၀ေယာ၀ုၯ)ကို ယူရမယ္လို႔ အ႒ကထာဆရာကမိန္႔ေတာ္မူတဲ့အတြက္ အခုျပႆနာမွာ(ဂုဏသမၸႏၷ) သီလဂုဏ္ ျပည့္စံုျခင္းကို ယူရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီလဂုဏ္ျပည့္စံုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို သီလသိကၡာပုဒ္နည္းတဲ့သူက ရွိခိုးရမယ္လို႔ မွတ္ယူရပါမယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုလာ၀က၀ဂၢ၊ တိတၱိရဇာတက၀ဏၰနာ၊ ဇာတကအ႒ကထာမွာ ဖတ္ရႈနိုင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ငါးပါးသီလသာရွိၿပီး၊ သီလရွင္က ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးသီလရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘက သီလရွင္ကို ရွိခုိးသင့္တယ္။ တကယ္လို႔ မိဘက ဆယ္ပါးသီလယူထားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘကို သီလရွင္က ရွိခိုးသင့္တယ္လို႔ ယူဆရပါမယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔သီလရွင္တုိ႔လဲ ထုိ႔အတူပဲ မွတ္ယူရပါမယ္။
စတုတၳျပႆနာ
ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ ျခင္ေသရင္ ပါဏာတိပါတထိုက္မထိုက္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္တဲ့ အဂၤါေလးပါးရွိပါတယ္။ (၁)သတၱ၀ါရယ္လို႔အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) သတ္လိုတဲ့စိတ္၊ေသေစလိုတဲ့ စိတ္ရွိျခင္း။ (၃) လံု႔လစိုက္ျခင္း။ (၄)ေသျခင္း တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ျခင္ေဆးထြန္းတာနဲ႔စပ္လို႔ေျပာရရင္ (၁)ျခင္ဆိုတဲ့အမွတ္သညာရွိျခင္း။ (၂) ျခင္ကုိေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိျခင္း။ (၃) ျခင္ေဆးထြန္းျခင္းဆိုတဲ့ လံု႔လစုိက္ျခင္း။ (၄) ျခင္ေသျခင္းတို႔ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္ေလးခ်က္ထဲမွာ ဒုတိယအခ်က္ပဲေျပာစရာရွိတယ္။ ဒုတိယအဂၤါအရ ေသေစလိုတဲ့စိတ္ရွိ မရွိဆိုတာနဲ႔စပ္ၿပီးေျပာရ ရင္ ျခင္ေသမယ္ဆိုတာသိရက္နဲ႔ ျခင္ေဆးထြန္းလို႔ရွိရင္ေတာ့ ေသေစခ်င္ တဲ့စိတ္ပါၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါအဂၤါ ေလးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီရင္ေတာ့ ပါဏာတိပါတကံထိုက္တယ္လို ႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) http://venkawwida.com/မွ
No comments:
Post a Comment